Mijn eigen ervaringen met integratie

Ik ben in Londen geboren en heb een Engelse moeder en een Pakistaanse vader. Mijn vader, die in Londen woont, is in 1947 van Bombay naar Engeland gereisd om er te worden opgeleid door de voormalige koloniale machthebber. Hij is er getrouwd en nooit meer teruggegaan. De andere leden van zijn grote familie, zijn broers, hun vrouwen, zijn zusters, verhuisden na de afscheiding van Pakistan van Bombay naar Karachi.
In mijn jeugd ontmoette ik mijn Pakistaanse ooms regelmatig als ze voor zaken in Londen waren. Het waren belangrijke mannen, vol zelfvertrouwen, en ze namen me mee naar hotels, restaurants en cricketmatches – vaak per taxi. Maar ik had geen flauw idee hoe het er in dat andere werelddeel aan toeging en hoe mijn talrijke ooms, tantes en nichten en neven daar leefden. Toen ik een jaar of tien was, zette een onderwijzer met een resoluut gebaar een paar foto’s van Indiase boeren in lemen hutten voor mijn neus en zei tegen de klas: ‘Hanif komt uit India.’ Ik vroeg me af of mijn ooms op kamelen reden. Toch zeker niet in hun nette pak? Zaten mijn neefjes, die in ieder ander opzicht zo op mij leken, halfnaakt als kleine Mowgli’s in het zand gehurkt, met hun vingers te eten?
Halverwege de jaren zestig werd er in Engeland om Pakistani gelachen, op de televisie werd de spot met hen gedreven en ze werden uitgebuit door politici. Ze hadden de slechtste banen, voelden zich niet thuis in Engeland en sommigen hadden moeite met de taal. Er werd op hen neergekeken en ze waren er niet op hun plaats.
Van jongs af deed ik mijn best de Pakistaanse kant van mezelf te ontkennen. Ik schaamde me. Het was een vloek waar ik van af wilde. Ik wilde gewoon net als iedereen zijn. Ik begreep het verhaal wel in de krant over een zwarte jongen die, omdat hij had gezien dat verbrande huid wit werd, in een badkuip met kokend water sprong.

arch/ive/ief (2000 - 2005)