Van Agalev naar Groen-Links ?
by Flor Vandekerckhove Friday October 10, 2003 at 02:50 PM

info@denar.be

Anarchistisch actieblad De Nar n° 180 is uit. In dit stuk uit het nummer hekelt Flor Vandekerckhove het naieve en gevaarlijke geloof van veel linkse mensen en groepen in verkiezingsdeelname.

1voorkant179.jpgjwtc1j.jpg, image/jpeg, 600x846

Verder in dit nummer: een uitgebreid dossier over de strijd van het Leuvense gekraakte sociaal centrum Squattus Dei tegen Opus Dei, Georges Brassens... anarchist, Volkertje Verzet versus Pim Fortuyn, Interview met anarchist en trucker Frank Roose, Jacht op de werklozen geopend, Naar een ziekteleer van het pacifisme, Patentenjacht in virtueel Europa, Het après-gevangenisdagboek van ALF-veroordeelde Geert Waegemans, Mark Barnsley: 8 jaar in de handen van de vijand,...
Een lijst met verkooppunten vind je onderaan dit stuk. Een proefnummer bestellen doe je hier.

De kiezer heeft nooit gelijk

Van Agalev naar Groen-Links?

Hoe heet iemand die kapitaal verzamelt om een privé-onderneming op te starten? Die mens zal een ondernemer genoemd worden of een kapitalist. Als diezelfde mens je zegt dat hij op die manier de concurrentiestrijd met andere ondernemers wil aangaan om het kapitalisme te bestrijden, dan zul je hem wellicht een kwast noemen, een warhoofd, een idealistische dromer… of je zult denken dat hij een geheime agenda hanteert.
Stel dat je een vriendin hebt die van plan is te trouwen… om van binnenuit het instituut van het huwelijk aan te vallen, dan zul je zeggen: ‘Is ze nu helemaal…’ Of is er iets dat ze verzwijgt?
En welke naam geef je ten slotte aan mensen die zeggen aan de parlementsverkiezingen te willen deelnemen om daar in dat halfrond de klassenstrijd te voeren? Ook in dat geval vraag je je af wat deze mensen bezielt. Zijn zij helemaal… of is er iets dat zij je niet zeggen?

Wat is er met Agalev gebeurd ?

Laat ons die laatste soort politici noemen. Als er één zaak is waarover al die politici (winnaars en verliezers, linksen en rechtsen) het eens zijn, dan is het wel deze: de kiezer heeft altijd gelijk. We konden het ook lezen in Solidair, het blad van de extreem-linkse PvdA: ‘Als we geen goede resultaten behalen bij de verkiezingen, dan is dat gewoon omdat we er niet in geslaagd zijn de tienduizenden mensen voor ons te winnen die nodig zijn om een verkozene te halen.’ (1) Tja, dat is natuurlijk wel waar, maar maoïsten die het vervolgens aandurfden de verkiezingsdeelname in vraag te stellen, werden vlug ter orde geroepen, zo lezen we in hetzelfde stuk: ‘Een tegenstelling maken tussen de dagelijkse sociale strijd kan alleen leiden tot boycot van de verkiezingen’, en daar wil de PvdA niet van horen, want: ‘als de mensen een afkeer hebben van de politiek, dan hechten ze toch belang aan de resultaten van de verkiezingen.’ Vergeet even de logica (want die is er niet) en noteer zoals wij: ook de PvdA beweert dat de kiezer altijd gelijk heeft.
Zo'n grote eensgezindheid is zeldzaam in de politiek en ze is dan ook verdacht. Het gelijk van de kiezer is dan ook pure onzin. De kiezer dwaalt wanneer hij meent dat hij, door deel te nemen aan de stemming, zijn gelijke naar de staat stuurt. De 'day after' komt hij immers tot de verbijsterende conclusie dat zijn uitverkorene tot hem weerkeert als een andere mens. De succesrijke kandidaat komt terug met de mededeling dat alles anders is dan zij vroeger samen dachten dat het was.
Uiteraard zegt deze politicus dat niet met zoveel woorden, want enkele jaren na zijn verkiezing volgt weer een andere kiesstrijd en dan moet de burger nog steeds geloven dat de politicus zijn gelijke is. Vandaar dat de politiek een eigen taalgebruik ontwikkeld heeft waarin woorden iets anders zeggen dan ze zeggen. Je kar keren heet 'compromissen sluiten', mensen ontslaan heet 'afslanken', vervangingsinkomens afschaffen heet de mensen 'responsabiliseren', een aanval op het indexmechanisme heet 'gezondheidsindex', een aanval op het pensioenstelsel heet 'tweede pijler', de uitverkoop van de staat aan het bedrijfsleven heet 'ontvetten', zich het belastinggeld van de werkers toeëigenen heet 'solidariteit', de armen culpabiliseren heet 'actieve welvaartstaat', een aalmoes waarmee je niet kunt leven heet 'leefloon', de concurrentiestrijd met de USA heet 'Europese gedachte', oorlog voeren heet 'het garanderen van vrede' …
Maar die doolhof kan die ene waarheid niet ten eeuwigen dage blijven verdoezelen: de kiezer heeft...nóóit gelijk! Want hij heeft zijn stem weggegeven aan iemand die ermee aan de haal gaat.
Wie wil begrijpen wat het verkiezingsdebacle van Agalev tijdens de jongste parlementsverkiezingen betekend heeft, vindt hier een aanknopingspunt. Voor het eerst in de Belgische parlementaire geschiedenis hebben de groene kiezers kunnen vaststellen dat de politici van hun keuze -zij die ze aangestipt hadden om het hoogste gezag uit te oefenen- niet (meer) degenen zijn die ze vier jaar geleden omhoog gestemd hadden. Die kiezers hebben hun ongelijk toegegeven. En Agalev heeft daarvan de rekening betaald.

