arch/ive/ief (2000 - 2005)

Mevrouw Temsamani vond het zeer interessant omdat ditmaal in tegenstelling met anders, een debat werd georganiseerd door Marokkaanse jongeren en vooral dan Marokkaanse meisjes. Uit respect voor onze gemeenschap hebben we ervoor gezorgd dat meisjes en jongens gescheiden zaten. Dit, omdat de mensen er zelf naar gevraagd hebben. De mensen die met Mevrouw Temsamani binnen waren gekomen dachten dat deze regel voor hen niet van toepassing was. Hen werd vriendelijk maar kordaat gevraagd ofwel gescheiden ofwel bij de jongens te gaan zitten. Deze mensen waren alles behalve redelijk en dreigden ermee de zaal te verlaten. De regels zijn er voor iedereen en die mensen besloten dan maar de zaal te verlaten. In de media verklaarde Temsamani dat ze ons hierover heeft bevraagd alsook dat we zouden hebben gezegd dat dit uit respect voor islam was. Wel, ze heeft ons helemaal niet bevraagd. Leugen 1 van Mevrouw Temsamani

Een man die Temsamani op het debat vergezelde ging tussen de vrouwen zitten. Ook hem werd gevraagd bij de mannen plaats te nemen. Ook meneer dreigde er mee de zaal te verlaten. Hij stond op maar bleef wel heel de avond als een hondje aan de deur staan. Als Mevrouw Temsamani niet eens één bevriend man kan overtuigen om respect voor haar eigen gemeenschap, geloof, cultuur te hebben, hoe kan zij dan in godsnaam ooit iets voor diezelfde gemeenschap verwezenlijken? Wel dringen mevrouw Temsamani en co zich steeds op als "de vertegenwoordigers van de Marokkaanse gemeenschap".

Door een debat te organiseren gaven we elke deelnemer de kans om het publiek voor zich te winnen. Als Temsamani of Salmi zich hakkelend onder tafel laten praten is dit compleet hun eigen verdienste. Na het debat begon er een discussie tussen een zeer gerespecteerde Mechelse jongen en Mevrouw Temsamani. Mevrouw Temsamani maakte de opmerking dat hij te dicht bij haar stond en dat ze zich bedreigd voelde. Een andere jongen kwam dan tussenbeide en maakte de opmerking dat ze zich moest schamen om zo’n opmerking te maken tegen een jongen van haar eigen gemeenschap. En zeker omdat de discussie op een gezonde manier gebeurde en dat deze jongen allesbehalve bedreigend overkomt. Mevrouw Temsamani begon zich dan ineens te verontschuldigen en zei dat het maar een grapje was. In de pers vertelt ze dan weer iets helemaal anders. Leugen nr 2 van Mevrouw Temsamani.

Nadien, kwam er een jongen binnen en vroeg wie de organisatrice was. Ik reageerde hierop en hij maakte de opmerking dat er enkele jongens stickers van resist op wagens hadden gekleefd. Dit werd onmiddellijk rechtgezet. De jongens namen een natte spons en haalde de stickers van de wagens. Mevrouw Temsamani reed weg zonder één Resiststicker op haar wagen. We kunnen wel raden wat ze in de kranten liet neerschrijven. Leugen nr 3 van Mevrouw Temsamani.

Mevrouw Temsamani had haar persmensen meegebracht. Zij dacht dus duidelijk dat ze naar de media toe kon laten zien hoe goed ze kan opschieten met de meisjes van haar gemeenschap. Een handig middel om stemmen te ronselen. Het werd een koude douche die ze dus maar op een valse, hypocriete en stigmatiserende manier oploste.

Idem dito voor het debat in Jh Rzoezie. Waar Dyab Abou Jahjah perfect de noden en behoeften van de aanwezige jongeren verwoorde stond andermaal allerlei nonsens in de pers. Ook Ali Salmi voelt de donderwolk naderen want waar hij voor de kiesstrijd nog positief tegenover het AEL stond schuwt hij andermaal niet de leugens die zelfs door de hoogste politiebaas ontkracht werden.

Wij Marokkaanse jongeren nemen dit niet meer, genoeg is genoeg. Als we onze stem toch niet in de media krijgen doen we dit maar op een andere manier.

Ma salam.

Salaam

Heel knap gedaan.

Groetjes

Als "hondje" van Anissa Temsamani zou ik toch graag reageren op de hoop bullshit in het voorafgaande artikel. Ik ben helemaal niet tussen de vrouwen gaan zitten: ik was één van de eersten in de zaal en ben (zoals dat in een vrij land gebruikelijk is) op een niet-gereserveerde stoel gaan zitten. Een groep meisjes kwam zich naast mij zetten e toe er nog een vriendin bij kwam, vroeg ikhen of ik geen rij naar achter zou opschuiven zodat ze samen konden zitten. Zij zeiden dat het niet gaf en dat ik rustig kon blijven zitten. ZIJ alleszins vonden dit dus duidelijk geen "gebrek aan respect". Wat een ongelooflijke flauwe kul is dat trouwens? Ik kom veel en vaak in contact met moslims van zowel Turkse als Marokkaanse origine en heb nooit (NOOIT!) te horen gekregen dat ik ergens anders moest gaan zitten "uit respect". Vandaar mijn protest: in plaats van de zaal te verlaten (ik was tenslotte voor het debat gekomen) ben ik liever blijven rechtstaan, weliswaar aan de "vrouwen-kant". En gelukkig maar dat ik gebleven was, want een bende bekrompen, onverdraagzame, fascitoïde fanatici vond er na afloop niks beter op dat mevrouw Temsamani te belagen en fysiek te intimideren. Zo heeft het "hondje" toch nog zijn diensten kunnen bewijzen.

Ik blijf geloven in de maakbaarheid van de multiculturele samenleving, maar er is nog veel werk aan de winkel (aan sommige organisatoren en deelnemers van dit hoogst onzalige "debat" zijn bovendien zware kosten...).