arch/ive/ief (2000 - 2005)

Een nieuwe contestatiebeweging stoot vaak op onbegrip, ook bij progressieven. Dat was eerder het geval met de vrouwenbeweging, de ecologische en de holebibeweging. Vandaag is dat opnieuw het geval met de AEL en de bredere dynamiek binnen de Belgische moslimgemeenschap. Nochtans gaat het ook hier om een gepolitiseerde zelforganisatie van een achtergestelde minderheid die met democratische middelen wil strijden voor haar rechten. Juist die maatschappelijke dynamiek, en niet enkel een aantal uitspraken in de media, moet de basis vormen om de AEL te beoordelen.

De AEL is een nieuw fenomeen in de strijd tegen achterstelling en racisme. Ze geeft uitdrukking aan een nieuwe generatie die de discriminatie beu is en zonder complexen haar rechten opeist. Na jarenlange betutteling door de gevestigde instellingen, is een groep mensen opgestaan die beseffen dat gelijke rechten niet geschonken worden maar door de opbouw van krachtsverhoudingen afgedwongen moeten worden.
De strijd die de AEL voert is niet te reduceren tot een aantal, weliswaar belangrijke, sociale eisen, op het vlak van onderwijs, huisvesting en tewerkstelling. Het gaat ook om een strijd voor erkenning en waardigheid, voor het respect van de eigen culturele identiteit, een identiteit die mede religieus wordt ingevuld, en dat stelt ons progressieven voor een bijzondere uitdaging.
Identitaire politiek, inderdaad, wordt vaak verkeerd begrepen en het belang ervan wordt onderschat. Nochtans, in het Vlaanderen van vandaag, kan de strijd van slachtoffers van racisme moeilijk anders dan identitair zijn. Die breuklijn is immers het gevolg van de dynamiek van het cultuurcontact, het racisme en de assimilatiedwang zelf. Het antwoord op de discriminatie is er steeds één waarbij de eigenheid, die de zichtbare aanleiding vormt voor de discriminatie, bewust wordt opgenomen en gecultiveerd. De eerste generatie poogde noodgedwongen daarvan nog afstand te nemen. Een jonge generatie daarentegen legt zich niet neer bij haar uitsluiting; ze is niet bereid de eigenheid te verloochenen ten einde haar rechten te bekomen. Dit fenomeen beschrijven als een ‘etnische terugplooi’ die voor verdeeldheid zou zorgen, berust op onbegrip. Het is vooral een miskenning van de autonomie van deelstrijden en van de verschillen binnen de sociale beweging. Alsof de vrouwen- of de holebibeweging het debat zouden ‘seksualiseren’!
De strijd voor een reële erkenning die verder gaat dan ‘tolerantie’, plaatst de linkerzijde voor een grote uitdaging. Het gaat erom te erkennen dat er alternatieve opvattingen mogelijk zijn van mens-zijn en emancipatie. We moeten de diepe opvattingen en emoties van culturele groepen begrijpen en respecteren. De zelforganisatie vanwege slachtoffers van het racisme confronteert ons met hun eis van zelfdefinitie die onze vertrouwde categorieën in vraag stelt. Dat conflict is de rijkdom en tegelijk de moeilijkheid van de échte multiculturele samenleving: een realiteit die er is om te blijven, die nieuwe eisen voor nieuwe soorten van rechten genereert, en die tot maatschappelijke transformaties zal leiden. De strijd van de moslimminderheden voor hun culturele en religieuze rechten (erkenning van moskeeën, de hoofddoek, religieuze feesten,…) is een strijd voor de democratisering van onze maatschappij in haar geheel. Aan de linkerzijde om op die eisen in te pikken, een dialectiek tussen verschillende bewegingen tot stand te brengen en ze te verenigen in één globale strategie.
De AEL en, breder, de moslims in ons land worden steeds weer vastgepind op een aantal terugkerende kwesties. De meest hardnekkige ervan betreft de plaats van de vrouw. Blijkbaar is het aan de aandacht van velen ontsnapt hoe een generatie van jonge, mondige moslimvrouwen is opgestaan die voor zichzelf weet op te komen, wars van het paternalisme van delen van de linkerzijde of van westerse feministen. Voor een aantal onder hen is precies de AEL de context waarin ze voor hun waardigheid strijden. Dat ze er een belangrijke, ook publieke rol spelen, ontgaat velen. De culpabilisering van de AEL omwille van de holebi- of de vrouwenkwestie staat een constructieve dialoog en samenwerking in de weg. Het isoleren van de AEL bevestigt de recente draai die het ‘inburgeringsdebat’ heeft genomen. Hierin wordt de mislukking van het ‘integratiebeleid’ aan de ‘allochtonen’ zelf toegeschreven: aan hun onwil zich te emanciperen en aan de onaangepastheid van hun cultuur. Zelfs ter linkerzijde wordt geschermd met ‘westerse waarden’ ten einde de identitaire strijd in een slecht daglicht te stellen. Die redenering gaat voorbij aan het feit dat abstracte waarden als ‘gelijkheid’ en ‘emancipatie’ niet westers zijn maar door iedere beschaving worden gedragen, en dat ze ook binnen de minderheidsgroepen een centrale plaats hebben.
Sommigen, ook onder de ondertekenaars, hebben problemen met het feit dat de lijst Resist een feitelijke alliantie is van de AEL met de PvdA, en niet een open linkse lijst; ook de anti-oorlogsbeweging is voorwerp van discussie. Tactische meningsverschillen echter mogen ons niet uit het oog doen verliezen wat werkelijk op het spel staat: de vorming van een strijdbare emancipatiebeweging van onderdrukte culturele minderheden. De linkerzijde kan het zich niet permitteren daarvan afzijdig te blijven.. De bestaande vooroordelen in stand houden riskeert pas echt bepaalde sectoren op zichzelf te doen terugplooien. Of de AEL inderdaad de belichaming kan worden van de bevrijdingsstrijd van de slachtoffers van het racisme, zal de toekomst uitwijzen. Nu komt het erop aan een signaal te geven en allianties te smeden in functie van een toekomstige globale strategie.
De lijst Resist is zowat de enige lijst die zich consequent uitspreekt tegen de oorlog en het neoliberalisme, die het Palestijnse verzet steunt en die een stem probeert te geven aan de aspiraties van de meest onderdrukte lagen in onze samenleving.. Het steunen van onafhankelijke of AEL-kandidaten op de lijst Resist betekent dan ook een steun aan de strijd voor gelijke sociale, politieke en culturele rechten, voor de waardigheid en het respect voor de identiteit van culturele minderheden en voor een kritiek op de neoliberale politiek van de paarsgroene regering.

