arch/ive/ief (2000 - 2005)

Leuven - Van 5 tot 11 organiseerde het Actieplatvorm Palestina het project ‘infopartners’. Hierbij nodigt het vijf Palestijnse en Israëlische partners uit die werken rond arbeid, jeugd, landbouw en water, vrouwen en politieke dialoog. Ze trokken gedurende een week doorheen Vlaanderen om te getuigen over hun werk en leven onder het Israëlisch-Palestijns conflict. Donderdag 8 mei was het de beurt aan Leuven.

Sinds 1948 behoort, met de oprichting van de staat Israël, 70% van voormalig Palestijns gebied  tot deze staat. Deportatie, kolonisatie en onderdrukking behoorden vanaf dat moment tot de realiteit van het dagdagelijkse leven van de Palestijnen.

Voor de Palestijnen is het niet mogelijk te overleven met de beperkte middelen die ze krijgen van Israël. Ze hebben te maken met een Israëlisch bestuur dat erop gericht is hen het leven zo lastig als mogelijk te maken. Zo lastig, dat de Israëli’s hopen op een verschuiving van de Palestijnse prioriteiten : niet meer verzetten, maar eerst zien te overleven.

“Er was niet zoiets als Palestijnen, ze hebben gewoon nooit bestaan” Golda Meir, Israëlische Eerste Minister, 15 juni 1969

Vernederingen zijn dagelijkse kost voor de meer de 200.000 Palestijnen die werken op Israëlisch grondgebied. Niet alleen moeten ze elke dag uren aan een stuk in de rij staan voor de grensovergang, maar worden ze dikwijls ook nog gedwongen zich bij de fouillering helemaal uit te kleden. Elke dag lopen ze het risico de tocht niet te overleven. Echt beloond worden hun inspanningen niet. Als ze dan de grens gepasseerd zijn kunnen ze aan het werk, maar hun loon bedraagt maar een fractie dan dat van de Israëli’s. De Palestijnen betalen dan wel belastingen, maar ze krijgen er niets voor terug. Hun rechten in de sociale zekerheid zijn zo goed als onbestaande.  En toch mogen diegenen die op Israëlisch gebied zich gelukkig prijzen. De werkloosheid is gestegen van 48% vorig jaar, tot 65% dit jaar. 2/3 van de mensen leeft in armoede. Overleven van minder dan 1€ per dag per persoon is de uitdaging die ze elke dag gedwongen aangaan.

“Drijf de arme bevolking de grens over door hen een job te ontzeggen…Zowel het proces van de onteigening als van de verwijdering van de armen moeten discreet en ongemerkt worden uitgevoerd.” Theodor Herzl, stichter van de Zionistische Wereldorganisatie, sprekend over de Palestijnse Arabieren, uit ‘Volledige Dagboeken’ 12 juni 1895

Door de voortdurende onteigeningen leven er nu in Gaza 25.000 mensen per vierkante kilometer. Ze worden letterlijk met de rug tegen de muur gezet : voortgedreven door de Israëlische bezetter en tegengehouden door de buurlanden waar de Palestijnen niet welkom zijn. Een Palestijn kan onteigend worden voor 2 redenen : ofwel vanwege veiligheidsredenen, ofwel beweert de Israëlische bezetter doodleuk dat er geen eigenaar voor de grond is.

“Aan wie kunnen we de Bezette Gebieden teruggeven ? Er is gewoon niemand aan wie ze kunnen teruggevan.” Golda Meir, 8 maart 1969

Het sociaal leven wordt totaal onmogelijk gemaakt. Zo is bv. de Westelijke Jordaanoever verdeeld in 62 geïsoleerde zones, met op iedere grensovergang een checkpoint. Een snelheid van 1 kilometer per dag zegt veel over capaciteit van de Palestijnen om zich sociaal en economisch te ontwikkelen. Daarbovenop komt dan nog de macht die de Israëli’s over de media hebben. Al wie niet de Israëlische voorwaarden accepteert wordt al snel uitgeroepen tot “Bad Guy”.

“We moeten de arabieren uitdrijven en hun plaats innemen” David Ben Goerion in 1937, die 10 jaar later eerste minister van Israël zou worden. (geciteerd in : Ben Goerion en de Palestijnse Arabieren, Oxford Universiteitspers 1985)

Daarbovenop zijn er de Palestijnen die al jaren wachten in vluchtelingenkampen op de uitvoering van VN artikel 192, dat een terugkeer mogelijk maakt naar de oorspronkelijke gebieden. Het hoeft dan ook niet te verwonderen dat het bezoek van Sharon aan de tempelberg de druppel was die de emmer deed overlopen. Het startschot voor een nieuwe Intifada.

