AEL en holebi's: oproep tot dialoog

Wat zegt de AEL nu eigenlijk over holebi's? Hoe conservatief zijn hun standpunten over holebi's? De beroering hierover ontstond na de uitspraken van Abou Jahjah in Knack en Humo. Die uitspraken laat ik voor wat ze zijn, omdat ze later werden verfijnd in twee artikels die ik vond op Indymedia. Deze standpunten hebben geen aandacht gekregen in de brede media, noch in de holebi-media. Nochtans zijn ze veel genuanceerder en ook positiever. Abou Jahjah verklaarde op een debat in Antwerpen dat het interview waaruit onderstaande citaten komen zowat het enige is waarin hij leest wat hij echt gezegd heeft. Je vindt het ook terug op de website van de AEL. Het is afgenomen door Mourad Bekkour, student journalistiek van de Antwerpse Plantijnhogeschool.

AEL zegt: Heteroseksualiteit is de norm.
Abou Jahjah: "Dit is ons standpunt: wij vinden dat heteroseksualiteit de norm is en homoseksualteit een uitzondering."

AEL neemt afstand van anti-homostandpunten van sommige Immans.
Abou Jahjah: "De islam zegt dat homoseksualiteit niet de norm is. Maar je hebt natuurlijk een aantal uitwassen van de islam die extremistisch zijn en verder gaan. Maar daar zijn wij niet verantwoordelijk voor. Zoals je extremisme hebt bij de katholieke kerk. Monseigneur Lefèvre vertegenwoordigt toch ook niet het katholieke geloof? Hij gebruikt het katholicisme om een standpunt te formuleren. Bij ons heb je ook geschifte imams die van alles gaan vertellen. De islam geeft wel een kader om je leven te leiden. In dat kader is er een grote ruimte van interpretatie, dat is de "ishtihaad". En die mogelijkheid van interpretatie is nu net iets wat een aantal dictatoriale regimes binnen de islamwereld niet zien zitten. Omdat zij de gevestigde macht willen behouden. Wij zeggen dat binnen dit kader interpretatie wél mogelijk is.

AEL geeft toe dat ze er nog niet voldoende over nagedacht hebben.
Abou Jahjah: "Wat de homoseksualiteit betreft, dat is geen standpunt van ons. We liggen daar echt niet van wakker. (…) We hebben zelfs geen standpunten daarover. We zeggen altijd dat we voor de gelijkheidsbeginselen zijn. Maar als men aan manipulatie wil gaan doen in de media... Ik ga de hypocriet niet uithangen door te zeggen dat homo's en hetero's dezelfden zijn binnen de islam."

AEL vindt de steun van holebi's belangrijk
Abou Jahjah: "We zijn niet hypocriet. Het is niet omdat er een bepaalde politiek correcte traditie in België heerst, dat wij ook politiek correct moeten zijn. Wij zijn niet politiek correct, wij zijn eerlijk, d.w.z. we zeggen wat we geloven en we geloven wat we zeggen. En ik denk dat de mensen op die manier minder schrik zullen hebben dan als we niks zeggen. Door het feit dat we onze standpunten zo duidelijk uiten, zijn er zelfs heel wat homo's die sympathie voor ons hebben betuigd."

AEL zal homo's verdedigen waar dat nodig is
Abou Jahjah: "We zeggen "leven en laten leven". Er is een grondwet die zegt dat er een gelijkheidsbeginsel is. Je mag dus denken dat een Marokkaan achterlijk is, maar je mag hem niet discrimineren. Je mag denken dat een homo vuil is, maar je mag hem niet discrimineren. Je mag denken wat je wilt, maar in de praktijk moet je iedereen gelijk behandelen. En daar komen we voor op!"
Ahmed Azzuz: "In de islam leren wij dat wij altijd respect moeten opbrengen voor iedereen. Persoonlijk zal ik tegenover een homoseksueel steeds mijn mening brengen, maar ik zal hem tegelijkertijd met respect behandelen en hem zelfs verdedigen als hij in het nauw wordt gedreven; zo leert de islam ons."

