arch/ive/ief (2000 - 2005)

De balans toont links een lijst met voor- en nadelen van terugtrekking uit de overblijvende politieke beleidsorganen (zoals Vlaamse Regering), en als drukkingsgroep of beweging voortleven, rechts een lijst met voor- en nadelen van opname in het cartel SP.A-SPIRIT (de plaats was blijkbaar al gereserveerd door de A achter SP).

Als beweging en drukkingsgroep kan je natuurlijk alles vrij verkondigen wat je wenst. Het is dan ook vrijblijvend. Als je maar genoeg druk kan uitoefenen zullen beleidsvormers naar je luisteren of niet luisteren, en als ze luisteren ongeveer doen wat je vraagt, of dat helemaal niet doen. En indien ze er al aan beginnen dan moet je nog herhaaldelijk opnieuw de druk opvoeren opdat ze er aan voort doen. De kans op echt resultaat met deze mothode is dus niet zo bijster groot op korte termijn. Ik zou zeggen één kans op zestien ongeveer.

Als politieke partij kan je theoretisch ook alles vrij verkondigen, maar in de praktijk ben je gebonden. Ten eerste moeten je voorstellen en eisen realistisch overkomen om ernstig genomen te worden, ten tweede moet je dan gaan opboksen tegen min of meer realistische eisen van andere partijen die er ofwel regelrecht tegen ingaan, ofwel zelf een hogere prioriteit op de agenda willen bereiken.
De kans om redelijke resultaten te halen is hier afhankelijk van hoeveel zetels je hebt tegenover de anderen, en van hoe goed je bent als rederijker. Niet te vergeten is van cruciaal belang de allereerste overeenkomst die je als partij maakt met de andere partijen, het zogenaamd regeringsakkoord. Misschien heb je hier ook maar één kans op zestien voor al je eisen dat ze gerealiseerd raken, maar het gaat dan wel op kortere termijn.

Op dit moment speelt de tijd in het voordeel van de Groenen.
Zij kunnen het zich nu rustig permitteren om de Vlaamse Regering te laten wachten zolang ze dat nodig achten, want de resultaten die zij er kunnen halen worden hun aan het eind van de rit toch niet als credit gegund blijkbaar.

Intussen kunnen zij de druk, om er zelfs uit te stappen, gebruiken bij een nieuw soort onderhandelingen, namelijk die met Steve. Want Steve zal met de VLD moeten onderhandelen voor een Federaal regeringsakkoord, en de Liberalen staan te popelen om dat zo snel mogelijk rond te hebben. Dus indien Agalev uiteindelijk akkoord gaat om met Steve in cartel te gaan, dan zullen zij dat alleen doen op voorwaarde dat Steve bijvoorbeeld een pakket Groene eisen mee naar de onderhandelingen voor het regeerakkoord neemt.

Enkele belangrijke groene eisen daarin zouden bijvoorbeeld kunnen zijn:
- De garantie dat door de volgende regering op het aangegane akkoord voor afbouw van de kernenergie niet wordt teruggekomen.
- De garantie dat het Agentschap voor Veiligheid van de Voedselketen niet langzaam door de industrie wordt geïnfiltreerd en gedomineerd nu de Groenen weg zijn.
- De garantie dat de windmolenparken, beloofd door Van De Lanotte, er inderdaad komen binnen de twee jaar, al dan niet gecombineerd met zonnepanelen
- De garantie dat het netwerk van kleinschalige biologische bedrijven vanop Europees niveau mee worden gesteund en gestimuleerd na de uitbreiding van 15 naar 25 leden
- De garantie dat gezond (niet polluerend) openbaar vervoer door Steve verder zal worden opengemaakt voor iedereen
- De garantie dat natuurgebieden voort worden beschermd en aangekocht door de overheid zoals onder Agalev is gebeurd
- Enzovoort... Het onderhandelingslijstje zal altijd groter zijn dat wat er uit komt, maar er zullen op die manier tenminste garanties zijn, dat belangrijke groene thema's de komende vier jaar op de agenda blijven en dat zij door de juiste deskundigen worden opgevolgd.

