arch/ive/ief (2000 - 2005)

Het lijdt geen twijfel dat dit experiment gedoemd is te mislukken. In dit artikel willen we niet ingaan op het waarom daarvan – een blik op de geschiedenis van dergelijke lijstjes zegt genoeg: de werkende klasse ziet er geen brood in. We willen hier ingaan op hun zogenaamd radicale programma. Uiteraard twijfelen wij niet aan de goede bedoelingen van menig Resist-activist. Onze kritiek is dan ook in alle kameraadschap geuit.

Etnische aanpak

Het eerste wat opvalt in de beginselverklaring van Resist is de etnische aanpak van de problemen. Hiermee bedoelen we dat het analysekader van Resist NIET vertrekt vanuit de strijd en de belangen van de grootste en meest beslissende emancipatorische beweging uit de moderne tijd. We denken hier aan de strijd van de internationale arbeidersbeweging tegen de kapitalistische onderdrukking in al zijn vormen en gedaanten (ook nationale onderdrukking, raciale discriminatie of repressie van homo’s).

Wij lezen in de aanzet van de beginselverklaring:

“De lijst beoordeelt de strijd van nationale minderheden als een emancipatorische ontvoogdingstrijd met grote maatschappelijke relevantie. Op basis van dit oordeel zal de lijst worden geleid door leden van de etnische minderheden.”

De strijd van nationale minderheden tegen onderdrukking is een belangrijke strijd zonder welke de strijd voor socialisme niet mogelijk is. Dit is ABC voor revolutionaire socialisten. Maar ze maakt deel uit van de strijd van de arbeidersklasse voor maatschappelijke ontvoogding. In die strijd zijn de particuliere belangen van nationale minderheden echter ondergeschikt aan de algemene belangen van de arbeidersklasse. Dat kan een beetje hard en abstract lijken, maar we zullen dit op een eenvoudige manier beschrijven aan de hand van elementen uit de beginselverklaring zelf van Resist.

Neem bijvoorbeeld dit:

“Resist eist volledige gelijke politieke en sociale rechten. Op het vlak van tewerkstelling moet men met afdwingbare maatregelen werkgevers verplichten om minderheden tewerk te stellen.”

Vonk strijdt ook voor gelijke politieke en sociale rechten. Hier ligt het verschil niet. Het belangrijke verschil schuilt in de maatregelen die nodig zijn om deze rechten af te dwingen en hoe we deze bekomen. Laten we niet rond de pot draaien. Met “afdwingbare maatregelen” wordt de invoering van tewerkstellingsquota voor migranten bedoeld, met andere woorden een minimumpercentage migranten voor elk bedrijf. Op een moment dat er elke dag zo’n honderd jobs sneuvelen en dat de leiding van de vakbonden niet echt strijd voert tegen de afdankingen is het voorstel van quota een maatregel die verdeeldheid zaait tussen ‘Belgische arbeiders’ en ‘migranten’. ‘Belgische arbeiders’ die uit de boot vallen, zullen door die vaste percentages het gevoel hebben dat ze worden gediscrimineerd.

In plaats van zo’n maatregel stellen wij een gemeenschappelijke strijd voor van Belgische en migrantenarbeiders voor een drastische arbeidsduurvermindering (35 uur en dan 32 uur per week) zonder loonsverlies en met bijkomende aanwervingen. Onder ons gezegd en gezwegen, de maatregel van quota is ook een maatregel die de SP.a-minister Vande Lanotte heeft voorgesteld in de regering om tegemoet te komen aan de schandalige en onterende discriminatie bij aanwervingen. Eigenlijk behoort de eis van quota tot het povere arsenaal van het reformisme. In de VS, waar die maatregel al lang in voege is, heeft hij enkel bijgedragen tot de versterking van een zwarte elite uit de middenklasse zonder de problemen van de zwarte arbeidersklasse op te lossen.

