arch/ive/ief (2000 - 2005)

(Gepubliceerd in 1998 n.a.v. de dood van Sémira, een kleine vijf jaar geleden).

Zo'n politiek eist zijn tol. Het afsluiten van onze grenzen en een anti-vluchtelingenbeleid leidt onvermijdelijk tot afbraak van mensenrechten, uitholling van democratie en uiteindelijk tot fascisering van de samenleving.

Om te beginnen kan het uitstoten of buitenhouden van ‘illegalen’ niet zonder een politiesysteem waarin iedereen overal wordt of kan worden gecontroleerd. Het grondgebied permanent 'uitzuiveren' van ongewenste indringers veronderstelt Big Brother.

Zo'n permanente witwasoperatie van mensen impliceert ook dat bepaalde mensen systematisch tot 'untermenschen' wordt gedegradeerd. Wil men tenslotte een effi-ciënt ontradingsbeleid voeren, dan moet het gebruikte geweld hier, de verschrikking in het land van herkomst minstens overtreffen. Iemand die op de loop gaat voor hongersdood, verkrachting, levensbedreiging, uitzichtloze miserie, burgeroorlog,... overtuig je niet met therapeutische of inlevende gesprekjes.

Dus, wie niet horen wil moet voelen. Vandaar concentratiekampen, kussentjes, handboeien, sparadrap, katoenen muilkorven, uithongering voor uitgeprocedeerden (onthouden van OCMW-steun), psychische en fysieke marteling, inclusief voor kinderen en ou-derlingen.

Volgens de Nederlandse organisatie United kostte de oprichting van het ‘fort Europa’ reeds aan meer dan duizend asielzoekers het leven.

Zolang dat geweld verborgen bleef kon het uitdrijvingsapparaat rustig zijn gang gaan. De burger verkeerde in de waan dat ons asielbeleid op een 'beschaafde' manier verliep en kan verlopen. De afschuwelijke dood van Sémira doorprikte deze leugen. De beelden van de prikkeldraad rond Steenokkerzeel sloegen de democratische façade aan diggelen en confronteerden ons met de consequenties van onze volgeachte salon.

De verontwaardiging over de hallucinante verstikkingsdood was zeer groot en dreigde het uitwijzingsbeleid op de helling te zetten. Twee op drie Belgen wilden een fundamenteel ander asielbeleid.
Dat leidde tot lichte paniek bij het establishment. Een beetje spijt over de dood van Sémira kon er van af, maar in geen geval mocht het uitwijzingsbeleid zelf ter discussie komen te staan.

Alles werd in stelling gebracht om dát debat gesloten te houden. Politici en ideologen riepen in koor dat het uitzettingsbeleid onvermijdelijk was (bvb. L. Abicht in DS 26/9). De morele verontwaardiging diende gekanaliseerd te worden en kost wat kost moest een fundamentele discussie ter zake vermeden worden.

'Humaniseren van het uitwijzingsbeleid' zo luidt het wonderrecept. Alsof men een deportatiemachine kan vermenselijken. Elke gedwongen uitwijzing is voor de betrokkenen een terugkeer naar de verschrikking of nog erger naar de dood, anders waren ze nooit zo ver naar hier gekomen, vaak met risico voor het leven. Dat is in se gewelddadig en valt niet te humaniseren.

De vluchtelingen zijn de meest kwetsbare en verdrukte groep van onze samenleving. Zij zijn totaal weerloos en overgeleverd aan ons machtsoverwicht. Het is uiterst arrogant en moreel ontoelaatbaar om onze brutale machtspolitiek tegenover hen te verhullen in een humanitair kleedje. Al te veel heeft onze Westerse beschaving in het verleden 'humanitaire' mythes voortgebracht die de agressie moesten camoufleren en goedpraten.

De voorstellen tot humanisering waren o.a. het spuitje (Van Krunkelsven, VU) en de charter (Coveliers, VLD). Dat maakt meteen ook duidelijk waar het werkelijk om te doen is: het geweld onzichtbaar maken. Zo kan het geweten van de nette burger gesust worden en kunnen we blijven leven in de leugen. Alles bleef zoals het was, incident gesloten.

Het openstellen van de grenzen is helemaal niet zo absurd en irrealistisch als rechts het vandaag voorstelt. Jaarlijks herbergt Europa 250.000 vluchtelingen, dat is 0,07% van de totale bevolking. Zelfs een vertienvoudiging daarvan of meer, kan in het licht van de vergrijzing van onze populatie, geen probleem vormen.

De angst voor ‘de overspoeling’ is mythologisch en is verspreid vanuit extreem-rechtse middens. We moeten goed beseffen dat het thema van het 'humaan terugkeerbeleid' vijftien jaar geleden nog het patent was van het Vlaams Blok. De politieke discussie die gevoerd werd n.a.v. van de dood van Sémira was twintig jaar geleden ondenkbaar.

In de jaren '70 konden vluchtelingen zich nog probleemloos vestigen op ons grondgebied, toen waren er blijkbaar geen problemen in het salon. Het is pas met de crisis en de opkomst van extreem-rechts dat vluchtelingen een probleem geworden zijn, of beter dat onze gastvrijheid een probleem geworden is.

Men doet vandaag zijn uiterste best om elke parallel tussen de actuele jacht op vluchtelingen en de behandeling van de joden in de jaren ’30 te ontkrachten. Men moet echter al blind zijn om niet te zien dat we meer en meer die richting uitgaan. De vluchtelingen zijn het proefterrein voor de aanscherping van het repressieapparaat.