De volledige artikels op:
http://archive.indymedia.be/front.php3?article_id=46665&group=webcast
http://archive.indymedia.be:8081/front.php3?article_id=41507&group=webcast

Wat vindt U van deze standpunten? Zijn ze extreem? Getuigen ze van moslimfundamentalisme? Volgens mij niet. De standpunten zoals ze door de twee woordvoerders van de AEL vertolkt worden verschillen nauwelijks van die van eender welke andere politieke stroming in dit land. Of kent u een politieke partij die heteroseksualiteit als norm wèl in vraag stelt? Welke politieke partij heeft bepaalde van onze eisen in haar programma opgenomen vooraleer ze daar herhaaldelijk toe werd aangezet door een niet aflatende holebi-beweging? De standpunten van de AEL over holebi's zijn dus niet – zoals gretig wordt beweerd door sommige hardliners in de holebi-beweging – te vergelijken met die van het Vlaams Blok. Dat is een goedkope, oppervlakkige vergelijking. Als je de AEL iets kan verwijten, dan is het een zekere dubbelzinnigheid, die ook terug te vinden is in katholieke kringen: het mag eigenlijk niet van onze godsdienst, maar we leven in een moderne maatschappij waarin we holebi's niet kunnen blijven veroordelen. De Holebifederatie kent deze houding zeer goed vanuit haar ervaringen met katholieken. Bij de AEL komt daar echter een positief element bij: hun principiële houding inzake gelijke rechten maakt verdere discussie mogelijk over de rechten van holebi's.

Racisme en heteroseksisme: een gevaarlijk duo

Eigenlijk maakt Abou Jahjah een knappe analyse als hij zegt heteroseksualiteit de norm is en homoseksualiteit een uitzondering. Dat is nu juist de reden van de ellende die holebi's nog wereldwijd treft. Als we allerlei vormen van afwijzing omwille van ras en/of cultuur racisme noemen, dan noem ik allerlei vormen van afwijzing omwille van sekse en seksualiteitsbeleving: heteroseksisme. Heteroseksisme stelt heteroseksualiteit als norm. Heteroseksisme staat voor de heerschappij van de man over de vrouw, met minachting voor vrouwen en homoseksuelen tot gevolg. Heteroseksisme komt in alle maatschappijmodellen voor. Het is dus zeker geen probleem van Arabieren of moslims alleen. Het principe van de vrouw aan de haard werd tot voor kort ook in België gehuldigd. Na de doorbraak van de vrouwenbeweging heeft men de maatschappij een stuk kunnen corrigeren. Maar de positie van de vrouw is zeker nog niet gelijk aan die van de man.

Wat heteroseksisme voor holebi's betekent

Respectievelijk 33 en 45% van de homoseksuele jongens en meisjes tussen 15 en 25 jaar liep rond met zelfdodinggedachten. 12,4 % van de homojongens ondernam effectief een zelfmoordpoging. Dat is twee maal meer dan de heterojongens. Bij lesbische meisjes ligt dat cijfer vijf maal zo hoog (25%) als de zelfmoordpogingen bij heteromeisjes (5,4%). Zo leert ons een onderzoek van JohnVincke (1997) aan de Gentse Universiteit. In grote delen van de wereld staan holebi's dagelijks bloot aan allerlei vormen van afwijzing, agressie en geweld. Een werkgroep binnen de Holebifederatie is daar al een tijdje rond aan het werk en stelt dagelijks nieuwe feiten vast. (wishbelgium@yahoo.co.uk). De holebi-beweging organiseert jaarlijks een Roze Zaterdag. Het platform van deze manifestatie is een inventaris van de belangrijkste vormen van discriminatie.
Zie: http://www.blgp.be/nl/eisenplatform.html