Hier raken we ook een andere essentiële kwestie aan van de beginselverklaring van Resist: onder ronkende radicale en revolutionair klinkende frasen gaan platte reformistische eisen schuil. Met reformistische eisen verstaan we niet gewoon hervormingen maar vooral zogenaamde ‘realistische oplossingen’ binnen het kapitalisme die niets gronding aan het probleem veranderen.

Religieus onderwijs?

In het onderwijs hetzelfde. De beginselverklaring leest als volgt:

“Op het vlak van het onderwijs eisen wij een diepgaande pedagogische hervorming van het onderwijs in alle netten met als doel de aanpassing van de methodieken en het curriculum aan de multiculturele realiteit. Zolang andere confessionele onderwijsnetten bestaan moet ook de islamitische gemeenschap kunnen beschikken over een eigen schoolnet. Alleen dan kunnen we van een echte gelijkberechtiging spreken.”

Hier duikt weer het belang op van HOE Resist strijdt tegen discriminatie en onrecht. Niet alle vormen van strijd tegen onrecht leiden tot het beoogde doel. Diepgaande pedagogische hervormingen en aanpassingen van de methodieken zijn zeker nodig. Maar de basisvoorwaarde hiervoor is de drastische verhoging van de begroting voor onderwijs. Dit kunnen we bekomen door de nationalisatie van het bankwezen en de financiële wereld zodat de financiële middelen van de maatschappij aangewend worden voor echte maatschappelijke prioriteiten.

Moet de islamitische gemeenschap beschikken over een eigen onderwijsnet? Wij zijn voorstanders van een eengemaakt, openbaar onderwijsnet steunend op een wetenschappelijke, rationele en niet-religieuze opvoeding. Dit betekent in de eerste plaats de afschaffing van het katholieke privé-onderwijs, dat een machtig instrument is van sociale, politieke en ideologische controle over de geesten van de mensen door de kerk en uiteindelijk door de bourgeoisie. Zal een bijkomend religieus scholennet dit probleem oplossen? Neen, het zal de problemen nog verscherpen. Een islamitisch scholennet is zeker geen maatregel tegen discriminatie en islamofobie! Integendeel! Deze maatregel zal leiden tot het verdere uiteendrijven van de gemeenschappen en tot verdeeldheid binnen de arbeidersklasse. Een verkeerde invulling van de strijd tegen religieuze en nationale onderdrukking botst met de algemene belangen van eenheid van de arbeidersklasse en jongeren in de strijd tegen het kapitalisme.

Geen verdeeldheid!

Wij juichen toe dat mensen opkomen voor de sociale rechten van minderheden. Maar we mogen niet vergeten dat veel van de problemen van migranten ook de problemen zijn van een groot deel van de rest van de werkende klasse: sociale zekerheid, werk, huisvesting enzovoort. Natuurlijk worden bepaalde minderheden extra hard geconfronteerd met de rauwe werkelijkheid die het kapitalisme ons biedt en kampen ze daarbovenop met een reeks racistische vooroordelen die door de heersende ideologie worden aangemoedigd. Daarom moeten we speciaal oog hebben voor de situatie van deze minderheden, maar dan op een tactische manier die geen verdeeldheid in de hand werkt.

Strijden tegen onderdrukking, discriminatie en oorlog kan op zeer verschillende manieren gebeuren. De aanpak van Resist is er een die radicaal klinkende frasen verbindt met reformistische en verdelende maatregelen. De strijd van Resist is ondanks vage referenties naar het lot van de arbeidersklasse losgekoppeld van deze van de arbeidersbeweging en haar organisaties. Het is een lijst samengesteld uit organisaties met een zeer klein draagvlak in de samenleving. Veel migranten bijvoorbeeld dragen de lijst geen warm hart toe en ook in de arbeidersbeweging hebben wij nog niet veel positieve reacties gehoord. Resist zal bijgevolg een marginale score behalen.

