Het kanon en de mug

Ik ben geschokt over de manier hoe een conflict, dat uiteindelijk vrij klein begon, kon uitgroeien tot een racistisch opbod, en SPa’er Willockx daarvan gebruik maakt om “zijn harde hand” eens te laten voelen. Een GSM wordt afgepakt – ik heb in geen enkele krant gelezen gestolen – en de schoonbroer (of oom) kan daar niet mee lachen, en haalt zijn mes boven (volgens DS). De jongeren krijgen gevaarlijke messteken, maar worden overal afgeschilderd als “Marokkaanse criminelen”. Ik vond de eerste reaktie op het incident vanwege Willockx al tendentieus... Het messentrekken werd bijna met de mantel der liefde bedekt, héél begrijpend gereageerd, en ik kan me niet ontdoen van de indruk dat dat was omdat het om "Marokkaanse criminelen" ging. Misschien omdat Willockx die woorden gebruikte bijna letterlijk gebruikte?
Maar nu ik hoor hoe Willockx met een kanon op een mug schiet, wel ja, dan gaat hij totaal over de schreef. Ik vind het tekenend dat men tegenwoordig zo omgaat met conflictsituaties: met een kanon op een mug schieten. Iedereen in dezelfde zak, kinderen van 9 jaar ook in de boeien, onschuldig of niet. Sorry, niet iedereen natuurlijk, want uw en mijn “autochtone” kinderen natuurlijk niet. Beeld je maar eens in… “Autochtone jongeren uit Lokeren” zetten de boel op stelten… En van dan af worden alle “autochtone” kinderen en jongeren vanuit Lokeren opgepakt. Ik kan uit eigen ervaring spreken dat wanneer ik met mijn jongeren een uitstap maak, dat wij minder krediet krijgen dan andere groepen. Dingen die ik “in mijn tijd” met mijn scoutsgroep heb uitgestoken werden met een knipoog weggelachen (“kwajongenstreken”, “onze stoere jongens”). Maar van mijn gasten worden die AB-SO-LUUT niet verdragen.
Het stoort me eveneens dat ze het hebben over “samenlevingsproblemen”, daarmee implicerend dat het gaat over Belgen en “Marokkanen” (=Belgische jongeren). Eerst en vooral, als er al conflictjes bestaan, dan gaat het over kleine dingen, wrijvingen. Als er al jongeren zijn die zich onhoffelijk gedragen, van welke afkomst ook, dan moogt ge er zeker van zijn dat die, eens volwassen, dat onhebbelijk gedrag kwijtgespeeld hebben. En ge moogt daar zeker van zijn dat ze zelf als volwassenen zich eveneens zullen ergeren aan jongeren die zich niet “familiaal” gedragen. Maar neen, meteen moeten we de “Allochtone organisaties” gaan bijhalen om te “overleggen”. Impliciete boodschap: “Kuis uwen brol maar op”. Alsof allochtone organisaties zich verantwoordelijk moeten voelen voor “hun” jongeren. Niemand gaat de “autochtone organisaties” aanspreken voor een overleg, indien in Asse een groepje “autochtone” jongeren de beest uithangt. Maar in België is die – in se racistische – reflex er: Als “wij” problemen met “uw” jongeren, dan zijn “jullie” verantwoordelijk om dat op te lossen. Zou het niet eens ONS probleem kunnen zijn? ONS probleem van achtergestelde buurten, ONS probleem van onderwijs, ONS probleem van werkloosheid?
Laten we er dan SAMEN iets aan doen, en GEPAST op reageren. Zonder messen, of kanonnen boven te halen.