De ruk naar rechts

De burgerij heeft Agalev tegelijk laten weten dat er geen honderd verschillende manieren zijn om de staat te beheren. Als de partij nog in aanmerking wil komen om haar zogenaamde verantwoordelijkheid op te nemen, dan zal ze de laatste resten idealisme en amateurisme moeten opdoeken. Dat werd eerst goedschiks geprobeerd door Agalev mee in het bad te trekken en toen bleek dat dit partijtje het nog niet helemaal begrepen had —de groenen dachten met name in die regering het verschil te zullen maken— dan moest het maar kwaadschiks gebeuren.
Het enorme beïnvloedingsapparaat waarover de burgerij beschikt zette zich in beweging. Mediagroepen, captains of industry, beroepsorganisaties, lobbyisten en invloedrijke zakenlui allerhande gingen de groenen fel bekritiseren. 'Regelneven', zo heetten de groenen opeens. De Boerenbond, de nucleaire lobby, middenstandsorganisaties, het havenbedrijf, de chemische industrie, sigarettenfabrikanten, de Amerikaanse lobby in België, organisatoren van autoraces, ja zelfs de fabrikanten van chocoladesigaretten en deze van tandpasta vonden elkaar in een gezamenlijke afkeer van al wat niet onmiddellijk geld opbrengt. Dat enorme beïnvloedingsapparaat slaagde erin de afkeer van de gevestigde burgerij op heel het kiezerscorps over te brengen. Tegelijk met de partij werd ook het oorspronkelijke groene gedachtegoed begraven. Na de 'Staatsbegrafenis' werd de erfenis verdeeld over Spirit, SP.A, VLD en CD&V, die thans groener (fletser?) ogen dan ooit.
Hoe zal Agalev evolueren? De partij wordt, one way or the other, een kliek die uitsluitend nog naar staatsmacht streeft. Dat blijkt uit de nieuwe ploeg die in die partij de leiding genomen heeft.
Tot nieuwe partijsecretaris werd Johan Hamels verkozen. Om het zover te schoppen verzweeg de man zijn vorige betrekking bij de National Democratic Institute for International Affairs (NDI), een club die 'wereldwijd de democratie wil versterken en uitbreiden'.
De lading die deze NDI-vlag dekt wordt elkeen duidelijk wanneer we weten dat ze voorgezeten wordt door Madeleine Albright, voormalig Amerikaans minister van Buitenlandse Zaken. Nog duidelijker wordt het als we weten dat de NDI grotendeels gefinancierd wordt door de Amerikaanse overheidsinstelling US Agency for International Development (USAID) en door het National Endowment for Democracy (NED), beide in 1983 opgericht, ten tijde van het presidentschap van Ronald Reagan. In de Raad van Bestuur van dat NED zetelt onder meer Frank Carlucci, voormalig topman van de CIA en voorzitter van de Carlyle Group, een defensiebedrijf waarin de familie Bush participeert.(2)
Hamels had dat alles dus even verzwegen. Het Vlaams parlementslid Jos Stassen, die het wetstratees blijkbaar al grondig beheerst zei over de 'inschattingsfout' van zijn partijsecretaris dat deze 'de indruk heeft gegeven dat hij bewust informatie achtergehouden heeft, maar hij is daaromtrent nooit onduidelijk geweest.' Als ik dat goed begrijp dan is de leiding van de Vlaamse groene partij van meet af aan op de hoogte geweest van de praktijken van Hamels. Dat die leiding een dergelijk persoon aan het hoofd plaatst wil alleen maar zeggen dat Agalev zich opmaakt om verder in het staatsmoeras getrokken te worden. Het beste dat die partij dan ook nog kan overkomen is dat ze compleet verdwijnt!

