arch/ive/ief (2000 - 2005)

Zo verschillend en toch zo gelijkend. Mijn 'goede vrienden' Leo De Bock en Dyab Abou Jahjah. De gelijkenis: jong, energiek, gedreven, met de wil kost wat kost iets van hun leven te maken. Het verschil: de ene zoekt het in het 'kruipen' voor de omroepbazen (tot zijn 'eigen journalisten' hem op de VRT-nieuwsdienst buitenbonjourden), de andere gaat de strijd aan met zowat heel de samenleving.

Terwijl de media beide heren uitgebreid ten tonele voeren (Dyab zat zaterdag in Nachwacht, Leo staat centraal in den Humo van deze week), was het van alle kranten en weekbladen die we hier wekelijks bij Mediadoc doornemen, toch wel het PVDA -weekblad Solidair dat op woensdag 10/09 de meest revelerende informatie van de week bracht. Titels: "Uno publiceert striemende aanklacht" (over de economische wanverdeling in de wereld), "Zoveel geproduceerd en toch is er armoede", "De honger uitschakelen, is even duur als één maand bezetting Irak", "Goeie punten voor socialistische landen", "China versus India" ... Verplichte lectuur voor ieder die over de toestand in de wereld wil meepraten. (lezen op http://www.pvda.be; p.s. ondergetekende is absoluut geen pvda'er, ook geen duikboot ervan, zelfs niet eens communist.)

Een idee: zouden Dyab en Leo niet voor Solidair gaan werken zodat ze zich kunnen verdienstelijk maken met het bestrijden van hét belangrijkste wereldprobleem, dat van het moordende neoliberalis me ?

Tweede voorstel (omdat een mens niet kan leven zonder wat humor): beide doorduwers zouden een paar fictiefilms moeten maken (Leo zorgt voor het filmische aspect, Dyab voor de inhoud) van het soort waar de wereld nood aan heeft: remakes van Monty Pythons absurdistische 'Life of Brian'. In deze destijds door christelijke fundamentalisten aangeklaagde maar door de meerderheid van de mensen erg gewaardeerde speelfilm werd het leven van Christus dolkomisch geparodieerd. Met een Brian die NIET de Messias wou zijn en die zijn na-lopers er probeerde van te overtuigen dat "jullie allemaal individuen zijn". Denk dus individueel, niet als de schapen in een kudde. Waarop de nalopers in koor: "We are all individuals" ...

Met Christus de Zaligmaker hebben we dus al goed kunnen lachen, nu moeten de andere 'profeten' volgen; genre Bush, maar bv. ook Mohammed ... en zo tot en met de lagere echelons, tot en met bv. de loge-zetbaas die de VRT nu leidt, mister Tony Mary. Kortom, iedereen die dacht of denkt dat hij de waarheid in pacht heeft.

Over Bush is Michael Moore al een film aan het maken. Nu nog de overkant, die van zijn al even fundamentalistische tegenstanders te grappen zetten. 'The life of Ali' zou het als film even goed kunnen doen als 'The life of Brian'.

Als zo'n film ooit gemaakt raakt, ontketent hij een revolutie. Denk, Leo en Dyab, aan de onmetelijke creatieve krachten die jullie met je aanstekelijke humor gaan bevrijden. Waarop nog wachten ?

Laat snel iets van jullie horen, amigo's. Zal ik de productie wel doen. We vragen meteen subsidies aan bij het Vlaams Audiovisueel Fonds waar die andere dikke vriend van me, Luckas Vander Taelen nog alleen maar totaal onafhankelijke projecten wil steunen.

PS 1. Tot zover de humor. Nu nog even ernstig wezen.

Dit voorstel ontstond na gesprekken over de jongste ontwikkelingen in AEL waarbij het er op lijkt dat Dyab Abou Jahjah de meest ongelukkige allochtone jongeren altijd maar gelijk blijft geven in hun begrijpelijk, maar jammer genoeg totaal negatieve 'perceptie' van het leven in België. Voor sommigen van die jongeren lijkt het kwaad nog het meest van al te komen van de met hen solidair zijnde 'linksen' (want echt kunnen die hen toch niet helpen én ze passen niet in hun vijandsbeeld). Wil Dyab een echt boegbeeld zijn (om het woord leider niet te gebruiken), en niet een slappe populist van het type Steve Stevaert die alleen maar de publieke opinie bespeelt, dan zal Dyab als vrij mens zijn verantwoordelijkheid opnemen en een open discussie met zijn achterban aangaan. Dyab, Ahmed & Co moeten werken aan een project dat zowel strijdbaar is als opbouwend. Eentje waarin én alllo- en autochtonen kunnen geloven.

P.S. 2 Humoristische films over grote 'problemen' - denk ook aan 'Bowling for Columbine' - kunnen die vreemde mix tot stand helpen brengen die het leven boeiend maakt. Een mix van enerzijds zo te leven dat je openstaat voor de wereld, vanuit kracht/energie en een positieve ingesteldheid die toelaat veel problemen - al grappend of door stoicijnse 'ontleding' - te ontmijnen zodat je dus niet tegen alles moet gaan vechten. En anderzijds natuurlijk ook voortdurend kritisch blijven, niet gaan zweven, want 'Homo homini lupus est." Tevens altijd beducht zijn voor de eigen fouten en flaters. Kritisch en zelfkritisch, energiek en creatief naar het geluk streven, het geluk hier op aarde, niet ergens in de wolkjes of hemeltjes.