Ook holebi's worden vermoord

Een van de bekendste slachtoffers is de 22-jarige Matthew Shepard, een jonge Amerikaanse homo die in oktober 1998 werd vermoord door twee jongeren die hem hadden meegelokt onder het voorwendsel dat ze seksueel contact met hem wilden en die zijn lichaam zwaar verminkt achterlieten. De moord lokte een golf van protest uit. (http://www.geocities.com/WestHollywood/Stonewall/2878/). Een ander slachtoffer was Harvey Milk, een homoactivist die het eind jaren '70 in San Francisco tot supervisor (te vergelijken met het schepenambt in België) bracht. Op 17 november 1978 werd hij samen met de progressieve burgemeester George Moscone vermoord door Dan White, een extreem-rechts politicus. (http://www.lambda.net/~maximum/milk.html). De moord was duidelijk ingegeven door haat tegen alles wat homo èn progressief was. Interessant is dat White hiervoor tot een zeer korte gevangenisstraf werd veroordeeld. De verdediging argumenteerde dat White de dubbele moord had gepleegd omdat hij psychisch niet in orde zou geweest zijn door het eten van teveel junkfood. Met het krankzinnig verklaren van de moordenaar van de Mohammed Achrak is er dus niets nieuws onder de zon. Andere frappante gelijkenis met het drama in Borgerhout is de woedende reactie van de aanhangers van Milk toen het milde vonnis tegen Dan White bekend werd. Ze trokken in optocht naar het stadhuis waar een aantal politiewagens en een deel van het meubilair er aan moesten geloven. De deftige holebi's die geshockeerd zijn door de rellen op de Turnhoutsebaan doen er goed aan zich de militante botsingen met de politie van de holebi-beweging te herinneren. Tom Ammiano, medestander van Harvey Milk gaf volgende relativerende commentaar op de rellen: "De luchters in het stadhuis en de opgebrande politiewagens zijn vervangbaar, Harvey niet". Een andere legendarische rel is die van Stonewall in 1969. Toen kwam het tot een revolte in "The Stonewall Inn", een bar in de New Yorkse Christopher Street. De politie had er een gewoonte van gemaakt om de bezoekers van een aantal homo- en travestiebars lastig te vallen met allerlei pesterijen, waarbij het vaak tot willekeurige arrestaties kwam. Op 17 juni 1969 barstte de bom. De bezoekers sloegen terug en dreven de politie in het nauw. De rellen zouden enkele dagen duren. De Stonewallrellen worden beschouwde als de start van de militante holebi-beweging die zich liet inspireren door de vernieuwing in de jaren '60 en door de zwarte emancipatiebeweging.

Meer dan 30 jaar strijd

Op 30 januari 2003 keurde de Belgische Kamer van Volksvertegenwoordigers de openstelling van het huwelijk voor koppels van hetzelfde geslacht goed. Eerder werd een wet gestemd die discriminatie omwillen van seksuele geaardheid verbiedt. Hiermee werden de twee belangrijkste eisen van de holebi-beweging gerealiseerd. Zonder twijfel zullen partijen als SPA en Agalev dit uitspelen in de verkiezingscampagne. Wij van de holebi-beweging weten echter dat er meer dan 30 jaar hard voor is gevochten. België is een van de (weinige) landen waar de strijd voor holebi-rechten tot tastbare resultaten heeft geleid, ook al zijn we er nog lang niet. Aanhangers van het Vlaams Blok protesteerden, onder leiding van Alexandra Colen, begin februari 2003 tegen de organisatie van de Week van de Diversiteit bij het ministerie van Onderwijs. Hun actie was voornamelijk gericht tegen "Sam en Lisa" een video over holebi's die door de overheid gratis aan alle schooldirecties werd bezorgd. Het is een van de campagnes die tot doel heeft holebijongeren op school uit hun isolement te halen. De actie van Colen had duidelijk tot doel een deel van het katholieke kiezerpubliek te stimuleren om voor haar te stemmen. Interessant was ook de verklaring van Het Vlaams Secretariaat van het Katholiek Onderwijs (VSKO) dat in een persbericht naadloos leek aan te sluiten bij haar protest. De koepel (die nog steeds het merendeel van de scholen controleert) zegt het eens te zijn dat mensen niet op basis van hun seksuele geaardheid mogen gediscrimineerd worden. "Dat kan echter niet betekenen dat hetero-, homo- en biseksualiteit kunnen gelijkgeschakeld worden. Met betrekking tot deze thematiek wordt binnen het opvoedingsproject en de leerplannen van de katholieke school heteroseksualiteit preferentieel behandeld. De holebithematiek is bespreekbaar op de katholieke scholen, maar het is echter niet de bedoeling om promotie te maken voor homofilie en biseksualiteit" Heteroseksualiteit is de norm. Waar hebben we dat nog gehoord?

Hun stijl is radicaal, militant. Ze werken zich in de kijker door acties tegen racisme en solidariteitsacties met de Palestijnen en met Irak. De Amerikaanse actievoerders na Stonewall hebben zich afgezet tegen de in hun ogen veel te brave holebi-organisaties die zich niet durfden of wilden verzetten tegen het regime. De AEL zet zich af tegen landgenoten die in de pluchen salons van de Villa Politica zijn opgenomen. De AEL vertolkt de woede van de jonge Marokkanen in de wijken die geen werk vinden en gepest worden door de politie. René Los, de Nederlandse vriend van Tom Lanoye, kan zich terugvinden in wat ze meemaken: "Zo is hier het grootste probleem voor de tweede generatie migranten niet hun religie of de nationaliteit van hun ouders an sich, maar wel de uitsluiting op de arbeidsmarkt. Of om het nog duidelijker te stellen het feit dat ze maatschappelijk met de nek worden aangekeken, minderwaardig worden gevonden. Ik ben mezelf als een tweede generatie migrant gaan beschouwen, de dag dat ik me, na mijn universitaire studies, inschreef voor het examen van journalist bij de toenmalige BRT. Na het inschrijvingsgeld te hebben overgemaakt voor het examen, kreeg ik te horen dat het zinloos was omdat ik de Belgische nationaliteit niet bezat. Ook naar het terugstorten van mijn inschrijvingsgeld kon ik fluiten. Als ik nu de werkloosheidsstatistieken van migranten lees, steiger ik. Meer nog, dan ben ik trots een vreemdeling te zijn." http://archive.indymedia.be/front.php3?article_id=33286&group=webcast

