arch/ive/ief (2000 - 2005)

I. Brief van Kastro (Suleiman Dakduk, Syrische politieke vluchteling en activist die al jaren in Griekenland leeft)

Kameraden en vrienden,
Ik zend jullie de militante groeten van alle gearresteerden tijdens de betoging tegen de Top van het onmenselijke kapitaal, de professionals van de oorlog en de verantwoordelijken voor de miserie van vele mensen.
Vandaag waait er in de Diabata gevangenis een zachte bries. De laatste dagen was het zeer warm. Als men niet minstens driemaal per dag een douche neemt, is het hier onmogelijk uit te houden, zeker nadat de deuren worden gesloten. In elke cel worden 10 mensen op elkaar gepropt, in 5 stapelbedden. Gelukkig gingen een tijd geleden gevangenen in hongerstaking en verkregen dat kleine koelkasten in de cellen werden toegelaten.
Ze hebben ons verdeeld over drie verdiepingen. Fernando Perez en Tsitsas verblijven op de eerste verdieping, in verschillende cellen, ik en Carlos zitten op de tweede verdieping, ook in verschillende cellen, Simon uit Engeland zit op het gelijkvloers. Hij is de enige waarmee we geen contact hebben. Ik hoor zijn naam wanneer de advocaat op bezoek komt en ik zou willen weten hoe het met hem gaat, want hij was ernstig verwond door de slagen. Twee anderen warden naar een andere gevangenis gebracht – ook over hen zou ik nieuws willen horen.
Wij vieren, zonder Simon, communiceren met moeilijkheden. En ik laat jullie weten dat jullie solidariteit, jullie steun en de strijd die jullie voeren voor onze vrijheid, ons sterkte en geduld geven, omdat solidariteit sterker is dan hun wapens, sterker dan het geweld, de repressie, de gevangenis tegen elke strijd, elk verzet.
Voor degenen die hun steun niet geven voor de gevangen strijders, met verschillende excuses, bijvoorbeeld dat zij (de gevangenen) tot bepaalde delen van de betoging behoorden waarmee er onenigheid is over de vorm van actie en de manier waarop zij functioneren, of omdat die persoon gezegd werd naar ons blok te komen en hij dat niet gedaan heeft, etc., ik zeg dat ik in één blok was en dat is het blok van de hele betoging, en de gearresteerden zijn gearresteerden van de hele betoging. Op dit moment zijn wij opgesloten als een voorbeeld van intimidatie voor elke militant die verzet wil plegen. Solidariteit en steun, wanneer die enkel voor onze politieke-partij-kameraden is, of enkel voor diegenen die het met ons eens zijn, of enkel met hen die doen wat wij zeggen, verliest elke steun en belang.*
In een periode wanneer oorlog gelegitimeerd wordt en verzet wordt gecriminaliseerd, wanneer betogen beschouwd wordt als een zware misdaad, moet de beweging kiezen: ofwel verzet ofwel compromissen maken. En als in een dergelijke periode, wanneer de oorlog van de machtigen gelegitimeerd wordt met de slachting, de ellende en de vernedering van de hele mensheid, terwijl het verzet van de machtelozen wordt gecriminaliseerd, de beweging compromissen maakt met de logica van de machtigen, dan kunnen we alles vergeten (...)
Solidariteit moet getoond worden met alle gijzelaars van de staat, met alle slachtoffers van alle dictatoriale uitingen van onmenselijke regimes. Met al degenen die zich verzetten, met al degenen die durven, met al degenen die bereid zijn te sterven voor een moment van vrijheid en waardigheid, eerder dan een leven te leven van vernedering, onderdrukking en slavernij.
En zoals een voorbijganger van de geschiedenis van strijd zei: "Toen de Nazi’s een Jood arresteerden, zei ik dat ik geen Jood ben, ik trek het mij niet aan. Toen zij de buurman arresteerden omdat hij een communist was, zei ik dat ik geen communist ben, ik trek het mij niet aan. Nu dat ik gearresteerd ben, is er niemand om zich mijn lot aan te trekken". Het goede met dit voorbeeld is dat alle "militanten" het zich herinneren in verschillende discussies en bijeenkomsten. Waarschijnlijk zien ze het als een mooie tekst, als een goed geschreven stukje.
Dus, vandaag waait er een zachte bries en we kunnen even ademhalen - de laatste dagen waren heet als een oven.
DE STRIJD EINDIGT NIET MET DE GEVANGENIS, ONDERDRUKKING, GEWELD, REPRESSIE, DICTATUUR. ZIJ ZIJN REDENEN OM DE STRIJD NOG HARDER TE VOEREN.
VRIJHEID VOOR DE HELE SAMENLEVING, VRIJHEID VOOR DE HELE WERELD
6 Juli, 2003
Diavata Gevangenis,
Kastro

