arch/ive/ief (2000 - 2005)

“We hebben explosief materiaal mee”, kondigt Geert aan. “Nog meer ziekenwagens zijn door de VS-militairen beschoten, met verschillende doden voor gevolg. De details hou ik liever voor de rechtszaak, maar je kan er van op aan dat het vuurwerk zal geven! Daarnaast hebben Amerikaanse soldaten zich schuldig gemaakt aan het niet verlenen van medische bijstand aan mensen in nood: Irakezen die ze zelf hebben geraakt en verwond, lieten ze liggen langs de kant van de weg.”
Het verzamelen van getuigenissen in een stad onder bezetting, met veel checkpoints, met mensen die zich thuis schuilhouden, zonder telefoon,…: het is geen gemakkelijke klus voor Claire en Geert. “Vandaag hebben we zelfs geen tijd gehad om te eten, we moesten heel de tijd rushen”, zegt Geert. “Twee beschuitkoeken, meer hebben we niet achter onze kiezen gehad.”
De dokters bezochten Saddam Medical City, waar een enorm academisch ziekenhuis staat, 16 verdiepingen hoog. “Door het elektriciteitstekort zijn er maar vier van in gebruik”, vertelt Geert. “En om plunderingen tegen te gaan, zijn alle gangen en trappen afgesloten. Je mag je alleen met de lift verplaatsen, maar slechts twee van de twaalf liften functioneren. Als je een dokter voor advies wil hebben die op een andere verdieping zit, moet je soms een paar uur wachten vooraleer die er geraakt!”
Het Al-Anour-ziekenhuis is de voornaamste pleisterplek van Claire en Geert geworden. “Dr. Osama Fakri bedankte ons nog eens uitvoerig voor de externe fixators die we hem gaven. ‘Prima modern spul’, zei hij, ‘die gaan we nog veel kunnen gebruiken. Ze zijn heel wat beter dan wat de Amerikaanse soldaten hier hebben binnengebracht!’” Dat is een pluim voor Dr. Bart Conix, orthopisch chirurg in het Antwerps Middelheim-ziekenhuis, die de fixators schonk aan Geneeskunde voor de Derde Wereld.
“We hebben de nieuwe ‘burgemeester’ van Bagdad kort ontmoet”, vervolgt Geert, “Mohamed Zobaedeh. De man had beloofd binnen de twee dagen de elektriciteit in de stad te herstellen, maar een goede week later zit de hele stad nog altijd zonder. Zobaedeh is natuurlijk een marionet van de Amerikanen, en dat valt niet in goede aarde bij de bevolking. De mening dat de Amerikanen niet lang in het land mogen blijven, is echt veralgemeend onder de Irakezen. Langs de andere kant heeft de agressieoorlog en het verdwijnen van de Iraakse overheid zo’n vacuum en chaos geschapen, dat veel mensen schrik hebben van een onmiddellijke terugtrekking van de VS-militairen zonder klaar alternatief voor hun veiligheid. Moeten ze daarvoor op de VN of op de Arabische Liga rekenen, in afwachting dat ze weer zelf een eigen regering en politie hebben? Geen eenvoudige vragen in de complexe situatie van Bagdad vandaag…”