arch/ive/ief (2000 - 2005)

"Tout est à nous ! Rien est à eux ! Tout ce qu'ils ont ils l'ont volé... Partage le travail, partage la richesse, parce que sinon ça va pêter !!"

Dit lied overgalmde deze morgen rond 4u het actiedorp tijdens de mobilisatie voor de blokkades van de bruggen in Genève en de toegangswegen richting Evian.

De organisatie van de tentenkampen in twee aangrenzende 'dorpen' op een grote weide met aangrenzende bossen en met zicht op de alpen kan niet anders dan een groot succes worden genoemd. Voor iedereen was plaats genoeg en door het schitterende weer kreeg het actiekamp een zomers tintje. Van een 'festival'stemming was echter geen sprake. De vastberadenheid en de overtuiging viel bij de meeste kampbewoners van hun gezicht af te lezen : "morgen gaan we die top blokkeren, want daarvoor zijn we hier"

De hele zaterdag werd door de verschillende delegaties overleg gepleegd en werden verschillende actievoorstellen ingediend. Op het kampterrein werden actietrainingen georganiseerd, zocht men barricademateriaal bijeen, werden alternatieven besproken en spandoeken geverfd. Op verschillende tijdstippen werd een algemene vergadering bijeengeroepen en werd de mobilisatie voor de acties op luid gejuich onthaald.

Zaterdagavond was er wat tijd voor ontspanning en muziek en kon men bij de verschillende 'volkskeukens' iets te eten krijgen. De commercialisering was ver weg, zoniet onvindbaar. Iedereen sprak iedereen zowat aan en het deed deugd om te voelen hoe iedereen zo vriendelijk was voor elkaar. Zou die 'vervreemding' van onze westerse cultuur dan toch alleen maar in sociologieboeken écht bestaan ?

Om 23h 's avonds was er zaterdag een Indymedia-vergadering om de takenverdeling van de volgende dag te bespreken. Internationale indymediamedewerkers kennen elkaar niet vaak van gezicht en het was leuk om de collega's van IMC france ook eens in het echt te ontmoeten en ervaringen uit te wisselen. Omdat ik als enige van IMC belgië in Annemasse aanwezig was (turlututu zat in Genève) besloot ik de live verslaggeving van de manifestatie en blokkades aan de collega's van IMC france over te laten en te helpen bij de 'dispatch*' in het mediacentrum van Annemasse. Toch een beetje tot mijn spijt betekende dit dat ik zelf niet bij de acties aanwezig zou zijn, maar het was mij de collega's van IMC france wel gegund de plaatselijke verslaggeving van 'hun' G8 top aan hen over te laten.

(*) 'dispatch' betekent dat iemand van het IMC team voor een computer blijft zitten die de info die IMC'ers 'op het terrein' via telefoon doorbellen onmiddellijk online (of eerst op 'irc' - de indymedia chat-) plaatst. In Annemasse betekende dit ook een 'permanentie' in het mediacentrum om 'breaking news' te verzamelen bij de activisten die net van de blokkades terugkomen. Ik spoorde hen ook aan en hun verhaal en foto's onmiddellijk op de indymediasites te publiceren.

Dag Lize,
Ik denk dat het juist in zulke omstandigheden is dat we merken hoe zwaar de vervreemding op ons weegt en hoe het kan opluchten op een andere manier samen te zijn, samen te werken, samen te beslissen.
De vervreemding is geen definitieve conditie, het is iets dat overstegen kan worden. Nu ook al kunnen we andere ruimtes creëren zonder hiërarchische machtsverhoudingen en met echte basisdemocratie.