woensdag 10 september: proces Semira

Hieronder vind je een uitreksel uit het laatste interview met Semira Adamu. Hierin beschrijft ze haar vierde uitwijzingspoging, die ijzingwekkende gelijkenissen vertoont met de vijfde uitwijzingspoging die haar fataal werd. Zo vertelde ze dat er toen al een kussentje gebruikt werd om haar in bedwang te houden en ze vreesde dat men op de luchthaven zelfs in staat was om mensen te doden...

Uitreksel uit het laatste interview met Semira Adamu

(uit Les barbelés de la honte, Editions Luc Pire, 1998)

Ze hebben me vier keer geprobeerd uit te wijzen. De eerste keer hebben ze geen dwang gebruikt. Ze brachten me naar de luchthaven. Daar vroegen ze me of ik de uitwijzing aanvaardde. Ik zei nee en ze brachten me terug naar het centrum. De tweede keer verliep op dezelfde manier, maar ze waarschuwden me dat ze de volgende keer harder zouden zijn. De derde keer bereidden ze me voor om naar de luchthaven te gaan en toen, op het laatste moment, gingen we toch niet. Ze zeiden me dat ze vergeten waren een plaats voor me te reserveren op de vlucht. Ik denk dat ze eerder bang waren voor steunbetogingen die voor mij georganiseerd werden.

De vierde keer was het afgrijselijk. Ik werd wakker gemaakt om 6u30 door een werkneemster die me zei dat ik moest terugkeren naar m’n land en dat ik twintig minuten had om m’n spullen te pakken. Ik had zelfs geen tijd om een douche te nemen en in de haast ben ik ook een paar dingen vergeten. Vervolgens, toen ik klaar was, werd ik geëscorteerd naar de ingangspoort en dwongen ze me om in de celwagen naar de luchthaven te stappen. Bij de aankomst hebben ze mijn armen op twee plaatsen vastgebonden en ook mijn benen. Daarna hebben ze me opgesloten in een isoleercel, waar ik gebleven ben van 7u tot 10u30. Toen kwamen ze me halen. We gingen naar de voorkant van het vliegtuig en bleven daar tot 11u15, toen ze me op het vliegtuig zetten. Eenmaal binnen in het vliegtuig ben ik beginnen schreeuwen en huilen. Acht mannen verzamelden zich rondom mij, twee veiligheidsagenten van Sabena en zes politiemannen. De twee veiligheidsagenten bedwongen mij, ze duwden me over heel mijn lichaam en één van duwde een kussen tegen mijn gezicht. Hij verstikte me bijna. Die twee veiligheidsagenten moesten me tot in Lomé begeleiden. Toen zijn de passagiers tussengekomen en ze zeiden dat ze het vliegtuig zouden verlaten als ze mij niet vrijlieten. Eén passagier drong er ook op aan dat ze niet zouden vergeten mijn bagage terug te geven. Er was opschudding in het vliegtuig en ze waren gedwongen om me terug van het vliegtuig te halen. Toen ik opnieuw in de celwagen zat, zag ik dat één van de passagiers uit het vliegtuig werd gehaald. Het was degene die mij in het vliegtuig sterk verdedigd had. Ze namen hem mee naar de celwagen dicht bij mij. Hij zei me dat hij me wilde helpen, dat ik gewoon terug in het vliegtuig moest gaan en dat hij mijn documenten zou nemen en een ticket betalen opdat ik naar hier zou kunnen terugkeren. Ik weigerde en zei hem dat ik nergens naartoe ging. Dus, hebben ze hem teruggebracht naar het vliegtuig en mij naar de isoleercel in de luchthaven.

Na een tijdje brachten ze me terug naar het centrum en plaatsen ze me ook daar in een isoleercel. Ze lieten me daar, woensdag 22 juli, van 12u tot 16u in de isoleercel. Ik was in de cel toen ze vier meisjes binnenbrachten die geprobeerd hadden te ontsnappen : Precious, Bonsu Aqua, Cynthia en Antila. We moesten allemaal in dezelfde cel blijven, een kleine ruimte met alleen een bed en een WC. Toen ze me uit de isoleercel lieten, werd ik overgeplaatst naar een andere vleugel, omdat onze vleugel beschadigd was tijdens de ontsnapping. Nu verblijf ik op de eerste verdieping. De zaken gaan weer hun gewone gang in het centrum –naast de versterkte veiligheidsmaatregelen- en op de luchthaven, waar sommigen in staat zijn tot doden.

Ik weet niet wanneer ze opnieuw gaan proberen om me uit te wijzen. Ze zeggen ons niet meer wanneer het zal gebeuren. Ze komen je gewoon wakker maken enkele minuten voor je moet vertrekken. Maar we voelen het wanneer er een uitwijzing zal plaatsvinden. We voelen het en we voelen ons slecht, erg ongelukkig. Op die momenten voel je echt dat je een gevangene bent. Onder mekaar praten we over het centrum, over de opsluiting, over onze situatie. Wanneer iemand terugkeert van de luchthaven en aan een uitwijzing is ontsnapt, dan praten we. We proberen een oplossing te vinden voor onze problemen. We proberen elkaar te helpen. Er is solidariteit tussen de gedetineerden. Verzet is op dit moment niet mogelijk. De verstandhouding met het personeel is min of meer correct. Vlak na de ontsnapping ws de sfeer erg gespannen, maar nu gaat het beter. Ze praten nooit over wat er buiten gebeurt, over de steunacties om uitwijzingen te verhinderen. Ze doen alsof die niet bestaan, maar wij weten dat deze acties een probleem zijn voor hen.

Ik weet niet wanneer ze me weer komen halen. Het leven is erg moeilijk voor me… Ik weet het niet meer…

Dinsdag 22 september 1998 onderging Semira opnieuw een uitwijzingspoging. Ze weigerde opnieuw om gedeporteerd te worden. Ze stierf op de intensive care in het St.Lucas ziekenhuis in Brussel

arch/ive/ief (2000 - 2005)