“Typische SP.a-thema’s vormen de topbekommernissen van de kiezer”, aldus de conclusie van De Standaard op basis van de laatste Dimarsopeiling (DS 01/02/03). Sociale zekerheid, gezondheidszorg en werkgelegenheid komen voor de kiezer respectievelijk op nummer één, twee en vier. De meeste kiezers behoren immers tot de arbeidersklasse (loontrekkenden) en genoemde thema’s zijn nu eenmaal typische bekommernissen van arbeiders onder het kapitalisme. En zoals De Standaard terecht concludeert, is de SP.a de historische vertolker van die verzuchtingen. Wat de partijleiding in een gegeven periode ook moge uitspoken, het lot van de partij blijft verbonden met de klasse die haar oprichtte. Als de ideeën van de top niet de gewenste resultaten (inzake sociale zekerheid enzovoort) oplevert voor de basis, dan zullen ze die top op een bepaald moment dumpen en zoeken naar een nieuwe leiding. Op dat proces moeten linksen inspelen. Uiteraard niet door de zoveelste linkse partij op te richten en nog grotere verdeeldheid te brengen. Want na enkele decennia klein-linkse avonturen lijkt links in België meer dan ooit niet te bestaan naast SP.a en Agalev. Klein-links is vandaag politiek eigenlijk volledig gemarginaliseerd. De politieke kaste heeft daar met het invoeren van de kiesdrempel pijnlijk de nadruk op gelegd.

Stem dus op de socialisten, zeggen wij. Maar met een uitermate kritische stem. Waarmee we bedoelen dat stemmen op zich onvoldoende is. Word actief en militeer voor een echt socialistisch programma. Sociale vooruitgang is uiteindelijk iets wat we enkel bereiken door ervoor te vechten, en het stemhokje is slechts een hulpmiddel.

http://www.vonk.be

Waarom sluiten jullie zich niet aan bij een partij als de LSP ipv jullie tijd te verspillen bij de SP-a? Zo te zien verschillen beiden toch niet zoveel van elkaar? Ipv op te roepen voor een partij te stemmen die bijna identiek dezelfde standpunten verdedigen als de Vonk roepen jullie om 'opnieuw' een kritische stem te geven aan het Sociaal-Progressief-Alternatief in Vlaanderen.

Hoe geef je een kritische stem? Door met een blauw potlood te stemmen.

Groeten.

De sp.a heeft in de basis nog goede mensen en bedoelingen. Ook aan de top, maar de organisatie en werkwijze zorgt ervoor dat het een partij is als een ander maar met de klemtoon op sociale thema's. Dat is goed als je een socialere wereld wil maar waarbij de kern blijft zoals die is.
Wanneer je de kern echter socialer wil maken, dan kan de sp.a weinig doen. Dit omdat de staat daartoe weinig kan doen en dus bieden ook kleinlinkse partijen weinig oplossingen.
Op wie dan wel stemmen? Moeilijke vraag aangezien we verplicht zijn. De mogelijkheid is er nog om ongeldig te stemmen (tenzij je op een computer moet stemmen) of anders stemmen op een partij waar je nog de meeste voorkeur voor hebt. Namen noem ik niet, daar moet je zelf maar voor kiezen.
Maar of het beste wat je kan doen is voor de sp.a stemmen is? Ik betwijfel het. Ik zie ze dan al weer op hun borst kloppen over hoe sterk de Belg/Vlaming wel voor hen is, terwijl waarschijnlijk meer dan de helft van hun kiezers (net zoals bij alle grote partijen) slechts uit gewoonte stemt, omdat ze voor de in hun ogen minst slechte kiezen, omdat...

"Diepgaande pedagogische hervormingen en aanpassingen van de methodieken zijn zeker nodig. Maar de basisvoorwaarde hiervoor is de drastische verhoging van de begroting voor onderwijs. Dit kunnen we bekomen door de nationalisatie van het bankwezen en de financiële wereld zodat de financiële middelen van de maatschappij aangewend worden voor echte maatschappelijke prioriteiten.

