arch/ive/ief (2000 - 2005)

Vrijdag 21/06

Zouden ze, zoals in het oude Griekenland, op de publieke agora hun debatten voeren ? In aanwezigheid van alle betrokkenen ?

We gaan ze opzoeken. Maar op 100 kilometer van hun veilige arendsnest wordt het echte Europa zichtbaar. In Thessaloniki kunnen we geen voet verzetten zonder op groepen blauwe en kaki flikken te botsen. Voor de deur van ons hotel staat er zowaar een hele bus vol. Ze houden ons zelf uit onze slaap. En ze moeten toevallig allemaal eten in hetzelfde restaurant dat wij hebben uitgekozen.Als we willen vertrekken wil een overijverige politievrouw perse weten waar we heen gaan.

Langs de grote lanen zijn vele winkels dichtgenageld en zelfs dichtgelast met metalen dakplaten. Het lijkt wel oorlog, en dat is het natuurlijk ook. Tegen ons. En tegen alles wat ons dierbaar is.

Maar dan zijn er die honderden jonge militanten van de griekse KNE, de jeugdorganisatie van de KP. Met hun prachtige rode T-shirts. Met 50 bussen trekken we langs een heerlijke toeristische weg naar Marmara. Waar onze leiders dus over ons aan het beslissen zijn. Marmara is een piepklein dorp, een plein langs drie kanten omringd door huizen, meer niet. We staan er opeengepakt in de brandende zon. Aan de rand van een betoverende mooie baai. Maar het is oorlog, ook hier. In de baai patrouilleren een tiental marineschepen; boven onze hoofden cirkelen twee helikopters en even later ook zowaar een legervliegtuig.
Allemaal om het volk weg te houden van zijn leiders, die aan de overkant in alle luxe vergaderen. Over ons.

Op de terugweg lijkt de zee ineens veel minder idyllisch. Maar gelukkig zijn er weer die Griekse jongeren. In mijn gebrekkig engels mag ik in de bus uitleg geven over onze actie tegen generaal Franks.
"Goed gevonden, dat proces"; zo vinden ze."Die gansters moeten hangen".
Iedereen tekent onze petitie. We staan dus aan dezelfde kant, alsof we mekaar al jaren kennen.