Suleyman Aydogan (student informatica) - Edwin Delanoeye (acteur) - Herman De Ley (hoogleraar UGent) - Wim de Neuter (auteur) - Chris Den Hond (journalist) - David Dessers (journalist Rood) - Jacquie Dever (juriste) - Ludo De Witte (auteur) - Nadia Diraä (islamologe) - Nadia Fadil (sociologe) - Paul Gimeno (moraalfilosoof UGent) - Jasmien Gozin, (student T.E.W.) - Sebastian Gozin, (student informatica) - Hilmi Kaçar (journalist en stichtend lid Radiks) - Meryem Kanmaz (vorser UGent) – Kifkif -Daniel Liebmann (actief in de beweging tegen de uitwijzingen en de gesloten centra) - Matthias Lievens (student wijsbegeerte) - Theo Mewis (syndicalist) – Radiks - Mong Rosseel (zanger-activist) - Piet Saey (hoofddocent UGent) - Ng Sauw Tjhoi (journalist) - Philippe Vanderbeeck (PSC/Open Huis Antwerpen) -Philip Van Loocke (hoogleraar UGent) - Griet Van Meulder (actief in de beweging tegen de uitwijzingen en de gesloten centra) - Luk Vanrespaille (vertaler) - Peter Veltmans (syndicalist) - Raf Verbeke (syndicalist) - Sami Zemni (Dr. Assistent UGent)

En de vakbond kan in deze een historische verantwoordelijkheid opnemen door een lijst als Resist, naast andere lijsten en met respect voor de vrije keuze van z'n militanten en vrijgestelden, ten volle te steunen.