Moet de islamitische gemeenschap beschikken over een eigen onderwijsnet? Wij zijn voorstanders van een eengemaakt, openbaar onderwijsnet steunend op een wetenschappelijke, rationele en niet-religieuze opvoeding."

Uiteindelijk kleurt Vonk hiermee, zonder het misschien zelf te beseffen, netjes binnen de lijntjes van het geheel van technocratisch lijkende onderwijsmodellen. In zo'n modellen staat de macht van professionelen weinig ter discussie en is de verhouding tussen leraar en leerling niet horizontaal maar hiërarchisch. Bovendien is onderwijs binnen zo'n systemen vrij duur, vermits het weinig ruimte laat voor individuele of collectieve creativiteit bij de leerlingen, en het het valse, en soms contraproductieve, onderscheid tussen leraar en leerling op structurele wijze in stand houdt.
Het socialisme moet er echter op gericht zijn onderwijs meer dan degelijk, maar in economische zin goedkoop te houden. Goedkoop onderwijs maakt immers de uitputting van grondstoffen en andere productiekrachten, zoals leraars, overbodig.

Voorts wordt hier gesproken over "de nationalisatie van het bankwezen en de financiële wereld". Het is mij niet duidelijk waarom er niet een meer realistische, doch strijdbare houding tegenover dat "bankwezen en de financiële wereld" wordt ingenomen. Is het niet belangrijker te werken aan een alternatieve economie, o.a. met de hulp van loontrekkenden in het hier en nu? Welke rol zie je bijvoorbeeld weggelegd voor sociale coöperatieven Erik? Moeten die onder de controle komen te staan van een kunstmatige constructie als de Belgische staat?

Nog maar eens een voorbeeld van hoe links zichzelf verzwakt, het discours van rechts voor een stuk overneemt en uiteindelijk de belangen van rechts dient.

Alleen Resist maakt de juiste analyse en doorprikt het discours van rechts. Niet door zich extreem links op te stellen, maar door aan de essentiële punten te werken op een evenwichtige wijze, maar kordate wijze.

Resist heeft gewoon een rechtse analyse: identair nationalisme. Abou Jahjah maakt goeie analyses van bepaalde punten van discriminatie maar zijn alternatieven zijn noch geloofwaardig, noch progressief. En in elk geval maken ze electoraal geen enkele kans.
'De enige juiste analyse', maar Edith toch. Al dat geproclameer van jullie, leer eens wat politiek nadenken.
Ik stem zeker niet op de arabische versie van de NV-A.

Bij het horen van woorden als 'alleen X maakt de juiste analyse' word ik toch wel behoorlijk argwanend hoor.

De oproep van Vonk: kritisch ja, maar hoe ?

De trotskistische Vonk komt op met een oproep om voor het kartel van Spiritisten en Sociaal Progressieven te stemmen. De oproep heet “kritisch” te zijn.

Het lijdt geen twijfel dat de oproep gedoemd is te mislukken. In dit artikel gaan we niet in op het waarom daarvan –een blik op de geschiedenis van dergelijke oproepen zegt genoeg: de werkende klasse ziet er geen brood in. Wij willen hier ingaan op de zogenaamde argumenten voor de radicale afwijzig van de lijst Resist. Uiteraard twijfelen wij niet aan de goede bedoelingen van menig VONK-militant. Onze kameraadschap tegenover de mensen van VONK is dan ook geuit met het nodige kritische zin.

ABSTRACTE AANPAK.