(vertaler* Suleiman verwijst hier naar de afwezigheid van solidariteit bij de meerderheid van Links, en tot de “selectieve solidariteit” voor hem bij velen linksen, die veel over hem praten maar geen woord zeggen over de andere gearresteerde demonstranten.)

II. Brief van Carlos Martin (CNT militant uit Spanje)

Aan de Vergadering van Thessaloniki
Beste kameraden,
Dank u voor jullie volharding en beslistheid, jullie geven ons hoop om voort te gaan met kracht en waardigheid voor de zaak van onze gevangenneming. Een groet aan jullie allen kameraden en speciaal aan Celina, Antonia, onze advocaat Haris, mijn vader Juan Carlos, mijn broer Iñaki en mijn vriendin Nerea, die waarschijnlijk bij jullie zijn deze dagen.
Ik zend jullie opnieuw een brief die jullie kunnen lezen op de betogingen. Het is niets echt belangrijk, maar als ik niet één en ander kwijt kan, zal ik ontploffen. Eerst dacht ik het te vertellen via de telefoon, maar ik zend het nu via de post. Ik weet niet of het op tijd zal aankomen.
Wij weten van de belangstelling voor ons en de internationale samenwerking die op dit moment gerealiseerd wordt. Voor dit alles, en nog veel meer, dank ik jullie.
Hier, in de gevangenis, of beter gezegd op deze verdieping, want je kan hier niets anders zien, gaat de tijd traag – heel traag – voorbij, en de kleuren van de muren en van het plafond zijn grijs, bleek en overal hetzelfde. Vaak zie ik Kastro die op hetzelfde verdiep zit als ik maar in een andere cel. Met Fernando communiceer ik af en toe op de wandeling waar veel mensen zijn en de zon schijnt er de hele dag. Van de anderen weet ik niets, zij hebben ons gescheiden en verdeeld. Dat is het meest wat zij konden doen om ons te raken en dat deden zij dan ook. Het zou goed zijn voor ons als jullie niet enkel vechten om ons uit dit gat te krijgen, maar ook om ons allen tezamen hieruit te krijgen.
We eten tweemaal per dag, ook al moet ik mezelf dwingen te eten, en om me voor te bereiden op de mogelijkheid van een onbeperkte hongerstaking.
Deze gevangenis zit vol migranten, de meerderheid is van Albanië, Rusland, Turkije. Het is duidelijk uit dit voorbeeld wat de Griekse staat van plan is met de immigranten. Tot nu weet ik alleen en kan ik aan mijn kameraden alleen maar zeggen dat het de meest uitgeslotenen zijn die de beste attitude hebben tegenover ons.
De eerste dag hebben de bewakers Kastro afgeslagen en bedreigd, op het moment dat hij de gevangenis binnenkwam, omdat hij weigerde zijn haar en baard te laten knippen.
Ook weet ik dat niemand van ons de dingen heeft gekregen die we gevraagd hadden. Kastro heeft het geld dat jullie hem zonden niet gekregen en vele andere dingen hebben hun bestemming niet bereikt.
Zonder meer woorden, ik zend jullie mijn revolutionaire groeten.
Carlos.