Het was niet zo moeilijk te voorspellen dat de AEL door de media in een negatief daglicht zou gesteld worden. Een regime dat niet aan de eisen van een beweging kan beantwoorden heeft meestal maar één antwoord: die beweging diaboliseren en criminaliseren. "Wapens gevonden bij AEL" blokletterde het Laatste Nieuws. Er zijn nooit wapens gevonden bij de AEL… maar het bericht is nooit rechtgezet in de krant. De bedoeling is dat men niet meer luistert naar de boodschap van de AEL. Ook holebi's werden bij deze campagne betrokken.

Homofobieprijs voor Abou Jahjah?

In een interview in de Knack van 21 augustus 2002 ondervragen Joël de Ceulaer en Piet Piryns Abou Jahjah over homoseksualiteit. Dat is op zich niet verwonderlijk. De holebi-beweging weegt intussen al zo zwaar op de publieke opinie dat journalisten meer en meer de neiging hebben om geïnterviewden naar hun mening te vragen over dit onderwerp. In dit geval weten de journalisten dat wat Jahjah gaat zeggen voor vuurwerk gaat zorgen en dat is niet anders met zijn standpunten over holebi's. Ook al zijn het niet zijn uitlatingen over holebi's die het 's avonds het Tv-nieuws halen, ze zorgen wel voor discussies onder progressieven en in de holebi-beweging. In de Holebifederatie, de koepelorganisatie van alle holebi-organisaties in Vlaanderen en Brussel, gaan stemmen op om Abou Jahjah de homofobieprijs te geven omwille van zijn uitspraken over homoseksualiteit. Deze prijs wordt jaarlijks toegekend aan een persoon of organisatie die zich negatief heeft uitgelaten over holebi's. Tijdens een discussie op de raad van beheer haalden de voorstanders van dit voorstel het niet, de prijs ging uiteindelijk naar Paul Wille van de Katholieke Onderwijskoepel. Twee Nederlands-Marokkaanse journalisten die een boek schreven waarin ze het opnemen voor allochtone holebi's kwamen op de shortlist voor de homofolieprijs (de positieve tegenhanger van de homofobieprijs) terecht.

De AEL hecht veel belang aan het opbouwen van een eigen identiteit, waarbij hun geloof een belangrijke inspirerende rol speelt. Ze voeren actie in een maatschappij waarin de positie van holebi's en vrouwen verschillend is van de maatschappij waaruit zij komen. Landen zoals Marokko en Egypte of Turkije hebben nog geen traditie van militante holebi-organisaties. Deze houding tegenover holebi's en vrouwen vinden we grotendeels ook terug in de Marokkaanse en Turkse gemeenschap in België. Sommige uitspraken van de AEL over holebi's zijn niet in goede aarde gevallen bij de holebi-beweging. Het probleem is dat die uitspraken eerder het resultaat zijn van snelle improvisatie dan van lang nadenken en grondig discussiëren. De AEL is eigenlijk niet bezig met holebi's maar werd plots wel gedwongen om kleur te bekennen. Eigenlijk weten we dus nog niet wat de conclusie zou zijn van een grondige discussie binnen de AEL hierover. Hopelijk vindt de AEL snel de tijd om terzake tot een standpunt te komen waarin de solidariteit met de holebi-beweging écht gestalte krijgt. Maar gemakkelijk zal het niet zijn. Wat kan je verwachten rond homoseksualiteit van een actiegroep die rond de rechten van allochtonen werkt vanuit een moslimachtergrond? Trouwens… Hoe lang heeft het geduurd vooraleer de holebi-beweging de moed had om in te gaan tegen het racisme in eigen rangen en solidariteit met de antiracistische beweging te tonen? De AEL komt op het politieke toneel op een moment dat er in deze maatschappij flink wat aan het bewegen is rond holebi's. Dat heeft als nadeel dat er heel wat uit te leggen valt over de recente evoluties. Voordeel is dat er in België een holebi-beweging is opgebouwd die in staat is deze uitleg te verschaffen. Bovendien heeft zich intussen binnen de Holebifederatie een anti-racistisch bewustzijn ontwikkeld en gaan er stemmen op om samen te werken met allochtone organsisaties. De kloof tussen allochtonen en holebi's kan op deze manier overbrugd worden.