Het eerste wat opvalt in de kritiek op de beginselverklaring van Resist is het gebrek aan inlevingsvermogen in de manier waarop jonge mensen als die van de AEL de problemen van de uitsluiting van hun minderheid-zijn of migrant of moslim zijn aanpakken. Hiermee bedoelen wij dat de kritiek vanVONK NIET vertrekt vanuit de concrete verschijningsvormen waarin de grootste en de meest beslissende emancipatorische beweging uit de moderne tijd haar belangen verdedigt. Wij denken hier aan het (bewust of onbewust) gebrek om doorheen zeer verschillende vormen en gedaanten (nationale onderdrukking,raciale discriminatie of repressie van homo's) de essentie van de internationale arbeidersbeweging tegen de kapitalistische onderdrukking te zien.

Wij lezen in de kritiek:

“ de strijd van nationale minderheden tegen onderdrukking is een belangrijke strijd zonder de welke de strijd voor socialisme niet mogelijk is. Dit is het ABC voor revolutionair socialisten. Maar ze maakt deel uit van de strijd voor de arbeidersklasse voor maatschappelijke ontvoogding. In die strijd zijn de particuliere belangen van nationale minderheden echter ondergeschikt aan de algemene belangen van de arbeidersklasse.”

In plaats van een onafhankelijke stem te geven die de algemene belangen van de arbeiderslasse uitdrukt op 18 mei valt VONK terug op de particuliere ondergeschikte belangen voor de Vlaams-sociale fractie van de paarsgroene partij die de belangen van de werkende bevolking in België en in de wereld moet ondergeschikt maken aan de grootmachten en de multinationale ondernemingen.

In plaats van de pervertering van de democratische en sociale eisen van de werkende klasse van de paarsgroene partij aan te klagen en op 18 mei de (inderdaad broze) krachten politiek te steunen die op de Turnhoutse baan, in de ziekenhuizen van Bagdad, in het Waaslanddok , op het vliegveld van Oostende, in GM, ARCELOR, De Lijn, Philips,…gelijke politieke en sociale rechten trachten af te dwingen, beschrijft VONK abstract en en nogal demagogisch haar interpretatie van een aantal elementen uit de beginselverklaring van Resist die het resultaat zijn van een zeer complexe discussie die na 18 mei onvermijdelijk zal doorgaan. En dit, zo lijkt het althans, zonder enige rechtstreekse dialoog met de mensen van AEL zelf. Of vergis ik mij daar in ?

Neem bijvoorbeeld dit:

“Vonk strijd ook voor gelijke politieke en sociale rechten.Hier ligt het verschil niet. Het belangrijke verschil schuilt in de maatregelen die nodig zijn om deze rechten af te dwingen en hoe we deze bekomen. Laten we niet rond de pot draaien. Met “afdwingbare maatregelen” wordt de invoering van tewerkstellingquota voor migranten bedoeld, met andere woorden een minimumpercentage migranten voor elk bedrijf (…) In de plaats van zo’n maatregele stellen wij een gemeenschappelijke strijd voor van Belgische en migrantenarbeiders voor een drastische arbeidsduurvermindering enz…”

VONK heeft de oproep in de Resist-verklaring om de beginselen verder uit te werken goed gelezen maar weigert daar op in te gaan. Inegendeel VONK werkt de passage over de “afdwingbare maatregelen” uit op haar manier, nl. tegen de ervaring van de migrante jongeren in Vorst die tien jaar geleden amok maakten aan de poort van VW en niet begrijpen waarom dagelijks om 4 uur 's morens bussen uit Aalst,Herzele, Gent, Namen en Charleroie toekomen met witte mannen en vrouwen terwijl hun ouders daar honderd meter vandaan wonen… zonder werk. In plaats van MET de AEL en MET Resist EN de arbeiders van Volkswagen te steunen in hun strijd voor arbeidsduurvermindering met aanwervingen EN de TOEGANG van die jongeren in dit kontingent aanwervingen te eisen maakt VONK de valse keuze.

