arch/ive/ief (2000 - 2005)

Met 23 kritische jongeren, zelfs een paar buitenlandse, trokken we gisteren naar Genk om onze steun te betonen met de Fordarbeiders aan de fabriekspoort van Genk. Aan de stakende verslagen mannen deelden we een Open brief uit van Harrie Dewitte, arts bij Geneeskunde voor het Volk. Harrie sprak de arbeiders bemoedigend toe door de megafoon en riep op om vanuit de basis een beweging op te bouwen en zich niet neer te leggen bij deze onrechtvaardige beslissing...
Een warm applaus steeg op uit de verkleumde handen van de wachtende arbeiders in de koude wind voor de fabriekspoort.
We probeerden ons recht te houden achter een groot spandoek: "Géén contractbreuk, behoud van de 9000 jobs!"

'6000 of 9000 jobs?'
"Het zal niet stoppen hé bij die 6000. De minister (Steve Stevaert wordt bedoeld) zegt wel dat we nu niet mogen gaan staken, dat we moeten hopen op de Mondeo. Maar, wij weten ook wel beter. De Mondeo is veel te duur voor de mensen hier. U weet ook dat het crisis is in de automobielsector: logisch dat ze naar China trekken, de lonen liggen lager. Hier, met drie auto's per gezin, onze autowegen zitten muurvast! Er is geen werk meer voor ons hier!"
Werk en geld genoeg, de vraag is: waaraan wil de regering het overheidsgeld spenderen?
"..." (even stil)

Wachten Waarop?
Mijn eerste piket, spannend, brandende banden, vakbonds-mannen en vrouwen in groene en blauwe vestjes, sjaaltjes, petjes, veel camera's...ik voel me soms ramptoerist... wat heb ik te verliezen in vergelijking met deze mensen?
Terwijl we de Open Brief uitdelen, proberen we een gesprek aan te knopen met de in kleine groepjes verspreid staande arbeiders, een bedrukte sfeer, het belgisch ongure weer maakte het rillend gevoel compleet.

"Waarop wachten jullie?" "Wat werd er gezegd binnen mannen?"
Ze jagen me niet weg met mijn aarzelende vragen en rode pamfletten. Het sterkt me. Ik raak opgewonden door de gesprekken en begin hen op de duur moed in te spreken, ze hebben het nodig, in hun ogen zie ik vonken van verzet, maar de vuisten zitten nog diep in hun broekzak...
"We weten niks meer, niks! Geen enkel alternatief, geen enkel voorstel. Kijk ons hier staan, gelijk lammekes, ik ben beschaamd. We moeten hier niet voor de poort blijven staan, dààr moeten we zijn (wijst achter hem), op straat, betogen, en niet als geslagen honden voor deze poort staan! De angst moet omslaan in woede,'t is hier verdorie zo stil als in een kerk!"
En de vakbond?
"De vakbonden komen zoals gewoonlijk veel te laat, je moet me niet vertellen dat ze dit niet vooraf wisten! Zij wisten dit al lang, je zou bijna denken dat ze expres niks doen. Hier rommelt al lang iets, al van voor de congé, we weten het allemaal."

Wie moet het woord voeren?
"De vakbonden doen het in alle geval niet. Ik weet het niet, ik durf niet, iemand moet het doen. Nu durft niemand iets uit angst eruit gesmeten te worden, maar vanaf het moment dat de namen zullen vallen, hebben we niks meer te verliezen, dan zal er wel actie komen"

Kunnen jullie vanuit de minivoetbalploegen, The Nightboys, The Doors... van Ford Genk niets opzetten? Daarin zijn jullie toch sterk? Die hebben wel iets te zeggen?
"Ja, misschien, als je kijkt naar Wallonië, daar durven ze veel meer dan wij hier..."
Maar jullie kunnen elkaar toch contacteren, ideeën opdoen bij hen, ik ben zeker dat jullie dat ook kunnen, zoiets slaat over, is besmettelijk, stel je voor dat alle 9000 arbeiders die vonken voelen, dan kunnen jullie hier wel iets rechtzetten!

Een kameraad-jongere komt mij in het oor fluisteren 'We zijn weg hoor!'
Ik voel iets nieuws in me opwellen, een woede tegenover zoveel laksheid van vakbonden, die zwijgzaam folders uitdelen 'maar het volk niet kennen' (hun woorden), die veilig bij hun makkers blijven naast hun vakbondstentje. Arbeiders hebben een leider nodig, een woordvoerder, iemand die hen organiseert, wakkerschudt, waarin ze vertrouwen hebben, ze smeken erom. Waarop wachten jullie beste vakbond? Waarop wachten jullie?
De winst van de MNO's of recht op werk en een rechtvaardig inkomen voor een arbeider en zijn familie?
Het is een kwestie van leven en dood voor Limburg. Want als fabriekspoorten sluiten, gaan andere deuren WAGENwijd open...
Iedereen moet eten en we willen geen 200.000 hamburgerjobs!