Eentje om het af te leren: waarom ik op de lijst Maria sta

In het kort: om het initiatief van Maria Vindevoghel te steunen en omdat ze me heeft gevraagd op de lijst te komen. Maria vond het belangrijk dat er verschillende mensen op de lijst stonden die in hun dagelijks leven actief
zijn op maatschappelijk vlak, het heft in eigen handen nemen en niet aarzelen om hun nek uit te steken. Het is een meertalig, multicultureel allegaartje geworden van geëngageerde vakbondsmensen, mensen uit de openbare
sector, artiesten en activisten. Wel, daar wilde ik niet in ontbreken en ik ben dan ook erg geflatteerd dat ik gevraagd werd.

Ik heb niet onmiddellijk ja gezegd en heb een tijdje getwijfeld, om verschillende redenen. Ik ben niet het grote stemmenkanon en een campagnebeest ben ik al helemaal niet. Dus waarom dan toch?

Heel belangrijk voor mij was het standpunt tegen de oorlog en het racisme, gekoppeld aan de sociale onrechtvaardigheid die vandaag nog steeds in België bestaat.
Heel wat vredesinspecteurs, waarmee ik in 2002 Irak bezocht, wisten toen al dat Irak zou aangevallen worden door de VS. Onze regering werd pas wakker toen het al te laat was.
De oorlog tegen de Irakezen, die door de Belgische regering in woorden werd afgewezen, maar in daden werd gesteund was voor mij een definitief breekpunt. Voor mij geldt `geen oorlog`, net zoals `geen racisme en geen fascisme`. Dus ook niet een klein beetje oorlog via Belgisch grondgebied. De
ontdekking dat het geheim verdrag van 1971, waarachter paarsgroen zich verschuilde, niet eens van toepassing was op het Midden Oosten, het feit dat paars-groen voor de oorlog tot 3 keer toe de wapentransporten naar Irak
heeft goedgekeurd en de wapenleveringen aan Nepal zet een mens toch aan het denken: hoe links zijn de linkse partijen Agalev en SPA nog eigenlijk?.

Goede vrienden van me voeren een `Red Agalev` campagne, uit angst dat het zonder de groenen nog veel erger zal zijn. Zij geloven dat het groene fiasco eerder met onkunde en naïviteit te maken heeft, dan met plat opportunisme.
Met alle respect, maar wat mij betreft hebben de groenen hun kansen gehad. Bovendien wil noch naïeve knoeiers noch opportunisten steunen.

Objectief bestaat er nog steeds een kloof tussen de machthebbers van dit landje en de gewone mensen die elke dag moeten knokken om te overleven. Ik kan moeilijk blind zijn voor het schril contrast tussen de chique wijken in
Brussel, omgeven met mooie bossen en het grauwe Molenbeek waar je nauwelijks ademruimte hebt. Veel jongeren hangen maar wat rond omdat ze nergens anders welkom zijn. Maria Vindevoghel woont zelf ook in Molenbeek, net om de hoek.
Ik denk niet dat er veel anderen parlementairen in de wijk wonen om de problemen te kunnen snappen.

De verkoop van de Sabena-kunstwerken kwam concreet hier op neer: het geld zal eerst naar de banken en de grote schuldeisers gaan. Het personeel krijgt met wat geluk de kruimeltjes. Maria Vindevoghel legde vorig jaar samen met
700 ex-sabeniens klacht neer tegen het frauduleuze failliet en eiste 30 miljard schadevergoeding. Een moedige zet en gelijk hadden ze!
Herverdeling van de rijkdommen, ook op internationaal vlak, is geen achterhaalde eis. Het is nog steeds de enige manier om de kloof te dichten. Laten we alvast beginnen met belastingen te heffen op het grootkapitaal.

In tegenstelling tot de lijst RESIST, zijn er niet zoveel discussies over MARIA gaande, buiten het platte tegenargument dat de lijst Maria gesteund wordt door de PVDA en dus bijgevolg slecht is.
Tegelijkertijd ervaar ik ook een zekere minachting voor het initiatief bij intellectuelen. De lijst MARIA krijgt geen aandacht omdat de kandidaten `te gewoon` zijn. Die mensen hebben ongelijk. Het is een grove fout te denken
dat een poetsvrouw geen politiek programma kan verdedigen in het parlement. Mensen als Maria Vindevoghel staan dagelijks met beide voeten in de realiteit en hebben vaak meer voeling met de samenleving dan eender welke
politicus.

Sommigen hebben mijn plaats op de lijst MARIA ook in vraag gesteld. Alsof je als Indymedia-medewerker geen eigen mening mag verkondigen en `maagdelijk neutraal` moet blijven. Die mensen vergeten blijkbaar dat ik ook politieke rechten heb die, zowel de stemplicht als het recht om op een lijst te gaan staan, inhouden. Ik ben een media-activist, met evenveel nadruk op media als op activist. En activisten hebben nu eenmaal een mening natuurlijk. Ok, er zijn ook mensen die vinden dat je niet moet gaan stemmen. Maar dat heeft dan meestal niets met neutraliteit te maken, maar eerder met een afkeer van de hele verkiezingsshow die fundamenteel toch niets zal veranderen. Ik kan die
mensen niet helemaal ongelijk geven en heb hetzelfde gevoel als ik naar de piepkleine verschillen kijk tussen de traditionele partijen. Daartegenover vind ik het juist heel positief dan meer gewone mensen hun politieke rechten
ten volle uitoefenen. Daar kan je als `democraat` toch niet tegen zijn? Baat het niet, dan schaadt het niet, denk ik ook wel eens.
Maar als Maria toch in het parlement belandt, geloof ik dat het wel eens een knaller kan worden. Mensen als Maria Vindevoghel kunnen een echte linkse oppositie voeren, hetgeen vandaag heel hard nodig is.

arch/ive/ief (2000 - 2005)