'American beauty'

Ondanks onze sterke neigingen tv-kijken in al haar vormen te verwerpen, hebben we onze opvattingen de laatste dagen noodgedwongen ietwat moeten herzien, en ons aan een aantal vluchtige blikken gewaagd op het grijze scherm. Wat we zagen was schokkend, en niet de ideale manier om aan kijkers te winnen. Het idee echter dat het ditmaal niet ging om een soap, een talkshow of een roadmovie, maar om een akelige werkelijkheid die scherp aanleunde bij een bloederige oorlogstriller, had normaliter tot nadenken MOETEN stemmen.
Al diegenen die het er tot nu toe niet mee eens zijn verzoeken we dan ook met aandrang om vooral NIET verder te lezen. Wat we te vertellen hebben en de pacifistische nonsens die we van plan zijn nogmaals te verkopen zouden u enkel ergeren, en overigens heeft u vast wel belangrijker zaken aan uw hoofd dan het zinloze geredetwist van een aantal naïeve jongeren
Ervan uitgaande dat dit probleempje reeds van de baan is; en dus bevrijd van die onnodige ballast kunnen we, tenminste als men het ons permitteert, verdergaan met het uiteenzetten van datgene waar we net zo slordig aan begonnen. Met name; onze hevige ontzetting en afkeuring ten opzichte van de regering Bush, de schijndemocratie waarin Amerika kennelijk verkeert en de hele heisa in Irak die tot niets anders heeft opgeleverd dan bloedbaden en massamoord!
Eerst en vooral groeit bij ons de prangende vraag wat nu de werkelijke aanleiding was tot het verwoestingsmanoevre en sterker nog, of het dit allemaal waard was in eerste instantie. Dat Saddam een wrede dictator was waarbij het zeker geen zin had deze te verheerlijken, daar waren we allen wel al achter. Dat er iets moest ondernomen worden, kon dus nog gezien worden als een begrijpelijke zaak. Maar dat er anno 2003 nog gekozen werd voor zulk een onvolwassen en zelfs primitieve aanpak vinden wij een onaanvaardbare en uiterst ALARMERENDE kwestie.
Uiteraard vragen we ons grondig af waar deze wereld naartoe gaat, wanneer iedere vorm van protest zomaar verworpen kan worden. Wanneer zelfs een grootmacht als Amerika beslist om het roer in eigen handen te nemen en iedere vorm van rechtvaardigheid in de wind slaat, welnu, dan kan de veiligheidsraad naar onze mening evengoed ontbonden worden. Dan spreken we hier niet langer van een democratie maar van een veredelde dictatuur, die door haar blinkende verpakking zeker niet egaler is dan hetgeen zich eertijds afspeelde in Irak.

Wanneer u nu denkt dat we hierbij redeloos partij trekken heeft u het mis. Op zich is het zeker geen kwalijke zaak de Irakese bevolking van haar plaatselijke wantoestanden te ontdoen. Doch ook wij zijn niet blind. De voordelen die Amerika bij een oorlog had zijn algemeen bekend. En zelfs dit terzijde gehouden, kunnen we na al dat ge-oorlog wel spreken van echt positieve resultaten? Het regime mag dan wel gevallen zijn, een nieuw kwam in de plaats. Saddam is gesneuveld óf houdt zich braafjes op de achtergrond. (Wat had u dan verwacht?)
Waar we het echter wél over kunnen hebben zijn de honderden slachtoffers die de strijd in tussentijd met zich meebracht, waarvan het overgrote deel onschuldige burgers. Dagelijks vielen er doden en gewonden door onvoorzichtigheden van de Amerikaanse en Britse troepen en het zogenaamde 'friendly fire'. (Een aantal dat enkel nog zal oplopen wanneer onze strijders deze hoogmoedige houding blijven aannemen in de toekomst. De vraag is natuurlijk HOE LANG NOG?)
Ging het hier nog over de offers die een oorlog eenmaal onvermijdelijk met zich meebrengt, of maakten onze helden het nu wel degelijk te bont? Wij hebben ons antwoord wel ongeveer gevormd. En aan al die mensen die nog steeds menen niets te moeten ondernemen, of erger nog dat die 'vuile moslims' maar weer het onderspit moeten delven, hadden we graag de volgende boodschap: Namelijk dat ze gewoonweg geen hart hebben, en het misschien maar beter is dat zulk een wereld al snel haar ondergang vindt. In dat geval, hoe sneller hoe liever. Proficiat, u bent vast en zeker op de goede baan.
Vervolgens, aan de conservatieven onder ons; wordt wakker. Met alle respect voor de bevrijders van weleer, maar de tijden zijn veranderd. Amerika is klaarblijkelijk niet meer wat het geweest is, en wat in feite bevrijding had moeten heten, ontaardt tegenwoordig niet langer in vrede en berusting, maar in nieuwe bezetting na oorlog en geweld.
Mensen blijven mensen, en elk slachtoffer dat valt is er één te veel. Daarbij is het NIET edeler gedood, verminkt of getraumatiseerd te worden onder het vuur van vreemde bezoekers dan onder dat van de plaatselijke heersers! Misschien hoogtijd dus om de 'American dream' te laten varen, in te grijpen vooraleer het te laat is, en deze nepcultuur de wereld volledig in haar ban heeft als een uitgezaaide kanker.

Onze bom is, om het maar even cru te stellen, letterlijk gebarsten. En al zal een pennenstrijd de vrede nooit voor zich winnen… Ons geduld raakte stilaan op, onze verontwaardiging te groot. Wij WEIGEREN dit nog langer te aanvaarden en, al valt er op den duur niet zo veel meer van te merken, als vrije burgers is dat ons goed recht.

arch/ive/ief (2000 - 2005)