Jan Hertogen, socioloog, consulent LBC-NVK - Waar blijven ten andere de sociologen en vakbondsmilitanten en -vrijgestelden in dit debat - Wie geen deel is van de oplossing is deel van het probleem, zodus.

Ik vraag me wel af hoe deze kritische intellectuelen reageren op de intimidatiecampagne tegen Mimount Bousakla. Die hatemail op het AEL-forum is ook niet mis.
Ik moet zeggen dat ik heel zwaar teleurgesteld ben in Resist. Waarom heeft Abou Jahjah of de PvdA zich niet duidelijk gedistantieerd van dit soort gedrag?
Ik was van plan op Abou Jahjah te stemmen uit protest tegen SP en Agalev, maar nu weet ik het wel: ik stem op Mimount Bousakla, een moedige vrouw die strijdt voor gelijke rechten!

1) Deze discussie verdeelt radicaal links in Vlaanderen. Geen probleem maar laat ons anderzijds vooral niet uit het oog verliezen dat er ons méér bindt dan verdeelt.
2) Niemand van de mensen die de tribune 'geen steun aan resist' ondertekend heeft is er niet van overtuigd dat alternatieve visies op emancipatie niet kunnen. Niemand vind ook dat men moet afzijdig blijven in zo een strijd.
3) Ik heb geen probleem met religieuze rechten voor gelijk wie. Als atheïst vind ik de scheiding tussen kerk en staat wel een verworvenheid waar ik in mijn eigen gemeente nog dagelijks moet voor vechten. Ik ben niet voor islamscholen enz... Ik vind dat de subsidiëring van erediensten en scholen op basis van geloof moet stoppen, en dat in alle richtingen. Ik vind dat ook een strijd en in het kader daarvan wil ik correcte eisen stellen en geen halve eisen verdedigen. IK ben daar konsekwent in, ook in de gemeenteraad van Herzele. Resist is voor de scheiding van kerk en staat, dat klopt, maar één van de componenten is daar zéér wazig in. Uitgerekend die component eist het politieke leiderschap op van de lijst. Bizar.
4) Ik vind dat jullie je gemakkelijk afmaken van vrouwen- en holebirechten. Het enige wat ik lees in jullie tribune is dat in de AEL toch heel wat vrouwen militeren. Dat is voor mij geen argument. In gelijk welke onderdrukte groep vind je mensen die tegen emancipatie zijn. In gelijk welke politieke beweging vind je vrouwen. Jullie walsen gemakkelijk rond de holebirechten. Ik vind dat groepen die hun eigen emancipatie opeisen dat moeten kunnen doen zonder andere minderheidsgroepen in de hoek te drijven. Vermits ik met die holebirechten wel enige affiniteit heb, vind ik de uitspraken hierrond van heel wat AEL-mensen zéér kwetsend. Ik vind het spijtig dat jullie daar niet eens zelf duidelijkheid over brengen in je eigen tekst.
5) Ik voel totaal de behoefte niet om AEL of Resist in een hoekje te duwen of te isoleren en voel mij geen deel van ' weldenkend links'. Dit is ook de vraag niet. De vraag is of je dit experiment konsistent genoeg vind om er samen mee in zee te gaan. Is dit de politieke uitdrukking die links vooruithelpt? Voor mij niet, maar dat is heel wat anders dan voor of tegen de AEL zijn. Dat is zeggen dat je onvoldoende overeenstemming vindt om samen een politiek alternatief tegen paarsgroen op te bouwen. Ik respecteer identitaire strijd maar daarom moet ik met die strijders nog geen politiek alternatief in mekaar boksen.
6) Ik ben niet voor een samenraapsel van links als kern van tegenmacht tegen paarsgroen. Ik vind namelijk dat de alternatieven die er tot nu toe waren bewezen hebben dat ze de bevolking niet aanspraken. Daar moet men zijn lessen uit trekken. Plaatselijk hebben wij geprobeerd om een politiek alternatief uit te bouwen via een lijst bij gemeenteraadsverkiezingen. Drie dingen hebben we (na o.m. de lessen in Regenboog) anders gedaan dan tevoren:

