arch/ive/ief (2000 - 2005)

Persoonlijke indrukken 2e dag bezoek kamp Haleb

Ik wil eerst en vooral onze gastheer bedanken voor zijn gastvrijheid, hij kende enkel Dirk van zijn reis in november. We zijn verwelkomt geweest als koningen. 's avonds rond 23 u kregen we een feestmaaltijd, waar we de volgende morgen de gevolgen van droegen.

De volgende ochtend kwamen we samen met de meisjes, die ergens anders sliepen. We ontbeten en splitsten ons in kleine groepjes, die ons toelieten om het kamp te bezichtigen. Het kamp met de naam ….. is de naam waardig, in tegenstelling tot Yarmouk Camp. Alhoewel waardig kan men dit niet echt noemen!!! Er staan zelfs nog barakken uit '48 die ofwel nog in originele staat zijn of een beetje geevolueerd. Het was erbarmelijk om te zien hoe deze mensen niet geholpen worden, enkel door familieleden of vrienden. Geen enkele hulp van buitenaf!!! We hebben verschillende barakken bezocht, waar per familie 2 kamers voorzien zijn. 2 kamers voor 8 personen, waar men geen privacy heeft, geen eigen ademruimte… en wij maar klagen over futiliteiten!!!
We zijn ook een oudere vrouw tegengekomen, die haar zoon is verloren in de 1e golfoorlog. Zij heeft sindsdien geen inkomen gekregen, als martelarenfamilie. Zij woont samen met haar andere kinderen in een te klein huis. Eigenlijk kan je niet van een huis praten, je moet het zelf eerst gezien hebben. En te denken dat rijke mensen in grote villa's wonen en toch steeds meer willen. Er zijn te weinig woorden om te beschrijven wat we gezien hebben.

Daarna hebben we toevallig een interview gehad met een oudere man die alles zou achterlaten voor terug te gaan naar Palestina!!!

Rond 12 u zijn we naar de stad Haleb gegaan, om nog wat te shoppen en het eigenlijke bezoek aan de citadel te doen, maar omdat we geen gids bijhadden, hebben we dit moeten laten vallen.

Om 14 u hebben we de bus terug genomen naar Damascus. Het was echt de moeite waard en de reis was veel te kort. De palestijnse kameraden hebben van ons verblijf een echt festijn gemaakt, vooral 's avonds!!!

Shokran, tal la'am djeija

Hakim

------------------------------------------------------------
Dinsdag 15 juli 2003 naar Aleppo

Aangekomen in Aleppo worden we ontvangen door Isaak Al Kadi. We bevinden ons in het Alnerabkamp. We kregen eerst een inleiding tot het kamp door Isaak.

In dit vluchtelingenkamp bevinden zich zo'n 16.000 Palestijnse vluchtelingen. De meesten van hen zijn afkomstig van het noorden van Palestina en zijn gevlucht in 1948. Toen ze in Aleppo aankwamen moesten ze in militaire barakken verblijven. Er waren 16 kamers in elke barak en elke kamer was bestemd voor één familie. Eerst werden deze barakken door gordijnen gescheiden. Later werden deze door echte tussenschotten vervangen. De dag van vandaag leven er nog steeds mensen in deze heel kleine barakken van maximaal 4 op 4 meter.

Isaak vertelt dat er in het kamp nauwelijks werk te vinden is. De mensen gaan in Aleppo zelf gaan werken, daardoor is de werkloosheid van de mensen die in het kamp wonen vergelijkbaar met die van de Syriërs. Om maar een voorbeeld te geven: de meeste afgestudeerden moeten zo'n 3 à 4 wachten vooraleer ze ook maar een job vinden. Op economisch gebied is de toestand slechter in Aleppo dan in Damascus. Ook medisch gezien is de toestand er erbarmelijk. Er zijn maar twee dokters voorzien voor heel het kamp.

Na de Oslo-akkoorden van 1993 heeft de UNRWA haar hulp voor de vluchtelingen buiten Palestina sterk teruggeschroefd omdat ze dit akkoord als de oplossing voor de vluchtelingen zag. De vluchtelingen kunnen de Oslo-akkoorden echter niet als de oplossing zien. Er zijn dus maar twee dokters, één voor de jongeren en één voor de volwassenen. Met Hakima, Latifa en Zehra erbij hebben we het aantal dokters in het kamp zowat verdubbeld. De zionisten en de Amerikanen oefenen druk uit op de UNRWA om de kraan van hulp dicht te draaien. Dit zou volgens hen de vluchtelingen dwingen om zich te integreren in Syrië. Smerig spelletje om zo proberen hun identiteit uit te wissen.

Het hoofdkwartier van de UNRWA werd dan ook van Jordanië naar Gaza verplaatst. Zo focust de VN dus alleen maar meer op de vluchtelingen van in Palestina zelf. Ze beschouwen de vluchtelingen in het buitenland als minder belangrijk, want ze zien de Oslo-akkoorden als de oplossing voor hun identiteitsprobleem.

Na dit gesprek met Isaak, zijn we naar de crèche gegaan waar ons getoond werd wat ze allemaal doen om het leven van de jongeren in het vluchtelingenkamp draaglijker te maken. Zo hebben de jongeren ons liedjes voorgezongen, de dabka-dans getoond en de computerlessen voorgesteld. Een van de liedjes gaat als volgt:

We willen het gras van Palestina.
We zullen aan de rechters zeggen dat ze de wapens nemens,
En zelfs al duurt het lang,
We zullen terugkeren met onze ziel en bloed naar Palestina

De Palestijnse identiteit wordt dus heel erg levendig gehouden bij de Palestijnse jongeren van dit kamp. Deze club werd trouwens in 1995 gesticht en zorgt voor de kinderen van 6 tot 14 jaar in zomer en wintervakanties. Voor de culturele en didactische activiteiten staan vrijwilligers in. De leraars geven de kinderen dus gratis een weg om kennis te maken met de vaardigheden van het praktische leven en om de horizon te openen tot hun vaderland Palestina. Deze crèche is een van de drie crèches van het kamp en iedereen is er welkom. Deze hangt af van de PWO en wordt gesponsord door zelfhulp en organisaties. Wat me wel opvalt is dat de kinderen in dit kamp opmerkelijk kleiner zijn dan de kinderen van bij ons. Hanife verklaarde dat het misschien te maken zou kunnen hebben met het tekort aan medische zorgen, een gebrek aan een evenwichtige voeding en een gebrek aan hygiëne.

's Avonds werden we hartelijk ontvangen door Mahmoed, een arbeider die zijn prachtige huis zelf gebouwd heeft en ons in het holst van de nacht nog een lekker maaltijd voorgeschoteld heeft. Ook de bedden ontbraken er niet aan. Hij had niet graag dat we zijn huis met een hotel vergeleken. Dat was gewoon een deel van de Arabische gastvrijheid…