In plaats een jonge organisatie als AEL wiens ledenbestand door en door proletarisch is en die geen frank subsidie wil aannemen van de overheid om dit soort complexe problemen aan te pakken, te helpen met haar concrete ervaringen in de strijd tegen de “schandalige en onterende discriminatie bij aanwervingen” zet VONK de AEL en Van de Lanotte van het kartel van Lionel Van denberghe en pastoorNimmegeers met de rug tegen elkaar. Want is het niet hij die in de regering quota heeft voorgesteld ? Alsof AEL enige verantwoodelijkheid heeft in het integratiebeleid van Van de Lanotte. Net daarmee steekt VONK weg dat het beleid van Van de Lanotte een demagogische toegifte is aan de migrantengemeenschap die respect vraagt voor haar plaats in de samenleving, ook op de arbeidsmarkt, ZONDER enige structurele oplossing voor de WERLOOSHEID. Omdat zijn beleid stoelt op cadeaus aan de bedrijven en plunderen van de sociale zekerheid. Als klap op de vuurpijl wordt de AEL de zelfde fundamentele doelstellingen voor de spiegel gehouden... nl. de vorming van een migrante middenklasse die zich geïntegreerd voelt, want Amerika zou bewijzen dat kwota de zwarte elite dient en niet de zwarte arbeidersklasse.

Ik zou de volgende vraag willen stellen aan VONK: Het laatste interprofessoneel akkoord heeft de criteria voor aanwerving van migranten in het kader van de banenplannen (loonlastverlaging in ruil voor werk) aangepast. Een patroon die (bv. in het kader van een brugpensioen) een migrant aanwerft kan deze migrant dubbel doen tellen om in aanmerking te komen voor de loonlastverlagingen. Hierover is veel discussie geweest in de vakbond. "Zijn die migranten dan meer dan wij soms ?" werd er gezegd onder delegees. Graag had ik eens gehoord hoe VONK dat soort concrete complexe problemen heeft opgelost, in plaats van abstracte tegenstellingen te gaan zoeken die de echte discussies verdoezelen. Daar zou de AEL meer mee gediend zijn.

De pogingen van Resist torpederen onder het motto van “de gemeenschappelijke strijd van Belgische en migrantenarbeiders voor een drastische arbeidsduurvermindering enz…” zonder enige vermelding dat net de paarsgroene partij via de loonorm en andere truuken mee de arbeidsduurermindering heeft gesaboteerd (tijdskrediet is geen antwoord op het probleem van de werkloosheid want er is geen vervangingplicht) getuigt van weinig moed. Meer zelfs Reist wordt de wacht aan gemeten omdat " in tijden van afdankingen de eis tot quota een maatregel (is) die verdeedlheid zaait tussen “Belgische arbeiders” en “migranten”. “Belgische arbeiders” die uit de boot vallen, zullen door die vaste percentages het gevoel hebben dat ze worden gediscrimineerd” (!)

Zolang VONK op 18 mei niet zelf voor de kiezer kleur bekend hoe zij het het "gevoel" van de “Belgische Arbeider” meent te kunnen verbinden met het "gevoel" van de “imigranten” blijft de oproep voor het kartel van spiritisten van Lionel van Den Berghe en Pastoor Nimmegeers dan ook lucht. Want het beleid dat dit kartel voorstaat zal de kloof alleen maar vergroten.

En hier raken we ook de essentiële kwestie van VONK: onder abstracte oproepen en kameraadschappelijk klinkende argumenten gaan radicale oplossingen schuil om diepgaande hervormingen af te dwingen....PE zonder politiek te breken met de organen die binnen het het kapitalisme aan de problemen werken zonder ze op te lossen.

PEDAGOGIE VAN DE GODSDIENSTDISCUSSIE.

VONK schrijft heel mooie stukken over religie en revolutie, maar weet geen blijf met het feit dat religieuze voorstellingen bij bepaalde migranten paradoxaal genoeg een vooruitgang in het bewustzijn kunnen uitdrukken in de sociale en politieke strijd. Dat is duidelijk in de godsdienstdiscussie.