En steeds weer… “MEER POLITIE”, op elke vraag één antwoord: “MEER BLAUW”.
Ik heb zelf al ervaren hoe dit antwoord ons door de politici (van alle partijen!) wordt opgesolferd, en welke vuile rol de media daarin spelen. Elk alternatief wordt monddood gemaakt.
Als coördinator van een werking kansarme jongeren in Brussel werd ik gecontacteerd door het programma "Kiesrecht" van Goedele voor hun uitzending over het thema "Veiligheid", om daar - in de marge - iets te zeggen over de sociale sector. Ik moest het vleugje “idealisme” brengen dat staat voor de sociale sector, en ik “mocht” de bedenking maken: “Misschien is meer blauw misschien géén oplossing”. Dat was mijn taak in het scenario. Ik twijfelde omdat het publieksdebat ging tussen een vrouw die al een paar keer overvallen is geweest en die méér blauw vraagt en de Anderlechtse burgemeester en politiecommissaris die natuurlijk ook allebei méér blauw op straat vragen. GEEN DEBAT dus.
Mijn twijfel sloeg om in afkeer toen ik hoorde dat het “debat” tussen politici ging tussen Annemans (die meer blauw vraagt en zero-tolerantie) en Verwilghen (die het daar roerend mee eens was).
Eerst en vooral: interessant om te weten dat zo een programma echt geënsceneerd is: ze weten min of meer wie wat gaat antwoorden (en worden dat ook gevraagd).
Maar bon, één interventie is beter dan géén, dus ik naar het debat.
Het debat werd ingeleid door een video van de mevrouw die al een paar keer werd overvallen, zelfs met wapens!
Indruk die dit moet achterlaten: waaw, dat is erg.
De mevrouw bleek later een bedrijfsleidster te zijn, die elke dag met de inkomst (het schijnt over honderdduizend frank te gaan) van haar bedrijf (in CASH) in haar handtas over straat liep naar haar bank om dat te storten. Elke dag zelfde traject, zelfde tijdstip.
Sorry, elke overval is fout, maar op die manier KAN het niet anders dan dat je vroeg of laat (en eerder vroeger dan later) overvallen wordt.
Ik stelde dat we het over de 50% werkloosheid moeten hebben in wijken als de mijne, indien we over honderd jaar niet nog altijd over het zelfde thema willen praten. Mijn wijk heeft al honderd jaar een slechte reputatie, nationaliteiten hebben elkaar afgewisseld, maar de slechte reputatie is natuurlijk – samen met de lage lonen en hoge werkloosheidscijfers – stabiel gebleven.
Ik stel dat werk voor de jongeren een oplossing is tegen problemen, zowel op lange termijn als op korte termijn: de jongeren waar ik mee werk, wel, ge ziet die gewoon veranderen als ze een vaste job vinden. Ze zeggen me zelf: ik heb geen tijd meer om op straat rond te hangen.
Ik zei dat ik het voel dat sinds 2 jaar de economie slechter draait. En dat kwam overeen met de vaststelling van nog iemand anders in de zaal.
En na werk en onderwijs, zijn natuurlijk buurtwerk belangrijk om de dingen bespreekbaar te maken en probleempjes op te lossen. Helaas wilden ze enkel dit van mij horen: sociaal werk. Veel van de rest is dus achterwege gelaten, want waarschijnlijk "niet relevant".
Maar toen ik Yves Desmedt en Guy Polspoel Annemans en Verwilghen hoorde interviewen, werd ik helemaal woest. Totaal geen debat: Annemans begreep nog dat Verwilghen meer blauw wou, en een hardere aanpak, maar “dat de PS dat geblokkeerd had”. Yves en Guy waren intellectueel klinisch dood. Annemans en Verwilghen hadden het populair over “zero-tolerance”, maar het kwam bij Yves en Guy niet eens op om te vragen of dat wel ooit gewerkt heeft.
Enkele feiten over zero-tolerance:
Er wordt steeds naar de Zero-tolerance ervaring verwezen in het New-York van de jaren 1990. Daar zou de criminaliteit gedaald zijn door die Zero-tolerance. Maar in diezelfde periode is de criminaliteit ook gedaald in de meerderheid van de grote Amerikaanse steden! Wat was er in de jaren ’90 dan aan de hand in de VS, dat de criminaliteit daar daalde tov de ’80-begin ’90? Academici verwijzen naar de economische boom van de jaren ’90. Economische heropleving wordt ook in Australische studies vermeld om dalende criminaliteitscijfers te verklaren.
Het aantal klachten over politiegeweld steeg in die jaren in New-York wel aanzienlijk méér (dan in de andere steden, waar de criminaliteit trouwens ook daalde).
New-York wierf 30% meer agenten aan om meer blauw op straat te krijgen. Dat koste hen 600 miljoen $. Waar haalde ze dat budget? Moeten we verschieten dat het onderwijsbudget van New-York in diezelfde periode daalde met zo een … 600 miljoen $?
Dus als zero-tolerance betekent dat onderwijs MINDER geld krijgt, en dus dat er méér jongeren gaan afhaken en spijbelen, zonder diploma eindigen en dus meer kans op werkloosheid hebben, NEEN BEDANKT.

arch/ive/ief (2000 - 2005)