Gebeurt dat niet, dan zullen we blijvend geconfronteerd worden met botsingen zoals ik er een noteerde in een artikel op Indymedia. Daarin stelt Khadyja: "Homoseksualiteit is ten strengste verboden in de Islam en dat kunnen wij als moslims ook niet goedkeuren. Wat homo's met hun leven doen, is onze zaak niet. Maar wij accepteren niet dat de homoseksualiteit ons wordt opgedrongen. Wij zijn niet de enigen die homoseksualiteit afkeuren, alle andere godsdiensten doen het." Waarom de begrijpelijke reactie kwam van een lezer die zich homo noemt: "Gisteren zat Alexandra Colen in een debat en die zegt NET HETZELFDE als de AEL en Abou Jahjah. Op dat punt is er dus alvast geen verschil met het Blok. Zelf ken ik een aantal moslims die homo zijn en die mensen hebben nog veel meer dan wij "autochtone" homo's te lijden onder de achterlijke godsdienst en moraal die de mensen allerlei absurde regels wil opleggen over hoe je moet seksen en leven. Wat betekent dat "opdringen" Khadyja? Is dat als wij openlijk voor onze geaardheid durven opkomen? Is dat als ik hand in hand met een jongen loop in Brussel of Antwerpen en door jonge migranten word uitgescholden en bedreigd? Is het dat wat Abou Jahjah bedoelt?"
http://archive.indymedia.be/front.php3?article_id=48103

Pijnlijk, als je het mij vraagt. Maar tegelijk ook heel herkenbaar: wat Khadya zegt hebben we al zo vaak gehoord, en zeker niet alleen bij moslims. Dat holebi's zichzelf ‘opdringen' is één van de meest voorkomende vooroordelen. Wat de homo-lezer zegt over allochtone holebi's klopt helaas… Imad el Kaka en Hatice Kur zijn journalisten die samen een boek schreven: "Mijn geloof en mijn geluk, Islamitische meiden en jongens over hun homoseksuele gevoelens" (2002, Schorerboeken). Beide auteurs zijn moslim en hetero en hebben voor het schrijven van dit boek, niet veel met homoseksualiteit te maken gehad. Uit persoonlijke getuigenissen van Belgische holebi's van allochtone afkomst weten we dat hun bevindingen niet zo verschillend zouden zijn als ze hun boek in België hadden geschreven. Imad: "Door de interviews die wij hebben afgenomen met jongeren, zijn we het echt over één ding eens: deze jongeren verdienen het niet om als melaatsen behandeld te worden, deze jongeren verdienen een plek in de maatschappij. En belangrijker: ze verdienen het om gerespecteerd te worden als mens, ongeacht hun keuzes of geaardheid. Je hebt in Nederland immers het antidiscriminatie verbod, laten we ons ook daar te allen tijde aan houden! Wij heteroseksuele moslims in Nederland moeten onze nekken uitsteken voor de homo's uit onze gemeenschap. Zelf kunnen ze het niet, nog niet. Ze worden nog gezien als melaatsen en gestoord. Ze hebben ons nodig om niet meer in de knoop te raken met zichzelf en zeker om het debat te openen, opdat hun ouders, hun broers en zusters, hen kunnen begrijpen. Misschien dat die jongeren dan ook de innerlijke rust krijgen die zij verdienen." Ik kan me niet voorstellen dat de benarde situatie van holebi's binnen de allochtone gemeenschap enkel de holebi-beweging raakt. Iedereen die opkomt voor gelijkheid tussen mensen zal proberen deze problemen op te lossen. De AEL zou hierin haar verantwoordelijkheid kunnen nemen. De auteurs van het boek stellen: "Homoseksualiteit is wellicht niet binnen de orthodoxie van de Islam toegestaan maar iedereen moet het fatsoen hebben om homo's te tolereren en te respecteren". De standpunten zoals de AEL die momenteel in neemt zijn een goed vertrekpunt voor een evolutie in die richting. De AEL zegt dat ze de meest onderdrukte groep in de maatschappij (de allochtonen) vertegenwoordigt. Wel, binnen die groep worden de holebi's extra onderdrukt. Ze worden uitgestoten door hun gemeenschap en zijn dus verplicht ofwel te zwijgen over hun seksuele voorkeur ofwel zich buiten hun gemeenschap te plaatsen. In een racistische maatschappij zoals de onze is dat een verscheurende keuze. Als de AEL hieraan wil werken zullen ze alvast op de deskundigheid van enkele holebi-moslimorganisaties kunnen rekenen. Net zoals er organisaties bestaan die de acceptatie van holebi's van uit een kristelijke visie proberen te realiseren, zijn er intussen ook organisaties die dat vanuit een moslim-achtergrond doen.
Meer informatie over het boek op:
http://archive.indymedia.be/front.php3?article_id=43427&group=webcast
http://archive.indymedia.be/front.php3?article_id=43426&group=webcast
Informatie over holebi-moslims op:
http://www.merhaba.be/
http://www.yoesuf.nl/
http://www.well.com/user/queerjhd/