VONK geeft net als de AEL en Resist de voorkeur aan een algemeen openbaar a-cultureel en a-religieus onderwijsnet met aangepaste pedagogie en financiering. Dit is duidelijk nog niet gerealiseerd.Noch het vrije net noch het openbare net hebben een voldoende omkadering, financiering en een aangepaste pedagogie om jongeren uit de werkende klasse optimaal te begeleiden tot volwassenen. Daarenboven heeft het kartel van Spiritisten en Vlaamse Socialen elke strijd voor openbaar onderwijs opgegeven, integendeel de kinderen van hun leiders gaan naar het katholiek net want daar is "kwaliteit" verzekert.

Vonk verdedigt terecht het openbaar net, maar gaat voorbij aan het feit grote groepen die uit de samenleving worden uitgesloten het verschil tussen katholiek en openbaar niet meer maken. Ze gaan naar het katholiek om "bij de beste" te zijn. Of naar het openbaar omdat het goedkoop is of omdat het katholiek uitsluit. Ondermeer een grote groep migranten. Di willen een eigen pedagogische, levensbeschouwelijke invulling willen geven om achterstelling en uitsluiting tegen te gaan. VONK heeft gelijk dat deze invulling "realistische oplossingen binnen het kapitalisme zijn" want zij steunen op het recht op onderwijs zoals dat in de Belgische grondwet ingeschreven staat. Net zoals de Steinerscholen of net zoals de socialistische sociale Hoge scholen, net zoals bepaalde methodescholen verdedigt Resist het recht van die mensen om zelf een school te beginnen, zolang het kathokieke net niet is afgeschaft. AEL verdedigt hier een stelling van een deel van de imigranten die inderdaad boter bij de vis wil en die noch in het katholiek noch in het openbaar aan zijn trekken komt. In plaats van op die basis Resist te steunen in haar eis tot eenvoudige gelijkberechtiging van al diegenen die onderwijs willen organiseren om te komen tot 1 net met en 1 strijd voor voldoende geld, leerkrachten en een pedagogie die aangepast is aan kinderen van de werkende klasse, gaat het VONK-vingertje omhoog. VONK ziet enkel gevaren in de eis van deze gemeenschap en ziet de kans niet dat Resist een middel kan zijn om hierrond tot een gemeenschappelijke strijd te komen die kan uitmonden in een “drastische verhoging van de begroting voor onderwijs via de nationalistie van de banken”, eis die perfect pas in het verband Resist.

Indien VONK een kandidaat aanduidt die dit programma verdedigt, dan zal ik daar voor stemmen. Maar als deze kritiek gepaard gaat met een oproep voor een stem voor de partij die 10 jaar lang samen met de Guimardstraat het onderwijs in dit land heeft gerationaliseerd en verder geprivatiseerd, dan lijkt mij heel die redeniering een “ontactisch” manier, die verdeeldheid in de hand werkt tegenover broze pogingen om een echte dialoog te herstellen over de problemen van wonen, werk, onderwijs en gelijke rechten.

