arch/ive/ief (2000 - 2005)

“Wij kunnen niet terugkeren naar Iran, wij mogen niet in België blijven. Waar moeten wij naartoe?”

Samenvatting
Honderdvijftig Iraanse vluchtelingen kamperen in een lokaal van de ULB. Met deze aktie, begonnen op 19 september, vragen zij aandacht voor hun situatie. Velen onder hen zijn niet erkend als vluchteling, ondanks de talloze mensenrechtenschendingen en de vervolging die vrouwen in Iran riskeren wanneer zij de sluier niet dragen. De uitgeprocedeerde vluchtelingen worden niet teruggestuurd naar Iran. De voormalige Commissaris-Generaal voor de vluchtelingen heeft dit verklaard en Iran weigert ook om vluchtelingen uit België terug te aanvaarden. Waar moeten deze mensen naar toe? Hoe moeten zij overleven?
De vluchtelingen eisen erkenning als vluchteling, regularisatie voor hen die niet erkend zijn, recht op arbeid voor iedereen, een duidelijke veroordeling door de Belgische overheid van de Islamitische Republiek en stopzetting van de onderhandelingen met het Iraans regime over een terugname-akkoord van de Iraanse vluchtelingen uit België.
De vluchtelingen vragen uw steun en solidariteit. Momenteel slapen zij op enkele dekens op een stenen vloer! Zij hebben dringend nood aan dekens, matrassen, kussens, voedsel,…
Je kan de Iraanse vluchtelingen bezoeken aan de ULB op de campus de Solbosch (tussen de twee universiteitsresto’s- gebouw F1) 22 avenue Paul Héger 1050 Brussel.
* Op de website van de aktievoerders http://www.tahason.s5.com vind je in het Nederlands meer info omtrent de eisen en motivatie van de vluchtelingen, in het Frans uitleg over de situatie in Iran evenals heel wat foto’s van een aktie op dinsdag 30 september aan het Schumannplein. Solidariteitsmails kunnen gestuurd worden naar tahason_2003@yahoo.com.
Ook op de website van het Bureau des Etudiants Administrateurs van de ULB vind je persartikels en perscommuniqués: http://www.bea-interfac.be .
* Contacten: nederlands Faria Latifi 0485/40.67.08 - 0486/08.06.96 - 0478/59.69.13
frans: Karolin 0486/83.09.73
BEA: Kemal 0474/62.38.40, Michael 0486/50.41.69 Axel 0477/79.60.89

Bezetting
Sedert 19 september bezetten Iraanse vluchtelingen een lokaal in de ULB. Met deze bezetting vragen zij aandacht voor de penibele situatie waarin zij zich bevinden. Verschillende onder hen hebben een uitwijzingsbevel gekregen en verblijven bijgevolg in de illegaliteit. Andere vluchtelingen zijn nog in procedure. Tegelijk stuurt de Belgische overheid vluchtelingen niet terug naar Iran. De autoriteiten in Iran weigeren vluchtelingen terug op te nemen. Hoe deze mensen hier zonder recht op arbeid of OCMW-steun moeten zien te overleven dit zal diezelfde overheid worst wezen. Tegen deze onhoudbare situatie, tegen deze hypocrisie, tegen de talrijke weigeringen om vluchtelingen uit Iran niet als dusdanig te erkennen zijn Iraanse vluchtelingen gezamenlijk in aktie gekomen.

Waar zij oorspronkelijk begonnen met 17 vluchtelingen is hun aantal ondertussen aangegroeid tot 150 vluchtelingen. De vluchtelingen hebben de ULB uitgekozen als plaats om aktie te voeren omdat de vrijzinnige universiteit staat voor de scheiding tussen godsdienst en staat. Zij slapen er op enkele dekens op een stenen vloer! Matrassen en dekens zijn broodnodig, evenals kussens, voedsel, kleren, ... Onder hen bevinden zich een vier tot vijftal kinderen, waaronder een baby van vier maanden. De andere kinderen worden voorlopig door vrienden van de aktie voerende vluchtelingen opgevangen. De ruimte waarin zij zich bevinden is geen afgesloten lokaal maar een doorgangsruimte. Zij hebben een betere ruimte nodig. De directie van de ULB weigert hen voorlopig een beter lokaal te geven, maar zegt te onderhandelen met de minister van binnenlandse zaken om een oplossing te vinden voor de vluchtelingen. De vluchtelingen worden gesteund door het Bureau des Etudiants administrateurs –Interfac (BEA), een organisatie van studentenvertegenwoordigers aan de ULB. Enkele professoren, assistenten en organisaties (groupe écolo-ULB, étudiants de gauche active,…) steunen eveneens de aktie en het verblijf van de Iraanse aktievoerders op de campus. Ook het Centrum voor Gelijkheid van Kansen en Racismebestrijding zou bemiddelen bij de minister.

