arch/ive/ief (2000 - 2005)

VOOR OPENBAAR VERVOER
STEUN DE SPOORSTAKING

Op zondagavond 29 juni leggen de spoorarbeiders voor 24 uur het werk neer. Deze staking komt geen dag te vroeg. Het is nù dat de plannen op de onderhandelingstafel van de toekomstige regering liggen dat zij hun stem moeten laten horen.
Het plan Vinck is in de eerste plaats een drastisch afslankingsplan. 10 000 arbeidsplaatsen gaan verloren. Een aantal lokale lijnen wordt afgeschaft. De tarieven worden verhoogd met 15%. Besparingen van 29% op de infrastructuur, 30% op het onderhoud materieel, 40% op onderhoud gebouwen,... 4 werkplaatsen worden met sluiten bedreigd.
De maatschappij wordt omgevormd tot een holding bestaande uit 2 privébedrijven en 2 overheidsbedrijven. I.p.v. 1 raad van bestuur en directiecomité komen er nu van elk 5. Deze opdeling gaat gepaard met een verschillend statuut voor het personeel. M.a.w. de werknemers worden onderling verdeeld en tegen elkaar uitgespeeld. De opdeling betekent ook het begin van de privatisering van de NMBS.
De vorige regering vroeg de NMBS om tegen 2010 het reizigers- en goederenverkeer met 50% te verhogen. Om dat doel te realiseren keurde paarsgroen een nooit gezien investeringsplan van 16,76 miljard euro goed. Van dit plan komt echter niet veel in huis. De NMBS moet ongeveer 1/3 van dat bedrag zelf financieren en de investeringen in 2003-2004 worden in plaats van verhoogd teruggeschroefd.
De schuldenberg van de spoorwegmaatschappij dreigt hierdoor totaal te ontsporen. In 2000 bedroeg de schuld ongeveer 2.7 miljard euro. Nu bedraagt zij al meer dan 7 miljard euro en tegen 2007 zou de schuld toenemen tot 15 miljard euro. Deze schuld is voornamelijk te wijten aan 3 factoren. Ten eerste is de jaarlijkse staatssubsidie voor de openbare dienstverlening (tariefcompensaties voor het binnenlands reizigersvervoer en bijdragen voor het beheer en het onderhoud van het netwerk) systematisch te laag. Ze veroorzaakt jaarlijkse tekorten die oplopen tot 750 miljoen euro. Ten tweede is de bouw van de hogesnelheidslijn voor het grootste deel gefinancierd door de NMBS. Dit liet de opeenvolgende regeringen toe om onder Maastrichtnorm te blijven. Het financieel tekort van de NMBS is in de eertse plaats verdoken overheidsschuld. De regering moet hierin haar verantwoordelijkheid nemen en de schuld overnemen i.p.v. ze af te wentelen op het personeel en de reizigers. Ten derde komt daar nog het verlies van de dochterfirma ABX bovenop. De NMBS heeft reeds 620 miljoen euro uit eigen middelen in ABX geïnvesteerd en heeft ongeveer 347 miljoen euro directe garanties aan ABX toegekend.
Paarsgroen heeft bijzonder weinig gedaan om een degelijk openbaar vervoer mogelijk te maken. Naast het gebrek aan investeringen waren we getuige van niet eerder vertoond amateurisme bij de aanstelling van een nieuw gedelegeerd bestuurder. De vakbonden waren kop van jut en werden beschuldigd van intimidatie. De zogenaamde depolitisering van de top bleek niets anders dan het plaatsen van eigen mensen op de vet betaalde bestuursposten. Er is nog steeds geen nieuw beheerscontract. Er is niets gedaan aan de historische schuld. We zagen opeenvolgende consultingbureau’s met duurbetaalde hervormingsplannen de revue passeren. En er was de toenemende druk om de NMBS te regionaliseren. Al die tijd heeft het spoorwegpersoneel niet gereageerd. De treinen bleven rijden. De tevredenheid van de reizgers over het spoorvervoer nam in 2002 zelfs toe.
Nu het plan op tafel ligt en de arbeiders tot aktie overgaan krijgen zij alle verwijten naar hun hoofd geslingerd in de pers en door de politieke partijen. De spoormannen zouden alleen aan zichzelf denken. De reizigers zouden alweer de dupe zijn. De jongeren zouden gegijzgeld worden op een festivalweide. Het is nochtans duidelijk dat hier meer aan de hand is. Dit besparingsplan ondergraaft de toekomst van het openbaar vervoer en heeft rechtstreekse gevolgen voor de reizigers die meer zullen betalen voor minder diensten.
De NMBS is geen alleenstaand geval. Op de agenda staat de afbraak van de openbare diensten en niet de uitbouw van een degelijke dienstverlening. Bij de Post dreigen 10 000 banen verloren te gaan. Bij Belgacom 7 000. Onder het druk van de neoliberale logica worden de openbare diensten één voor één geprivatiseerd. Om te weten wat dat voor het spoorvervoer betekent volstaat het te kijken naar Groot-Brittannië.
Het steeds terugkerend argument is de concurrentiekracht van de bedrijven en de tekorten in de staatskas. Nochtans hadden de opeenvolgende regeringen wel geld genoeg om royale kado’s te geven aan de bedrijven. De opeenvolgende loonlastenverlagingen bedroegen in 1994 38 mijlard frank, in 1999 78 miljard, in 2000 120 miljard frank en in 2001 150 miljard frank. De nieuwe regering wil daar nog eens 800 miljoen euro bovenop gooien. Al deze kado’s hebben niet geleid tot een verhoging van de tewerkstelling. Integendeel, de werkloosheid neemt toe.
De nieuwe regering zegt dat ze 200 000 nieuwe arbeidsplaatsen wil creëren en het openbaar vervoer een grote impuls geven. De pratijk toont het tegenovergestelde: drastische besparingen bij het spoor en 27 000 jobs op de helling in de openbare diensten.
Wij roepen op om niet in deze val te lopen en begrip te tonen voor de stakende spoormannen en -vrouwen en hen te steunen in hun akties.

LEEF! eist:
- behoud van de openbare diensten, geen afdankingen in de overheidsbedrijven, geen verdere privatiseringen
- herinvesteringen in het openbaar vervoer
- overname van de schuld van de spoorwegmaatschappij
- meer, degelijk en gratis openbaar vervoer
- inspraak van de reizigers en het personeel in het openbaar vervoerbeleid
- geen regionalisering van de overheidsbedrijven

De verwende jongeren van de traditionele partijen hadden beter eerst eens dit tekstje gelezen, alvorens het initiatief te nemen tot betoging tegen de vakbondsstaking komende maandag.

So what, als ze nu deze tekst uitprinten en een dag de treinen gratis laten rijden en aan elke reiziger deze tekst meegeven. Volgens mij had hun actie dan veel meer sympathie gekregen.