arch/ive/ief (2000 - 2005)

De jaren vijftig stonden na de oorlog in Korea aanvankelijk in het teken van het Mc Carthy-isme. Senator Joseph McCarthy en zijn onderzoekscommissie openden een schandelijke heksenjacht op iedereen die er (vermeende) linkse sympathieën op nahield. Amerika verkeerde in de greep van de angst; ongefundeerde beschuldigingen braken vele reputaties en carrières.

Minder bekend, maar nu publiekelijk gemaakt, zijn de tactieken en methodes die senator McCarthy er op nahield. In diens jacht op de vermoedelijke “commies” die in de bedrijven, de bureaucratie, het leger, de schone kunsten en zelfs de filmwereld van Hollywood waren binnengeslopen, liet de senator zich niets aan machtsmisbruik en cynisme gelegen. “Zo koos McCarthy na zijn geheime zitting bewust de kwetsbaarste slachtoffers uit, diegenen met de hoogste spektakelwaarde ook, voor de openbare hoorzitting. Die Amerikanen wier getuigenis hun landgenoten de meeste schrik op het lijf zou jagen. Bijvoorbeeld voor het in huis hebben van een perfect legaal blad als de arbeiderskrant The Daily Worker. In de maalstroom aan verdachtmakingen verloren onder anderen de componist Aaron Copland en Robert Oppenheimer, de vader van de atoombom, hun eer. Maar soms volstond het ook gewoon zwart te zijn.” (De Morgen van 07.05.2003)

Toen de excessen te duidelijk werden, keerde de Amerikaanse publieke opinie zich echter tegen McCarthy. Hij werd in 1954 van zijn commissie weggehaald en stierf drie jaar later als een berooid alcoholicus.

De documenten vindt u hier: http://www.access.gpo.gov/congress/senate/senate12cp107.html
Interessant is ook het artikel van BBC News Online “McCarthy papers released” van 5 mei 2003: http://news.bbc.co.uk/2/hi/americas/3002239.stm