* We hebben de stijl veranderd en humor, luchtigheid, rebelsheid in onze teksten en publicaties gebracht.
* We proberen de grote theorie te vertolken in mensentermen: we schreeuwen het socialisme niet van de daken, we proberen mensen opnieuw uit te leggen wat dat betekent, aan de hand van plaatselijke dossiers. We gebruiken de grote theoriën als marxisme en anarchisme als inspiratiebron en niet als dwingend kader.
* We zijn een anti-autoritaire beweging die de vroegere organisatiemodellen verwerpt en dat sterk naar buiten uit profileert.

Dat soort van dingen maakten politiek mee ons succes uit: in onze gemeente haalt LEEF! 9,7 % en twee gemeenteraadszetels, Het Vlaams Blkok haalt 5 % en geen zetel. We gooien die principes niet vlug overboord. En zeker, we willen graag met iedereen de discussie aangaan die voor een politiek alternatief is voor paars-groen, watn dat is dringend nodig, weliswaar voor ons part met prioriteit in Oost-Vlaanderen, dit om simpele organisatorische redenen? We willen eerst stappen voor we kunnen lopen en hebben niet de energie om een beweging over het ganse land te gaan structureren.

Filip De Bodt

I Second that.

Kijk filip,

Met het ondertekenen van de tribune tegen Resist, AEL en PVda heb je inderdaad kleur bekent.
Aangezien je niet dezelfde energie gestoken hebt in het afbreken van SPA of AGalev, aangezien er links van die twee partijen geen alternatief is, is je tribune de facto een steun aan die partijen. Voor wie anders stemmen?

Kom nu niet af met grote retoriek over de punten en komma's in het Resist-programma.
Het is ongeloofwaardig geworden.
Je bent vooral heel nuttig geworden voor het establishment (Agalev en SPA). Iedereen heeft zo zijn manier om in de smaak te vallen bij bepaalde lagen.

By the way, voor wie ga je nu stemmen?

Nico,

Waar haal je het recht om te stellen dat ik méér energie steek in deze vrije tribune dan in het aanvallen van SPa en Agalev. Straf gezegd. Via tientallen komitees ben ik de voorbije jaren méé actief geweest in de strijd tegen paarsgroen. Ik vind dus dat ik sterk genoeg in de schoenen sta om er daarnaast ook een mening te mogen op nahouden. 't Is makkelijk om te oordelen over de inzet van mensen die je niet kent , blijkbaar.
Voor wie ik ge stemmen? Daar ben ik nog niet uit. Er zijn twee mogelijkheden: voor een vriend (Marnix Schollaert) op de Agalevlijst kamer en een andere vriend (Raf Verbeke) op de Senaatslijst van Resist of ongeldig. Heb nopg wat tijd om dat uit te vissen, maar ongeldig heb ik eigenlijk nog nooit gestemd, dus ik vermoed dat het 't eerste wordt. En volgend jaar wil ik een anti-autoritair links almternatief tegen paarsgroen, zodat ik terug met goesting kan gaan stemmen.

Iedere organisatie of onafhankelijke behoud toch zijn eigenheid en identiteit wanneer hij resist onderschrijft? Ben je eigenlijk bereid tot enige samenwerking met de pvda in welke vorm dan ook, met welk platform dan ook, als de pvda blijft zoals ze nu is?

Filip,

Ofwel stem je voor een Agalevlijst, steun je zo paarsgroen, de laffe houding van Agalev over tal van thema's, en dan klopt mijn bewering van hierboven.
Ofwel stem je voor Resist, maar dan is dat in tegenspraak met je oproep om niet voor Resist te stemmen,
ofwel stem je ongeldig, maar dan weiger je stelling te nemen, wat allesbehalve een moeidige houding is.

