arch/ive/ief (2000 - 2005)

* Geen ander volk sloot zoveel compromissen

"Elke keer als ik na een verblijf in België terugkeer, ben ik weer geschokt door de leefomstandigheden in de Palestijnse gebieden'', zegt Daneels. "De armoe, de dagelijkse vernederingen bij de controlepos ten van het leger. Ik heb een Belgisch paspoort, dus dat valt wel mee, maar Palestijnen worden er behandeld als honden. Ordinair racisme."

Het is voor Daneels dan ook geen wonder dat de aanhang van de extremisten van Hamas en Jihad gestaag groeit, vooral bij de arme Palestijnen. Als mensen geen toekomst meer zien, moet het dan verbazen dat ze zichzelf opblazen?

Daneels' echtgenote, Jamil Rabah, heeft er grote moeite mee dat in deze dagen van de War on terror alle Palestijnen als terroristen worden afgeschilderd. "Terwijl geen ander volk in zijn bevrijdingsstrijd zoveel compromissen sloot. Alle joden weg, een verenigd Palestina voor joden, christenen en moslims, twéé staten op basis van de grenzen van 1967: we hebben het allemaal opgegeven in de hoop op een historische regeling met de Israëliërs. We waren zelfs bereid na Jeruzalem ook Hebron op te delen. Wat kregen we in ruil ? De Palestijnse staat van morgen zal amper twintig procent van het oude grondgebied bedragen en het is een economisch onleefbare gruyèrekaas. Toch zeggen de Amerika nen ons: je moet creatiever zijn in de onderhandelingen. Wat willen ze, dat we alles weggeven? Sommige Palestijnen roepen nu al: laat Israël ons annexeren, dat is de beste oplossing. Maar dat willen de Israëliërs niet, want dan is het afgelopen met hun joodse staat. Door de demografische evolutie dreigen ze zo al snel een minderheid in het land te worden.''

* Palestijnen worden in de media van slachtoffer tot dader gemaakt

Isabelle Daneels is niet te spreken, zo schrijft Roox, over de westerse berichtgeving over de intifada. Palestijnse zelfmoordaanslagen halen steevast de headlines, vindt ze, de doden bij de 'acties' van het Israëlische leger amper de kleine berichten.

Danneels: "Je zou bijna gaan geloven dat het geweld veel meer Israëlische dan Palestijnse levens eist, terwijl juist het omgekeerde het geval is. Het is een stuitende vertekening: het slachtoffer wordt tot dader gemaakt. Alles wat Israël doet, is wettige zelfverdediging, terwijl de Palestijnen onverpoosd gecriminaliseerd worden. Alsof zelfmoordaanslagen zomaar uit de lucht vallen: voor 1995 waren die er niet. Maar niemand praat over de roof van land en water door de 220.000 kolonisten, een schending van alle VN-resoluties. Of over het eenzijdig vastlopen van het vredesproces. Dezer dagen bouwt Israël aan een muur die zelfs de grenzen van 1967 niet meer respecteert. Opnieuw landroof op grote schaal, maar hoe verkoopt Sharon dat aan de internationale gemeenschap? Als een veiligheidshek, dat de Palestijnse terroristen moet tegenhouden. En wie kan daar nu tegen zijn?''

* Meest democratische Arabische samenleving

Ook de demonisering van Yasser Arafat tot 'grootste obstakel voor de vrede' zet de werkelijkheid op haar kop, vindt Daneels. "Totale onzin: dat obstakel is Sharon zelf. De man heeft al zijn hele leven oorlog gevoerd en hij heeft maar één doel: het Oslo-akkoord opblazen.''

Gilbert Roox vraagt Daneels of ze dit zegt omdat ze de echtgenote van een Palestijn is? Danee les:"Nee. Ik heb altijd veel kritiek op de Palestijnse Autoriteit gehad, maar vandaag bestaat die nauwe lijks nog. Arafat zit vast in Ramallah. Vanuit zijn hoofdkwartier kan hij nauwelijks telefoneren. Hoe wil je dan dat hij een einde maakt aan de terreuraanvallen op Israël? De Israëliërs slagen daar ondanks al hun knowhow en middelen niet eens in. Trouwens, wil Sharon dat wel? Tenslotte is Hamas een creatuur van de Israëliërs, tijdens de eerste intifada opgezet als concurrent van Fatah. Tijdens de invasie van vorig jaar viel het iedereen op: het Israëlische leger joeg niet op Hamas. Alle inspanningen waren erop gericht de Palestijnse Autoriteit van de kaart te vegen.''

Daneels: "Arafat is geen democraat, hoor je vaak in het Westen. En hij is hopeloos corrupt. Maar de Palestijnse samenleving is zonder twijfel de meest democratische in de Arabische wereld. Nergens anders heb je zoveel vrijheid van meningsuiting en zoveel politiek bewustzijn. Ik heb discussies in het Palestijns parlement meegemaakt waar Arafat er genadeloos van langs kreeg. Dat ging heel ver. En de critici hoeven echt niet voor hun leven te vrezen. Zelfs hun carrière is niet gebroken. In het aller slechtste geval krijgen ze enkele weken huisarrest.''

* Israël als lid van de Arabische Liga

Rabah: "Arafat heeft uiteraard fouten. Hij drijft te veel op zijn charisme en hij vertrouwt niemand. Ja dus, de Palestijnen zouden een betere leider kunnen hebben. Maar waar is die vandaag? En zou hij het ook zoveel beter doen dan Arafat? Want het echte probleem, zo wordt nog eens bewezen, is Sharon. Het deportatie-besluit is waanzin. Als hij Arafat echt wil verbannen, dan gaan we naar Ground Zero , de totale chaos.''

Jamil Rabah legt tot slot het probleem bij de Israëli zelf: "De Israëliërs worstelen met een identiteitscri sis: ze weten niet wie ze zijn. Willen ze bij de westerse wereld blijven horen of aansluiting zoeken bij het Midden-Oosten? Dat is het diepere probleem. Vroeg of laat zullen ze een keuze moeten maken. Ik kan me heel goed Israël als lid van de Arabische Liga voorstellen. Dat zou zelfs een weldaad voor de hele wereld zijn. Een veilig Israël en een veilig Palestina kunnen de economische motor van het Midden-Oosten worden. Meer welvaart betekent ook meer vrijheden en meer democratie in de hele regio. Laten we deze kans niet missen. Palestina is zo'n belangrijk symbooldossier. Komt er geen oplossing daar, dan zullen de frustraties in de Arabische wereld alleen maar toenemen. En de haat tegen het Westen. Het zal een triomf voor de krachten van de duisternis zijn.''