Tien punten van het zeventig puntenprogramma van het Vlaams Blok werden al uitgevoerd: deportatie, opsluiten in centra, intrekken van steun, ... De krijtlijnen van het actuele asieldebat zijn die van het Vlaams Blok. Zij hebben hun slag op dat vlak zo goed als thuis gehaald.

De vluchtelingenproblematiek is het rechtstreekse gevolg van het kapitalistische wereldsysteem dat in crisis is. Aan de ene kant is dit systeem verantwoordelijk voor heel wat ellende en geweld in het Zuiden waardoor mensen ten einde raad hun hebben en houden verlaten, richting Noorden. Aan de andere kant plooit het Noorden, geconfronteerd met een langdurige crisis, zich steeds meer op zichzelf terug. Buitenlanders die over geen koopkracht beschikken worden als een bedreiging ervaren. Het kapitaal daarentegen is wel overal welkom, daarvoor zijn er ‘open grenzen’.

De bange blanke man is doodsbenauwd voor de chaos die hij overal aanricht. Hij schrikt van de consequenties die zijn economisch en politiek systeem veroorzaken. Iemand van het 'Collectief tegen de Uitwijzingen' drukte het zeer kernachtig uit: "de vluchtelingen zijn een barometer van die chaos". Wij vinden er niets beter op dan die barometer stuk te slaan. Goethe zei het reeds: "Het land dat zijn vreemdelingen niet beschermt gaat weldra ten onder".

Marc Vandepitte, 1998, mee ondertekend door Georges De Schrijver, Jaap Kruithof, Ro-nald Commers, Rik Devillé, Gerard Alsteens, Mong Rosseel, Dirk Tuypens.

Bedankt Marc,
ik hoorde het ook deze morgen op de radio!
Ik wilde gewoon maar weergeven wat 'vluchtelingen' bij mij sinds twee jaar teweegbrengen!
Gisteren stond ik, zoals elke week, voor die groep mensen, die 'vluchtelingen', Nederlands te geven op het Klein Kasteeltje. Ik kan het ieder van jullie alleen maar aanraden om verdorie de courage te hebben om ernaartoe te gaan, om met die mensen te klappen, geef desnoods een les Nederlands,... iedere keer kom ik daar buiten en voel me 'ànders' dan toen ik die 'gevangenis' binnenging. Ook al voel ik me soms moe, beu en leeg... iedere keer is er die magische 'KLIk'wanneer ik hun enthousiaste gezichten de klas zie binnendruppelen.
Ze zitten voor mij, met een naam, een gezicht, een taal,een land, een verhaal. Ze barsten niet van de levenskracht, hoe kan het ook, ze worden daar langzaam maar zeker mak en tam gemaakt op dat kasteeltje... maar in mijn les wordt gelachen, veel gelachen en er wordt Nederlands gesproken, en er is communicatie, interactie. Ik leer van hen en zij van mij. ik wil niet in het cliché vervallen van 'we zijn toch wel goed bezig hé door daar les te geven'... ( het missionarissen-syndroom) maar je leert toch een paar 'waarden' helemaal anders inschatten door daar voor een groep mensen te staan die niks meer te verliezen hebben in het, die alles al verloren zijn, maar die ogen hebben waarin vanalles te lezen staat. Die zijn verdomme niet dood, dat kan ik veel minder zeggen van de ogen die ik dagelijks kruis op tram, metro en trein!!
En daarna begint het hé... eenmaal ze buiten dat Kasteeltje zijn, die raar maar waar 'veilige burcht', ze hun positief gekregen hebben, begint hun strijd in een echte jungle... Niemand wil ze ... je wordt er razend van, want ze hebben talenten, veel talenten!
Maar doe het, ga daar maar eens les geven, je zult er geen spijt van krijgen!! Je voelt je groeien, uit een westers (belgisch) bekrompen dogmadenken, weg van de angst.
Naar verzet toe?
Durf je? Of heb je geen tijd?

Mooi samengevat, maar er is meer: de regularisatiecampagne en de repressie van de collectieven tegen uitwijzingen.
En beiden kunnen niet worden losgekoppeld van elkaar. De (zeer beperkte en met tegenzin, want afgedwongen) regularisatiecampagne moest de wind uit de zeilen halen van de collectieven (van Brussel, Leuven, Luik en Gent) die de hele problematiek naar buiten hadden gebracht en een radicale oplossing voorstonden, dwz een oplossing die de krijtlijnen van de gesloten grenzen en fort europa niet respecteerde, èn op een brede solidariteit konden rekenen. Op dat élan konden de kerkbezettingen door sans papiers beginnen met de eis: papieren voor iedereen, zonder voorwaarden! De criminalisering, manipulatie en recuperatie van de radicaliserende solidariteitsbeweging waren bijwijlen hallucinant (en de rol van grote NGO's zoals OCIV hierin veelbetekenend), net zoals de arrestaties en vervolging van tientallen activisten van de collectieven. De hooggeprezen regularisatiecampagne, onder strikte zeer beperkende voorwaarden, kon daarna van start gaan: een doekje voor het bloeden waarmee paars-groen zich tooide bij haar aantreden.
Nog iets later kon minister Duquesne fier verkondigen dat het objectief van de uitwijzing van 15000 mensen zonder papieren per jaar gehaald was. Proficiat.

De strijd gaat voort!

ex-autonome vluchtelingen steungroep - gent/