We zijn verontrust over de reacties van de regering op de Afghaanse hongerstaking!

La Belgique ne peut pas accueillir toute la misère du Monde… Dit Pie Tshibande: “Il est plus facile d’accueillir toute la richesse du Monde.”

Met deze brief willen wij als organisatie navolging geven aan het initiatief van de tientallen mensen die op 11/08/2003 een kettingbrief stuurden naar Minister van Binnenlandse Zaken Patrick Dewael. School zonder Racisme geeft antiracistische vormingen en organiseert activiteiten voor jongeren, voornamelijk binnen het kader van de school.
We zijn uitermate verontrust over de houding en de reacties van de regering en de berichtgeving in de media omtrent de Afghaanse hongerstaking.

De volgehouden bewering van Patrick Dewael dat de hongerstaking een ondemocratische manier van chantage zou zijn, vinden wij net als de briefschrijvers beneden alle peil. Maar er is meer. Het hele debat raakt o.i. nog maar eens verweven van een nauwelijks verhulde racistische ondertoon. Welke boodschap geef je immers aan de burger als je deze actie etiketteert als een mogelijk chantage-precedent voor misdadigers, fraudeurs en verkeersovertreders?

Ondanks tegenspraak van gedetailleerde rapporten van organisaties als Amnesty International, Artsen zonder Grenzen en Human Rights Watch, blijft de regering daarbij halsstarrig volhouden aan de idee dat de toestand in Afghanistan veilig en stabiel zou zijn.(1) Tenminste, veilig en stabiel genoeg voor de Afghanen, want voor het eigen volk gelden duidelijk andere maatstaven; aan hen wordt “ten stelligste” afgeraden om naar die regio op reis te gaan.(2) Ondertussen berichten de kranten over toenemende spanningen en geweld in het land.

Als verwijt kan het tellen; volgens het Ministerie van Binnenlandse zaken voeren de Afghaanse vluchtelingen niet alleen actie om een illegitieme reden, ze doen het ook nog eens op een democratisch illegitieme manier. Een aantal prominenten en journalisten vinden het verder blijkbaar hoognodig om deze mensen tout court door het slijk te halen. In de krantenknipsels van de afgelopen 2 maanden werden ze getypecast als ruziemakers, als bedriegers die de hongerstaking zelfs niet respecteren; ze worden zogezegd gemanipuleerd door mysterieuze mensensmokkelaars, door hun advocate(n) en ga zo maar door.

Dat het hier om mensen gaat die zich verzet hebben tegen het zo gehate Taliban-regime en dat zij om die reden hun land moesten ontvluchten wordt al te snel vergeten. Hun bereidheid om, met risico op verstrekkende consequenties voor hun eigen gezondheid, te vechten voor hun basisrechten zou medeleven, sympathie en zelfs bewondering moeten opwekken, geen gratuite lastercampagnes. De VS en de NATO hebben ervoor gekozen om de Afghaanse bevolking middels bombardementen van de Taliban te ‘bevrijden’. Nu zij niet in staat blijkt om de mede door haarzelf gecreëerde chaos in het platgebombardeerde land te counteren en de veiligheid en de rust permanent te garanderen, draagt ook ons land mede de verantwoordelijkheid voor het welzijn van de Afghaanse vluchtelingen en mag hun regularisatie geen uitstel blijven.

Het wordt tijd dat onze regering ophoudt met de komst en de eventuele permanente opvang van vluchtelingen als hét grote probleem voor te stellen. Eens te meer leidt de regering de aandacht af van de werkelijke knelpunten, zoals de achterliggende oorzaken die maken dat mensen hun land ontvluchten, door te focussen op bijkomstigheden. Ze criminaliseert deze mensen om niet te hoeven afstappen van haar repressief en louter op cijfers gefocuste asielbeleid – waarvoor ze overigens al meermalen door diverse gezaghebbende organisaties en instanties op de vingers werd getikt.

Met dit schrijven willen wij als antiracistische organisatie onze steun betuigen aan de actie van de hongerstakers, met respect voor diegenen die reeds beslisten om ze te beëindigen, en met respect voor diegenen die beslissen om door te gaan. We hopen op deze manier tevens een hart onder de riem te steken van de vele sympathisanten, briefschrijvers, protesteerders en het buurtcomité van Elsene, en bevriende en andere organisaties aan te zetten om ook hun stem te laten horen.

arch/ive/ief (2000 - 2005)