Het feit dat je eventueel in veel comités aktief bent wil niet zeggen dat je niet de facto naar rechts kunt opschuiven.
Om een voorbeeld te geven: Frank Vandenbroucke was ooit een voorman van de trotskisten, maar pleit nu openlijk om de werklozen harder aan te pakken.

1) als ik stel actief te zijn in komitees dan is dat niet om mijn ego te strelen maar om duidelijk te maken dat ik méér energie steek in het ontmaskeren van de paars-groene droom dan in een tekstje rond Resist. Een voorlaatste tekst rond telenet en de sluipende privatisering van paarsgroen stond in de 1 mei uitgave van het ABVV van Brussel, op 50.000 exemplaren. Dat zal wel méér invloed gehad hebben dan het resisttribuneke. Waarom ik daarover voort donder? Omdat ik niet kan tegen veralgemeningen en slogantaal, Nico!

2) Je hoeft mij niet uit te leggen wat een stem betekent. Er bestaat welk wat méér dan alleen zwart en wit.

3) Samenwerken met de PVDA: in concrete acties, ja. Voor het opbouwen van een politiek alternatief: met de grootste reserves. Ik heb het niet zo voor autoritaire denkbeelden en ben er eerlijk van overtuigd dat we iets anders zullen moeten opbouwen als we uit de 0,... % willen raken bij verkiezingen.

Hier was een scheldpartij met leugens aan het ontstaan die ons even was ontgaan.

Je kan in derglijke gevallen steeds mailen naar info@indymedia.be

Beste Filip, welke autoritaire denkbeelden. Het communisme stelt als ideaal volledige gelijkheid. Noem mij eender welke theorie of ideaal die daar tegen op kan. Dat dit niet zo makkelijk te bereiken is, is een feit. Maar ja, alles heeft zijn tijd nodig. Het communisme is in West-Europa ineengestort toen de sociaal-democraten op de proppen kwamen en zich afscheidden van de 'extremisten'. Jarenlang hebben zogezegd socialistische partijen over Europa geregeerd en de welvaartsstaat die ze hebben uitgebouwd berust nog altijd op miljoenen arbeiders en de gehele voormalig gekoloniseerde wereld. Ik begrijp uw standpunt van verzoening en begrip, maar als het op principes aankomt, mag men niet inbinden. In dit systeem kan een sociaal-proggressieve partij bitter weinig bereiken. Daarvoor heeft ze te weinig in de pap te brokken. Europa, de multinationals, de VS, daar ligt de macht. Dit zegt de PVDA al jaren, het klinkt bijna afgezaagd. Ik heb echter nog niemand dit horen weerleggen. Vergeet niet, ook Labour is een socialistische partij!

Beste Tim,

Ik ben het negentig procent of méér met je eens. Neen, de sociaal-progressieven hebben de essentie van de zaak niet veranderd, de groenen ook niet. De macht ligt nog altijd bij de yanks en de multinationals.
Dat systeem hebben we in 't Uilekot en LEEF! bijna dertig jaar bevochten. En we noemen onszelf marxisten van analyse en anarchisten in de praktijk.
Omdat we de organisatievorm van de PVDA en de strategie niet delen: een centraal comité leidt een partij die de voorhoede van de werkende mensen organiseert en uiteindelijk de dictatuur van het proletariaat uitroept.
Omdat we dat bij ons een autoritaire manier van denken vinden die o.m. in Cuba (dat 't Uilekot kritisch steunt hoor) betekent dat er geen persvrijheid is. Dat ge daar geen Indimedya moet oprichten. Ik weet het, de pers hier is ook niet alles, maar van mensen met een socialistische ideologie verwacht ik méér dan van onze tegenstanders.
OMdat ik zoals de partij autoritaire regimes als dat van Saddam en Noord-Korea niet wens uit te roepen tot de helden van het verzet maar als even grote klootzakken met weliswaar minder macht dan de yanks.