De vraag is natuurlijk welke optie door voldoende leden van Agalev zal worden gesteund. Verkiezen zij dat Agalev als partij uit de politiek verdwijnt, of aanvaarden zij dat Agalev als partij in de politiek wordt opgelost? De keuze blijft moeilijk.

De volgende vier jaar zullen hoedanook aantonen dat Agalev het verschil maakt(e).

Nu de adrenaline langzaam wegzinkt, moest ik tot scha en schande op de radio horen hoe Agalev het gros van haar personeel moet ontslaan. Ik sla mezelf daarom mee een mea culpa - dit was niet de bedoeling! Het is inderdaad een duidelijk signaal (om het even met een zware onderschatting te zeggen) maar ik vraag me af wat we hier nu precies mee hebben gewonnen.

Bovendien dreigt vanavond de uitstap van Agalev uit de Vlaamse regering. Bel eender welke sociale en/of groene beweging en je zal horen dat men daar niet echt om juicht, ook al was er ook op het milieubeleid het een en ander aan te merken. Het is daar bidden om het behoud van belangrijke stappen vooruit zoals de vastlegging van de VEN-gebieden, een garantie voor het voortbestaan van sommige groengebieden.

Ik zou daarom willen vragen aan de lezers hier om de zaken nuchter te bekijken in plaats van verder de loftrompet te blazen over de neergang van Agalev. We staan er nog minder politiek vertolkt dan tevoren voor. Verhofstadt kan nu nog wat sterker verkondigen dat hij liever heeft dat boze mensen gewoon op straat betogen in plaats van via directe acties à la trainstopping: hij kan ze nog makkelijker naast zich neerleggen nu. Is dit voor ons een overwinning? Hoe zeer onze stem ook heeft aangetoond dat Agalev's verschil wel wat groter had mogen zijn, de uiteindelijke balans is denk ik negatief.

Ik stel dus voor dat al diegenen met politieke ideeën en ambities binnen het andersglobalisme zich eens eerlijk bezinnen en meteen beginnen aan een constructief alternatief voor de verkiezingen van 2004. Liefst met een kans tot serieuze herbronning voor Agalev. Er moeten serieuze politieke lessen worden getrokken.

Ben's garantiepakket van hierboven is zeker de moeite waard. Kreeg de SP-a die al, Ben?

Agalev is steeds meer overrealistisch geworden : men is zo gefixeerd op de bestaande realiteit dat men nog nauwelijks de mogelijkheden tot verandering ziet. Nochtans zijn de menselijke mogelijkheden groot, als mensen maar echt zouden willen veranderen.
Het lijkt mij ook de taak van Agalev, net als die van elke andere beweging, om mensen op hun verantwoordelijkheden te wijzen. Het moet politici op hun verantwoordelijkheden wijzen, maar zelf er mee ophouden aan staatkunde te doen. Er is dus ook een optie voor Agalev die je niet meegeeft, namelijk dat worden wat de Duitse Groenen in hun begindagen waren en de kwalijke kanten ervan achterwege laten. De Duitse groene partij is begonnen als beweging, een "anti-partij partij". Voor haar was parlementair werk weinig belangrijk. Voor Agalev blijkbaar wel.
Agalev kan de interne democratie verhogen, de deelname aan de volgende parlementsverkiezingen achterwege laten, en meer kritiek op het beleid beginnen formuleren dat haar een grote slag heeft toegebracht. De vraag is alleen : is het daar ook maar een beetje toe bereid? Ja, wat is de pedagogische waarde van de beweging Agalev? Kiezerspedagogie... daar is Stevaert goed in, maar wel conservatief. Agalev is daarentegen één van de minder geslaagde componenten van het links van de SP.A opererende veld in dit land.

Gelukkig zijn vele stemmen naar SP.a gegaan. Zo blijft er toch één sterke linkse partij over. 't Beste is dat AGALEV in de Vlaamse regering blijft, alvorens helemaal uit de media te verdwijnen.