De Iraanse vluchtelingen eisen :
- verblijfsrecht en het recht op arbeid voor de Iraanse vluchtelingen in België. Stop de nachtmerrie van de illegaliteit waarin vluchtelingen gedreven worden.
- geen uitwijzingen naar Iran. Erkenning van de vluchtelingen uit Iran gezien de mensenrechtenschendingen en onveiligheid.
- dat Iran als onveilig land erkend wordt. België moet het Iraans regime veroordelen.
- stopzetting van de onderhandelingen met de Iraanse autoriteiten over een terugkeer van de Iraanse vluchtelingen uit België

“We nodigen alle vluchtelingen uit die zich in een zelfde situatie bevinden, maar vooral onze landgenoten, om zich resoluut en eendrachtig bezig te houden met het rechtvaardigen van onze rechten,” staat te lezen op de website van de aktievoerders.

Op vrijdag 26 september organiseerden de Iraanse vluchtelingen een persconferentie. Dinsdag 30 september was er een aktie op het Schumannplein te Brussel georganiseerd door Iraanse vluchtelingen. Een tweehonderdtal mensen namen hier aan deel. Tientallen Iraanse vluchtelingen hadden een witte T-shirt aan waarop in het Frans staat: “Wij kunnen niet terugkeren naar Iran, wij mogen niet in België blijven. Waar moeten wij naartoe?” Verschillende mensen namen op de aktie het woord. Slogans werden gescandeerd. “Vrijheid en mensenrechten in Iran. Neen aan de Islamitische Republiek.” Op protestborden werd de Europese Unie opgeroepen om niet langer handel te drijven met een regime dat zich op grote schaal aan mensenrechtenschendingen schuldig maakt. De vluchtelingen hadden ook foto’s van opgehangen en gefolterde Iranezen bij zich. Na de protestaktie werd een solidariteitsbezoek gebracht aan de aktievoerders op de ULB. Een vluchteling vertelde me dat hij zijn werk had opgegeven om aan deze aktie deel te kunnen nemen. Een andere vluchtelinge vertelde me dat ze meer dan een maand(!) in de auto geslapen had met haar dochter van veertien en zoon van acht. Ze was bij de burgemeester en het OCMW van haar gemeente aangeklopt met de vraag om te mogen werken en als ze dit niet kon om steun te krijgen. Zowel de burgemeester als het OCMW lieten haar in de kou staan.

Ondertussen is een solidariteitskomitee opgericht. Bedoeling is om in eerste instantie de studenten (en ook niet-studenten) te sensibiliseren. Concreet zal een oproep gedaan worden voor een peter- en meterschap van de Iraanse vluchtelingen en studenten gevraagd worden om de ervaringen van de Iraanse vluchtelingen in België op te schrijven. Tevens wordt geijverd voor een menswaardige ruimte waar de aktie voerende vluchtelingen kunnen verblijven.

Mensenrechten in Iran.
De situatie in Iran is er zeker niet op verbeterd. Mensenrechtenschendingen zijn volgens internationale organisaties zoals de Internationale Federatie voor Mensenrechten en de Internationale Liga voor Mensenrechten nog toegenomen. Zo zijn er bij de studentenprotesten in 2003 4 000 studenten gearresteerd waarvan er 2 000 nog altijd opgesloten zitten. Mensen worden publiek gegeseld. Willekeurige arrestaties, oneerlijke processen en folteringen zijn nog altijd schering en inslag. Vrouwen bevinden zich in de Islamitische Republiek in een weinig benijdenswaardige positie. Er worden nog altijd vrouwen publiek gestenigd omwille van overspel of prostitutie. Van de overgrote meerderheid van deze vrouwen bevindt de echtgenoot zich in de gevangenis of is werkloos. Weduwen erven slechts 1/8 bij het overlijden van hun echtgenoot. De getuigenissen van vrouwen bij een rechtbank zijn van geen waarde, als ze niet bevestigd worden door getuigenissen van mannen. Kinderen worden bij echtscheiding aan de man toegewezen. Vrouwen ondergaan er polygamie en gedwongen huwelijken. ‘De groep van Iraanse vrouwelijke vluchtelingen’ stelt in een solidariteitsoproep dan ook dat zij niet verstaan waarom zij tijdens de asielprocedure moeten bewijzen dat hun leven in gevaar is gezien de dagelijkse schendingen van mensenrechten in het algemeen en vrouwenrechten in het bijzonder. Zij vragen zich met recht en reden af of de gewelddadigheden ten aanzien van vrouwen niet beschouwd moeten worden als een voldoende criterium om asiel te krijgen.