Open brief uit de gevangenis

OPEN BRIEF AAN :
Mevrouw Christine Wilwerth
Eerste Substituut van de Procureur des Koning
Justitiepaleis van en te 4000 Luik

Mevrouw de Eerste Substituut,
DOSSIER N° LI.L5.103897/2003 en 53.99.609/02

De gedetineerde die gedood werd in de gevangenis van Lantin op 16 juli 2003 zou ik kunnen geweest zijn, had men mij niet « uitgewezen » met speciaal transfer van Lantin naar Verviers.

WAT ZICH AFSPEELT IN DE GEVANGENIS VAN LANTIN, TEN OPZICHTE VAN DE GEDETINEERDEN, IS AFGRIJSELIJK; HIER WORDT EEN IMMENSE MISDAAD BEGAAN.

De gevangenissen genereren het geweld. U bent er schuldig aan.

Sinds op z’n minst 20 juli 2002, d.w.z. sinds 1 jaar, of nog : sinds de bewakers heel mijn cel ondersteboven hebben gehaald, heb ik niet opgehouden te interpelleren rondom mij.

Hoe en waarom laat men agressieve bewakers doen? Zou men hen op z’n minst niet moeten overplaatsen naar posten waar de contacten met de gedetineerden minder frequent zijn?

Toen ik rechtstreeks mijn beklag deed bij de directie over de plundering van mijn cel, werd er geen enkele sanctie genomen ten opzichte van de bewakers wat ertoe geleid heeft dat de PESTERIJ door celdoorzoekingen nog sterker werd.

Toen ik mij richtte tot de Minister van Justitie Verwilghen en tot de Administratieve Commissie van Lantin viel er een zwaar gordijn over de administratieve onderzoeken.

Gevaarlijke gevangene of niet, zelfs in opstand, de dood van deze gedetineerde verbergt een klimaat dat complexer is dan deze moord die overigens niet de eerste is.

Mijn verhoor PV-LI.L5.103829/2003 is evenmin de reële weerspiegeling van dit klimaat.
De politieman Rigali Picard werkt elke dag in de gevangenis. Hij is bevriend met de meeste van de bewakers. Het is routineus en met tegenzin dat hij mij heeft verhoord.

AL DIT LIJDEN HEB IK ONDERGAAN IN LANTIN GEDURENDE EEN JAAR:

Men heeft mij de assistentie van een psycholoog ontzegd.
Men heeft onophoudelijk getracht een intense onrust in mij te ontwikkelen.
Bijvoorbeeld door de post van buiten ARBITRAIR TERUG TE ZENDEN NAAR DE AFZENDER, te « verliezen », uit te delen om 21 uur, of de volgende morgen.
Gedwongen nietsdoen. Men stelde vroeg of laat werk voor aan de gedetineerden. Nooit aan mij. Ik heb dus een extreem zittend leven gehad. Men “vergat” mij voor de wandeling.
De tandarts, de dokter hebben geweigerd me te verzorgen.
In de winter, geen warme kleren en defecten aan de verwarming die soms weken duurden.
De maaltijden worden niet warm geserveerd. Men heeft mij regelmatig het dessert onthouden.
‘s Nachts maken de bewakers moedwillig en excessief lawaai, onder andere met de TV op de gang. Vaak onder de dekens, ’s nachts, maakt men mij wakker.
Men laat banale eisen naleven. De T-shirt is toegelaten in de cel, maar men eist een hemd zelfs als men in het deurgat van de cel blijft (tijdens de distributie van de maaltijd bijvoorbeeld).

Bespotten en beledigen – ik overdrijf niet – zijn dagelijks wanneer bepaalde bewakers dienst hebben.
Deze bewakers provoceren, cultiveren de angst en de wanhoop.
Naaktfouilles, celdoorzoekingen, plaatsen in het cachot, op 20 juli 2002, haalt een ploeg van bewakers heel mijn cel overhoop, en laten alles in wanorde en beschadigd op de grond achter.

HET ZIJN EERDER AFBRAKEN VAN DE CEL DAN DOORZOEKINGEN.

De kwartierchef Claude CARLIER gaat zover dat hij mij de DOOD toewenst !!! en dat ik in een algemeen graf eindig.

Steeds komen werken in die geest leidt ertoe dat men op een dag zichzelf niet meer kan controleren en een gedetineerde doodt.
Uit zeer betrouwbare bron, deze kwartierchef is betrokken (geweest) bij de verdachte dood van een gedetineerde.

Rapporten met allerlei verzinsels werden over mij opgesteld, om mijn klachten in de doofpot te steken.

De penitentiaire autoriteiten ingelicht, onderworpen aan een ondraaglijke spanning, vernederende fouillles, beledigingen, continue provocaties, indien men mij niet had overgeplaatst op 4 april 2003, was ik misschien ook vermoord door de gewelddadige bewakers van Lantin.

arch/ive/ief (2000 - 2005)