arch/ive/ief (2000 - 2005)

Noch geen maand na de bombardementen stuurt het ‘Imperium’ reeds een ‘pro-consul’ naar de nieuwe veroverde gebieden. Jay Garner is een generaal op pensioen, een vietnam veteraan, een vriend van Rumsfeld en een business-man en leverancier van het Pentagon. Hij heeft zeer sterke banden met Israël en is de producent van de raketten die in de oorlog werden gebruikt om Irak te bombarderen.

Het ‘Imperium’ laat weten dat hij slechts ‘voor een korte periode’ in Irak zal blijven. Een jaar, twee jaar, misschien drie-vier. Zéér kort dus. Alleszins de tijd ‘die nodig is’. De tijd die dus nodig is om het land te dollariseren en te privatiseren. De tijd die nodig is om de olie in de handen van de Amerikaanse multinationals te duwen.

Maar het protest van de bevolking in Bagdad is explosief. Al bij de eerste etappe van zijn ‘rondrit’ door Bagdad werd Garner bij een bezoek aan een hospitaal onthaald door een woedende menigte die niet bepaald blij waren met zijn komst. Duizenden betogers riepen hem toe : “stop de kolonisering”.
De dokters van het ziekenhuis zijn de wanhoop nabij, het weinige dat ze hadden werd nu ook nog geplunderd : “Saddam Hussein was een onrechtvaardige leider, maar op een dag zouden we erin geslaagd zijn hem omver te werpen, zonder de hulp van al deze vreemdelingen in ons land.”
In Nassiriyah werd de ‘triomftocht’ van de nieuwe pro-consul onthaald door 20.000 woedende Irakezen : “Geen Saddam en geen Amerika”.

Tijdens de eerste golfoorlog zat Jay Garner als generaal aan de knop van de ‘Patriot’raketten die Israël moesten beschermen van de Iraakse scud raketten. In 1997 werd hij gedelegeerd bestuurder van SY Technology, het Amerikaanse bedrijf dat de ‘Patriot’ anti-luchtafweer raketten produceert. Dankzij Garner’s connecties met het Pentagon kon het bedrijf contracten binnenrijven van meer dan 100 miljoen dollar.

Jay Garner behoort tot de harde kern van de Amerikaanse ‘unilateralisten’ en is er vast van overtuigd dat er voor de Verenigde Naties geen enkele rol is weggelegd in de administratie van het na-oorlogse Irak.

Ook steekt Garner zijn sympathie voor de rechtse Likud partij in Israël niet onder stoelen of banken. In 2000 nam hij nog deel aan een studiereis georganiseerd door het Jewish Institute for National Security Affairs (Jinsa) die er prat op gaat dat Israël het best geplaatst is om een leidende rol te spelen in de ‘democratisering’ van het Midden-Oosten. Hij ondertekende ook een document dat de tweede Intifada sterk veroordeelde en was vol lof voor de “maatregelen” van de Joodse staat tegen de Palestijnse revolte. De erkenning van de staat Israël vanwege de staat ‘Irak’ zal ongetwijfeld de eerste beslissing zijn van de nieuwe regering ‘Garner’.

Bron : “Il Manifesto”, 22 april 2003 p. 1&3