arch/ive/ief (2000 - 2005)

Harrie Dewitte en Colette Moulaert van Geneeskunde voor de Derde wereld komen terug uit Bagdad nu woensdag 16 april. Ontmoeting om 8u30 ('s morgens) op de vlieghaven van Zaventem waar ze onthaald zullen worden. Iedereen is welkom. Wees talrijk aanwezig.
Ze zullen ook een rondgang doen over hun ervaringen en getuigenissen. De datums ervan volgen later. De dokters Geert Van Moorter en Claire Geraets verblijven momenteel nog altijd in Irak.
Volg hun getuigenissen op :
http://www.m3m ; http://www.irak.be ; of http://homeusers.brutele.be/germinal

Een chirurg die met een kalasjnikov plunderaars uit zijn operatiekwartier en ziekenzaal verjaagt: het is maar één van de hallucinante beelden die ons de jongste dagen vanuit het `bevrijde' Bagdad bereiken. Sinds de intocht van de Amerikaanse en Britse strijdkrachten heerst er anarchie en chaos. In al dat tumult proberen de twee Belgische artsen Harrie Dewitte en Geert Van Moorter van Geneeskunde voor de Derde Wereld zoveel mogelijk oorlogsslachtoffers in de Iraakse hoofdstad hulp te bieden. Journalist Rudi Vranckx trok voor Koppen 24 uur lang met hen op. "Veel dokterswerk zie je ons niet doen", zeggen de Belgische artsen, "we doen hier veeleer aan stervensbegeleiding. Omdat we niet meer kunnen doen. Er is te weinig medisch materiaal voorhanden."

Dr. Harrie Dewitte in een ziekenhuis in Bagdad. 15 april op TV1 in "KOPPEN"

Waarom komen ze eigenlijk terug, is er niks meer te doen misschien?

Beste Karl:
Ik ben Bob Roeck, de man van Colette Moulaert die nu woensdag terugeeert uit Bagdad met dokter Harrie Dewitte. Er blijven nog twee dokters ginder, Claire Geraets en Geert Van Moorter. Voor een stad van miljoenen inwoners is dat in de huidige situatie effectief veel te weinig.
Ze hebben, met moed en overgave weliswaar, aangetoond dat aanwezigheid daar nodig en mogelijk is, vandaag al, en dat het Irakees personeel dat bekwaam en efficient kan organiseren, hoe nijpend en onmenselijk de situatie ook is. Colette heeft ginds 31 dagen aanhoudende bombardementen en zelfs plunderingen en invallen in haar hotel meegemaakt en is toch elke dag mee het kinderhospitaal binnengetrokken om haar hulp te bieden.
Ze is 57 jaar en ze heeft het overleefd en gelukkig komt ze terug. Niet om te rusten natuurlijk. Ze wil de massamoord ginds aan de kaak stellen. Toen ze mij eind opbelde zegde ze dat ze blij was dat Belgie met Frankrijk en Duitsland het hoofd geboden hebben aan de diktaten van Bush maar ze was dubbel verontwaardigd toen ik haar een paar dagen later moest zeggen al onze ministers en parlementairen hier zonder verpinken de wapentransporten nog altijd laten doorgaan.
Voor haar zijn de mensen overal gelijk. Ze trok op met de staalarbeiders van Charleroi en La Louvière toen ze alleen stonden om zich te verdedigen. Ze stond aan de kant van het verplegend personeel toen het Gailly hospitaal, het hospitaal van de armen en de werkers in Charleroi, gesloten werd. Ze snijdt zich momenteel, in vier om raadplegingen van het Kinderwelzijn op zich te nemen, nu heel die instelling voor de minderbedeelden afgebouwd wordt en vele sociaalvoelende geneesheren afhaken omdat de raadplegingen totaal onderbezet zijn. Er zijn ook hier in Charleroi de kinderen van de instelling voor mishandelde kinderen die op haar wachten en waar het personeel zich heeft ingezet om het minstens een maand zonder haar te kunnen stellen.
Ze wist dat er in Bagdad een mensonwaardige oorlog ging gevoerd worden. Omdat het een onrecht betrof dat alle verbeelding te boven zou gaan en dat verzet daartegen vanaf de eerste dag in gang moest gestoken worden. Zo heeft ze mij overtuigd van haar beslissing en de schrik en de onzekerheid over nieuwe verdelgingswapens waarmee Bush pronkte naar de tweede plaats verschoven.
Er is inderdaad nog veel te doen, zowel hier als ginder. Ik ga ervan uit dat uw bemerking niet bedoeld was om onderduims kritiek te maken, zoals ik jamer genoeg een paar keer aan de telefoon meegemaakt heb sedert ze vertrokken is naar Bagdad, maar een vraag naar voorstellen om wat er kan geholpen en gedaan worden. Dat is echt dringend nodig. Ik geef daarvoor hierbij mijn mail-adres:
bob.roeck@brutele.be.