arch/ive/ief (2000 - 2005)

Boon suggereerde dat Semira Adamu - vermoord op 22 augustus 1998 - in feite een “prostitutiecentrum in Milaan als reisdoel had”, en dat ze zich tegen haar deportatie uit België verzette omdat ze werd opgehitst door het collectief tegen de uitwijzingen. CCC zei Boon de hele tijd, zonder door de voorzitter te worden tegengesproken.
Heel opvallend: tijdens een uitgebreide verklaring op 22 oktober 1998 aan de gerechtelijke politie repte Boon met geen woord over die prostitutie-piste.

Boon sprak vier keer met Semira Adamu toen ze gevangen zat in Transitcentrum 127bis. De eerste keren was ze vrolijk en zeer vlot in de omgang. Toen sloeg haar houding om. Volgens Boon was dat enkel te wijten aan haar contacten met het Collectief.

De katholieke aalmoezenier kan zich géén andere motieven voorstellen. Bij voorbeeld dat Semira zich afzonderde omdat ze definitief te horen had gekregen dat ze gedeporteerd zou worden. Eén keer stapte Boon de kamer van Semira binnen, terwijl zij - een meisje van 20 - zich verstopte achter een deken. Andermaal snapt Boon niet dat daar iets mis mee kan zijn, en dat Semira’s afstandelijkheid dit keer misschien aan zijn lompheid te wijten was.

“Onze kennis”

Boon heeft veel van horen zeggen. Dat Semira in feite een hoertje was, behoorde volgens Boon’s woorden tot “onze kennis van het gebeuren”. Die collectieve kennis deeelt Boon met het personeel van 127bis. Maar vandaag weet hij niet meer wat hij van Semira zelf heeft gehoord en wat van het personeel.

“Hoe is het mogelijk dat de Belgen mijn verhaal geloven”, zou Semira al lachend verteld hebben. Daarmee zou ze hebben toegegeven dat ze niet naar België was gevlucht omdat ze in Nigeria moest trouwen met een oude man. Maar wanneer heeft Semira haar leugen toegegeven en aan wie? “We zaten daar met enkele mensen aan tafel”, antwoordt Boon.

Herman Boon is aalmoezenier op de luchthaven en bezoekt daarom ook Transitcentrum 127 het kamp voor uitgeprocedeerde asielzoekers 127bis. Hij beweert de gang van zaken daar perfect te kennen. Maar dat “bewoners” daar ogenblikkelijk naar de isolatie-cel vlogen alleen omdat ze repatriëring naar hun land weigerden, dat had Boon tot vandaag nog nooit gehoord.

Boon stelt zich op als onderdeel van het deportatie-apparaat. Hij acht het zijn taak deportees te kalmeren, op ze in te praten, klaar te maken voor deportatie. Hij heeft niets dan waardering voor het personeel van de kampen en de escorteurs. Allemaal vakbekwame mensen, aldus Boon. Wie dat hele systeem in vraag stelt, wordt voor Boon een tegenstrever.

Opgehitst

Volgens de aalmoezenier werd Semira Adamu vijandig tegenover het personeel en tegenover hemzelf omwille van haar contacten met het Collectief tegen de uitwijzingen van vreemdelingen. “Semira verwittigde het collectief met een telefooncode wanneer ze uitgedreven zou worden, en 30 minuten later stond het collectief in de vertrekhal de passagiers op te jutten”, zegt Boon. Maar ook dat van die telefooncode heeft hij van horen zeggen.

Boon heeft het collectief drie keer meegemaakt. Eén keer in de vertrekzaal van de luchthaven, “toen leden van het collectief passagiers ophitsten”. Terloops: een collectief is een democratische maar losse organisatie-vorm die zonder “leden” werkt.

Een ander contact vond plaats tijdens een actie tegen de uitwijzingen buiten aan 127bis. “Ze waren zéér onrechtvaardig tegen het personeel”, aldus Boon, “maar ze keerden zich ook tegen mij. Discussiëren was zinloos. Ik ben binnen gaan helpen. Het personeel was nerveus en de asielzoekers bang. Er zijn trouwens fakkels gegooid. Het centrum had in brand kunnen schieten door de schuld van de CCC”.

Een derde keer zat Boon oog in oog met twee mensen van het collectief tijdens een vergadering bij het ACV in Brussel. Hij zegt geluisterd te hebben. Maar opnieuw vond hij discussiëren nutteloos. De aalmoezenier heeft dan achteraf het ACV over het collectief geïnformeerd.

Boon - notoir Flamingant en enige tijd geleden daarom nog interim-pastoor in Wezembeek-Oppem - stoorde zich (naar hij nu bekent) aan de mensen van het collectief “omdat ze enkel maar Frans spraken”. De pretentieuze Boon (“op 22 september ‘98 was ik in het buitenland, op een congres van aalmoezeniers in New York”) kon het collectief ook niet hebben omdat “ze doen alsof zij de eersten en enigen in België zijn die opkomen voor vluchtelingen”.

Moest de rechtbank van deze oude pastoor (73) een karakterieel profiel opstellen - zoals voor de beklaagden is gebeurd - we zouden een opgeblazen en conservatief personage zien verschijnen, dat zonder scrupules de werkelijkheid naar zijn hand zet, niet verdraagt dat anderen actief worden op zijn terrein en achterbaks gaat roddelen. Had Semira dat begrepen? heeft ze Boon daarom niet meer vertrouwd?

Op Radio 1 komt de aalmoezenier uitgebreid aan bod.

Zelfs in de rechtszaal was men zelf kritischer tegen overzijn verhaal dan op de VRT.

Boon verwijt het Collectief dat ze acties voert, meer bepaalt het opruiende karakter ervan. Dat zou Semira volhardend hebben gemaakt in haar houding met de bekende gevolgen. Verschillende uitwijspogingen en een ordedienst/politicus die op hun beurt dit symbool van verzet weg wilden, uitmondend in de tragedie.

De reactie hierboven vind ik eigenlijk al niet beter dan de aanvalen van Boon. Het valt me op dat zijn aantijgingen nergens ontkent en dat de auteur zijn best doet om de persoon boon onderuit te halen en wel met dezelfde argumenten als wat hij Boon verwijt. Er wordt op de persoon gemikt : een oude pastoor, condervatief, flamingant,...
En Semira ZOU dit gewild hebben of dat gedacht. Blijkbaar kan Raf beter gedachtenlezen dan Boon.

Ik zou een discussie over in welke mate of wanneer mensen door politici of politieke groepen mogen gebruikt worden om bepaalde objectieven te bereiken anders wel interessant vinden.

groetjes

Sorry hoor, maar