Dat waren de Groenen

Hadden de groenen kunnen weten dat het nergens naar zou leiden? Natuurlijk wel. Ze hadden het kunnen weten als ze de moeite gedaan hadden naar de ervaring van hun Franse geestesgenoten te kijken. Iets meer dan een jaar geleden waren 'Les Verts' nog een trotse Franse regeringspartij. Vandaag zijn ze ook daar nog twee keer niets: afgestraft, zoals de groenen in België daarna afgestraft werden.
Ze hadden het ook kunnen weten, hadden ze iets willen leren van de ervaringen van hun Duitse geestesgenoten. Daar zitten 'Die Grünen' wel nog in de regering. Maar het groene gedachtegoed is daar al lang niet meer bij. Dat zegt de voormalige partijvoorzitster Jutta Ditfurth in een boek met de veelzeggende titel: 'Dat waren de Groenen'. Volgens haar bestaan de groenen alleen nog in naam en is de partij onderdeel van 'het systeem' geworden. Ditfirth, die inmiddels haar partijkaart ingeleverd heeft, formuleert het scherp: de groenen zijn 'een deel van het kapitalisme' geworden en hebben zich 'verzoend met de milieuvervuiling'. Agalev volgt diezelfde weg.
Een minderheid in die partij zal wellicht wel protesteren en een linkse koers willen varen. De besten onder hen zullen begrijpen dat ze zich niet langer moeten bezighouden met pogingen om de macht te veroveren. Zij zullen tot het anarchistisch standpunt komen dat de macht niet veroverd, maar afgeschaft moet worden.

Parasieten van Groen-links

Het zal die laatsten echter niet gemakkelijk gemaakt worden om zover te komen, want daar bieden zich ook ter linkerzijde de mannen aan die zichzelf met (uiteraard tegen)macht bekleed willen zien. Een organisatie die de macht wil afschaffen zien zij dan ook helemaal niet zitten.
Zij constateren dat er momenteel niemand in het parlement zit die daar de standpunten (Attac, tobintaks…) van de extreem-linkse burgers (intellectuelen, vakondsafgevaardigden, en —secretarissen, progressieve tweeverdieners…) verdedigt. Ze willen dan ook zo vlug mogelijk het gat in de verkiezingsmarkt opvullen. Ja, daar komt de Vlaamse variant van Groen-Links aangeraasd! Maar eerst gaan ze hun draagvlak een beetje vergroten. (3)
Dat laatste zal wel nodig zijn want de initiatiefnemers zijn vooral te vinden bij de (ex-)eurocommunisten van de KP en bij de (ex-)trotskisten van de SAP, waarvan inmiddels wel voldoende aangetoond is dat de bevolking niet bepaald de mening toegedaan is dat die in het parlement moeten zitten. Zo leren ons AL de verkiezingsuitslagen. Gelukkig is ook de groep LEEF! van de partij, die wel degelijk electorale successen kan behalen, zij het uitsluitend in Herzele.
Voor een initiatief dat zoveel marxisten aanspreekt is het eigenaardig dat niemand ervan lessen trekt uit de geschiedenis van AL die verkiezingen. Weten ze dan nog niet dat het parlement niet de vergadering is die het volk vertegenwoordigt? Het volk wordt via zijn vertegenwoordigers niet in de staat gebracht! Het omgekeerde is waar: de verkiezing brengt de staat in het volk! Het is een mechanisme dat bepaalt wie het staatsbelang bij het volk mag gaan verkopen. Het laat toe deze politici te selecteren die bij het volk goed in de markt liggen. Want zij die door het volk verkozen werden zijn uitermate geschikt om datzelfde volk ervan te overtuigen dat de dwangmaatregelen van de staat door ons aanvaard moeten worden.
De staat die vroeger, met haar hele hofhouding van heersers, politieagenten, rechters, belastingsambtenaren, vriendjespolitiek, militairen en andere parasieten alleen weerstand op kon roepen, heeft zich met de ontwikkeling van het algemeen stemrecht verzekerd van de instemming van allen. Prachtige vondst, want hoe zou je je immers nog kunnen roepen tegen mensen waaraan je kort ervoor je stem weggegeven hebt?
De kiezers die Agalev rechts laten liggen hebben, schijnen dat wel begrepen te hebben. Nu alleen die marxisten van Groen-Links nog.

