arch/ive/ief (2000 - 2005)

Het crisisbesef, dat al drie jaar leeft bij de werknemers en werkzoekenden, lijkt eindelijk ook tot het Martelarenplein te zijn doorgedrongen. Vorig jaar heette het nog dat praten over de werkloosheid het probleem alleen maar zou verergeren (zowel Dewael als Stevaert). En inzake economisch beleid dreigde het geklungel van Gabriëls alleen maar plaats te maken voor het gepruts van Ceysens (design, thuiswerk…). De Olympische spelen even terzijde gelaten, lijkt er eindelijk enig sérieux te komen in het sociaal-economisch beleid. Alleen jammer dat die stijlbreuk einde legislatuur wat laat komt voor een echte trendbreuk in het beleid.

We grijpen als Vlaams ACV in elk geval graag de uitgestoken hand om – op basis van wederzijds respect - op de aangekondigde ondernemerschapconferentie mee te denken over een doelmatig economisch en industrieel beleid. Dit moet – zoals de septemberverklaring terecht stelt – meer zijn dan een “defensief verhaal van lastenvermindering” of ontwijken van de Kyoto-afspraken. We willen die betrokkenheid echter ook gegarandeerd zien voor het debat over het innovatiebeleid, i.p.v. buitenspel te worden geplaatst zoals in het Innovatiepact begin dit jaar.
En we willen het debat verruimd zien tot het sociale ondernemerschap in non-profit en sociale economie. We willen in elk geval niet dat die ondermijnd worden door een onbesuisde uitbreiding van de dienstencheques naar zorgactiviteiten, zoals voorgesteld door Landuyt.

Even belangrijk is echter wat niet in de septemberverklaring staat en waar we – ook door een totaal gebrek aan verdere communicatie – het raden naar hebben.
Eerste vraag is hoe de regering de ruimte creëert voor nieuw beleid. We kennen wel de plussen, maar niet de minnen. En blijft de absurde uitgavenstop gehandhaafd of niet? Het gaat niet enkel om brandstof voor de grasmaaiers, maar ook om Vlaamse premies voor tijdkrediet en studiebeurzen voor lage inkomens die vandaag worden ingehouden.

En er werden op sociaal gebied een aantal verwachtingen gewekt, die (nog) niet lijken ingelost:

- al vier jaar geleden (8.9.1999) beloofde Minister Vanderpoorten een actieplan tegen laaggeletterden en onder druk van het recente Alfabetplan van vakbonden, armenorganisaties en werkveld leek dat er eindelijk te komen: geen woord daarover;

- de Bolognadecreten zouden worden gekoppeld aan een decreet op de studiefinanciering, met ook extra-middelen voor studietoelagen: op de lange baan beland?

- in de zorgverzekering zou eveneens komaf worden gemaakt met de forfaitaire belasting, zonder te kijken naar het inkomen: opgeborgen;

- en komt er nu voldoende geld voor een systematische begeleiding van de langdurig werklozen of wordt die factuur naar de federale overheid doorgeschoven? En wordt het begeleiding naar nergens of komt er ook een sluitend aanbod van opleiding of werkervaring voor langdurig werklozen?

Tot slot vraagt het Vlaams ACV dat er snel duidelijkheid komt over een aantal cruciale dossiers in het beter bestuurlijk beleid (BBB). We willen niet dat een nieuwe legislatuur nog eens vier/vijf jaar bezig is met de structuren i.p.v. met de inhoud. Voor het beleidsdomein EWT (Economie, Werkgelegenheid en Toerisme) zijn er nog tal van onbekenden: VDAB, VIZO, lokale werkwinkels, provinciale ontwikkelingsmaatschappijen en – meest ergerlijk – het Huis van de Vlaamse Economie. Dezelfde duidelijkheid vragen we vandaag aan Byttebier voor het domein Welzijn (Vlaams Fonds voor de Integratie van Personen met een Handicap, Kind & Gezin, strategische adviesraden). Het ACV aanvaardt onder geen beding dat de BBB-operatie wordt misbruikt om de betrokkenheid van het middenveld bij bestuur en beleid uit te hollen.