Een politiek voeren die steunt op de strijd tegen onderdrukking, discriminatie en oorlog kan en zal inderdaad op zeer veel verschilende manieren. Maar de manier vanVONK is door en door paternalistisch en getuigt van een verkeerde pedagogie inzake fenomenen als godsdienst. Niet in de 16° eeuw, waarover VONK schone teksten gemaakt heeft. Maar in de 21° eeuw die begonnen is met een nieuwe kruistocht in het Midden-Oosten.Dat vergt wel enige andere politieke pedagogie. VONK voelt zich de voorhoede tegenover miljoenen mensen uit de Arabische en moslimwereld die tegenover hun haat tegen Bush niet het socialisme stellen, maar weigert leiderschap op te nemen om met deze mensen (die ook in Europa een nieuwe generatie hebben voortgebracht) te werken met het bewustzijn dat zij hebben. VONK heeft gelijk dat het programma van Resist geen socialistisch programma is. Het is reformistisch in de zin dat het kapitalisme dit programma kan verteren.Maar de essentie van Resist ligt ondermeer daarin socialistische krachten stelling nemen om deze mensen zoals ze zijn NIET uit te sluiten, sociaal niet, politiek niet en ideologisch net er samen mee te strijden voor de realisatie van zo'n programma in een situatie dat er GEEN POLITIEK antwoord in de arbeidersklasse beschikbaar is. VONK verwijt Resist terug te vallen op verwijzingen naar Islam en nationalisme en stelt daar tegenover de nationalisatie van de banken en de pluralistische eenheidsschool. Net als een aantal intellectuelen schrijft VONK terug voor het opnemen van leiderschap tegenover deze krachten die in ons land inderdaad klein in aantal zijn, maar op wereldvlak een vandaag een cruciale positie innemen waarrond niemand heen kan. Het siert VONK dat zij dan maar oproepen voor een beleidspartij te stemmen.

De aanpak van VONK is er een die referenties naar een groot historisch draagvlak verbindt met holle politieke oproepen en abstracte eenheid. De oproep van VONK voor 18 mei is ondanks zijn referenties naar het socialisme losgekoppeld van wat reëel leeft in de werkende klasse. Het is een oproep die steunt op een organisatie met een zeer klein draagvlak in de samenleving. Veel arbeiders begrijpen zo’n oproep niet en verlaten massaal het spiritistisch-Vlaams -sociaal kartel. Dank zij verschillende kandidaten die nauwelijks politiek invloed hebben op het kartel stemmen vele nieuwe Belgen voor het kartel omdat zij daarmee willen bewijzen invloed op het beleid te willen uitoefenen. Maar veel van die kiezers dragen het beleid geen warm hart toe omdat de discriminaties blijven aanhouden. De oproep van VONK zal dus marginaal blijven en zonder enig impact op het verzet dat na 18 mei hoe dan ook verder zal moeten georganiseerd worden. De sectoren die in de laatste periode in de vuurlinie gestaan hebben tegen het beleid krijgen van VOK buien VONK geen enkel ander instrument aangereikt om een rol te spelen in het politiek debat.

Los van een al dan niet marginale score heb ik daarom liever 1 RESIST-vogel in de hand dan 10 spiritisten-sociaalprogressieven in de lucht. Waarom VONK meent te moeten meedoen met een bepaalde opinie om Resist ideologisch uit te sluiten uit de linkerzijde is mij een raadsel. Ik hoop dat dit niet te maken heeft met de strijd tussen stalinisme en trotskisme die m.i. histoirsch is en niet actueel. Denkt VONK dat als Reist niet baat dat het dan ook schaadt ? Wie gericht is op de toekomst en op een politiek altneratief vanuit de werkende klasse kan AEL en Resist niet passeren.

Daarom sta ikzelf als onfhankelijke op de lijst Resist met als voornaamste programmapunt de strijd voor het wetsvoorstel Decroly-economische democratie. Ik zal tijdens de kiescampanje uitleggen waarom dit voorstel een grote vooruitgang is in de strijd voor werk in vergelijking met het laatste IPA, met 4 jaar paarsgroen en met de fiscale cadeaus die de SP.a belooft aan de KMO’s . Ik denk dat de politieke strijd voor dit wetsvoorstel de arbeiders politiek bewust maakt over de rol die zij en hun vakbvonden kunnen spelen in deze geglobaliseerde economie. Ik zal dit voorstel als vakbonder en als kanidaat van Resist verdedigen.

Ik nodig VONK uit alle SP.a en PS kandidaten te confronteren met dit voorstel en op 10 mei op het Belgisch Sociaal Forum de balans op te maken van de reacties.

Raf Verbeke