Flor Vandekerckhove

(1) Solidair, 20 augustus 2003, p. 14.

(2) Dat de kandidaat-secretaris dat verleden niet op tafel durfde te leggen valt licht te begrijpen. Wat dan weer moeilijker te begrijpen valt is dat hij bij dat NDI geïntroduceerd werd door ex-minister Magda Aelvoet, die op haar beurt in het netwerk werd gelokt door Annemie Neyts (VLD). Dat Hamels dat allemaal uit naïviteit gedaan heeft, is misschien nog te argumenteren; dat Aelvoet zo naïef is, valt dan weer moeilijker hard te maken. Iemand moet hier toch de vraag stellen of haar welles-nietes spel met de wapenleverancies aan Nepal daar iets mee te maken kan hebben. We insinueren hier niet eens dat de Amerikaanse non-profitorganisatie NDI, die naar eigen zeggen nieuwe democratieën wil versterken, haar daarin 'geholpen' heeft. Maar zelf zou ik nooit uitspraken willen steunen van iemand die blijkbaar het gedachtegoed van die NDI deelt. Ik denk dat ik daarbij in het gezelschap van vele duizenden ben, ook van hen die tot voor kort nog steeds in de goede bedoelingen van de Agalev-leiding geloofden. Dat ten slotte Annemie Neyts eenzelfde 'democratische naïviteit' met Hamels zou delen is helemaal uitgesloten. Hetgeen we via de 'inschattingsfout' van Hamels (onbedoeld) te zien gekregen hebben is een voorbeeld van hoe de macht elkeen corrumpeert die ermee in aanraking komt.

(3)‘Oproep voor Groen en Links in Vlaanderen’ in de nieuwsrubriek van het Uilenkot.

Gezien de edito-politiek van Indymedia België, kunnen inhoudelijke discussies niet hier gevoerd worden maar wel op het discussieforum van De Nar

De Nar is te koop in:
Antwerpen: kraakpand Ratten: Van Heurckstraat, Wereldwinkel: St.Jacobsmarkt, De Groene Waterman: Wolstraat, Den Hopsack: Grote Pieter Potstraat
Amsterdam: Fort van Sjakoo: Jodenbreestraat, Atheneum: Nieuwe Zijds Voorburgwal
Brugge: Uitgezonderd
Brussel: 24/24 expressdienst: 0486/570 970
Diksmuide: 4AD: Bortierlaan
Gent: Ivago-kraakpand: Staaksenstraat, kraakpand De 3 Charels: Leiekaai, Anarchistisch Centrum: Sparrestraat, kraakpand Palinghuizen: kerkhof Palinghuizen, Anarchistische Infotheek: Annonciadenstraat , Wereldwinkel: Lammerstraat, Metro: Ottergemstwg, Phyrrus en Marnix: Nederkouter
Groningen: Boekhandel Rosa
Ieper: Vort'n Vis, St.Jacobsmarkt
Leuven: Kraakpand Squattus Dei: Schapenstraat, Wereldwinkel, Pumpkin Records
Nijmegen: Assata: Tweede Walstraat
Utrecht: De Rooie Rat: Oude Gracht

www.denar.be

achterflap
by Flor Vandekerckhove Friday October 10, 2003 at 03:08 PM