De Intifada die al aan velen het leven heeft gekost. Dikwijls ook een strijd van David tegen Goliath. Een steen tegen een F16.

Plotseling is daar de oplossing : de Road Map.  De Road Map krijgt veel kritiek van de sprekers. De Road Map veronderstelt een onderhandelen tussen Palestijnen en Israëli’s als goede vrienden. Iets dat ze al meer dan 50 jaar vruchteloos proberen zou nu opeens vanzelfsprekend moeten zijn. De Road Map wordt onderhandeld door een Palestijnse president die niet democratisch verkozen is. Niet dat Arafat bekend was voor zijn uitmuntend democratisch beleid, maar hoe kan deze aangeduide president praten in naam van de Palestijnen? Het nieuwe beleid kwam er niet op vraag van de Palestijnen, maar wel op vraag van Amerika en Egypte. Een bijkomende moeilijkheid is de tweedracht die er heerst onder de Palestijnen. Er is geen eensgezindheid over de te volgen weg naar de vrede.

Volgens de Palestijnen is er geen hoop op vrede. Er kan alleen maar onderhandeld worden als 3 voorwaarden voldaan zijn : de terugtrekking van de Israëlisch uit de bezette gebieden, de uitvoering van ‘het recht op terugkeer’ en de stopzetting van de kolonisatie.

Ook de Israëli’s stellen hun voorwaarden: geen onderhandelingen indien het geweld niet stopgezet wordt. In de Bezette Gebieden is iedere vierkante meter onder controle van de het Israëlische leger. Het Israëlisch leger wordt gerekend tot de één van de sterkste ter wereld, en toch zijn ze er niet in geslaagd in al die tijd het geweld te doen stoppen. Israël verwijt de Palestijnse politie niets te doen aan het geweld. Volgens de Palestijnen is er,door de aanhoudende onderdrukking,  niets meer dat nog politie genoemd kan worden om het geweld onder controle trachten te houden. Ze kunnen zich ook totaal niet meer verdedigen. Een steen naar een Israëlische tank werpen staat gelijk aan een ‘act of agression’ met de daarbij horende antiterroristische maatregelen.

Een echte oplossing kan er pas echt voor de Palestijnen komen als ze terug in hun basisrechten hersteld worden. Ze moeten terug vrij zijn om te gaan en te staan, waar en wanneer ze willen. De Israëli’s moeten de mensenrechten terug respecteren. De nieuwe generatie van opgroeiende Palestijnen moet beschermd kunnen worden. De martelingen moeten stoppen, enz… Dan pas kan er terug over vrede gepraat worden en gewerkt worden aan een betere toekomst.

Buiten de gevoerde politiek, is er nog iets dat in de weg staat van een vredevolle oplossing van het conflict. Israël is in de ban van de Zionistische Droom. Een streven naar een puur Joodse staat. Het Zionisme spreekt zich letterlijk uit voor een Joodse staat van de Nijl tot de Eufraat. In een Zionistisch Israël is er geen plaats voor de Palestijnen.

“De enige oplossing is ‘Eretz Israel’ (groot Israël) of ten minste West-Eretz Israel (al het land ten westen van de Jordaan), zonder Arabieren. Op dit punt kunnen we geen compromis sluiten… We mogen geen enkel dorp overlaten, geen enkele stam.” Joseph Weitz, directeur van het Joods Nationaal Fonds, het zionistische agentschap belast met het verwerven van de Palestijnse grond in ‘Circa 194’ van Machover Israca, 5 jan ’73 p. 2

Het is belangrijk te weten dat we in Europa de macht hebben om het conflict te beïnvloeden. Europa is economisch erg belangrijk voor Israël. Door invloed uit te oefenen op onze Europese leiders kunnen ook wij ons steentje bijdragen voor een meer evenwichtige oplossing voor het conflict. 40% van de Israëlische export is bestemd voor Europa. Bovendien hebben genieten deze producten dikwijls een voorkeursbehandeling op het gebied van importheffingen. Zonder Europese steun zou Israël gedwongen worden tot toegevingen te doen. Daarom dat de organisatoren van de infoavond oproepen tot een boycot van Israëlische produkten.  Voor meer info zie Actieplatvorm Palestina (www.11.be/palestina)

De citaten zijn ontleend uit de brochure “Israël en Palestina : achtergrond en feiten” verkrijgbaar bij CODIP (Centrum voor Ontwikkeling, Documentatie en Informatie Palestijnen) ( www.codip.be)

Toffe en goeie inkleding van je verslag. Leek me moeilijk die activiteit te verslagen, maar zo zie je maar...

groeten,
TUc

Sterk artikel, inderdaad! Maar onze vredesminister Michel van Buitenlandse Zaken spreekt blijkbaar met gespleten tong.
http://archive.indymedia.be/news/2003/05/62886.php