Tom Lanoye: reik AEL de hand

Eind november 2002 verscheen op Indymedia een tekst die was ingestuurd door publicist Ludo De Witte (Hij werkt aan een boek over België en zijn allochtonen sinds 11 september), Tarik Fraihi, voorzitter van het jongerencentrum 'Centrum West' in Molenbeek en vorig jaar ook spreker op de studiedag over allochtonen en homoseksualiteit die de holebifederatie organiseerde. De tekst werd ook ondertekend door Tom Lanoye, één van de weinige BH's (Bekende homo's) die zijn nek durfde uitsteken voor gelijke rechten voor holebi's. Hun stelling is de volgende: "De demonisering van Abou Jahjah is een vrijbrief voor 'politiek correcte' xenofobie. (..) Nuancering is nodig, want de mediatieke zwart-witsjablonen staan creatief denken in de weg. De tegenstanders van Abou Jahjah verketteren zijn standpunten over vrouwen- en homorechten, hoewel kardinaal Danneels hetzelfde vertelt. Abou Jahjah is geen 'moslimextremist', maar komt op voor de emancipatie van de Arabische en moslimgemeenschappen in dit land. Hij komt op voor hun zelfrespect, en tegen racisme en discriminatie inzake tewerkstelling, onderwijs en huisvesting in de samenleving. Maakt Abou Jahjah fouten? Heel zeker. En we delen zijn conservatieve standpunten over vrouwen en homo's niet. Is de islam een onderdeel van de identiteit van de gemeenschappen die hij verdedigt? Dat is zo, en dat is op zich ook geen probleem. Maar als seculiere emancipatiebewegingen (van vrouwen, homo's, vakbonden) weigeren om hem de hand te reiken en zijn strijd tot de hunne te maken, dan heeft het establishment vrij spel om hem als moslimextremist te veroordelen. Dat verhoogt de kans dat zijn aanhang op zichzelf terugplooit en rond dat stigma een eigen subcultuur en identiteit uitbouwt, ten nadele van het progressief nationalisme dat vandaag de AEL-ideologie domineert."

De oproep is niet mis te verstaan: als we willen vermijden dat de allochtonen rond AEL naar de conservatieve kant afhellen dan moeten we Abou Jahjah een hand geven. En dat niet alleen uit beleefdheid, maar als begin van een goed gesprek. Dat is trouwens iets waar de AEL ook regelmatig voor pleit: een open dialoog, waarin de partijen die aan tafel zitten ongezouten hun mening zeggen.
De volledige tekst op: http://archive.indymedia.be/front.php3?article_id=40558&group=webcast

Holebifederatie moet kleur bekennen

Ik vind de oproep van Tom Lanoye heel belangrijk. De holebi-beweging moet kleur bekennen. Het feit dat een meerderheid binnen de Holebifederatie het voorstel afwees om de homofobieprijs aan Abou Jahjah toe te kennen wijst op een – terecht – voorzichtige houding en op de bereidheid om de solidariteit tussen holebi's en allochtonen niet lichtzinnig op de helling te zetten. Ik sluit me aan bij de oproep van Tom Lanoye: er moet een gesprek komen, de twee bewegingen moet elkaar beter leren kennen. Gemeenschappelijke punten tussen de AEL en de holebi-beweging zijn er wel degelijk. Ik som er enkele op. Lees onderstaand fragment uit de basistekst van AEL.

Empowerment: alleen sterke gemeenschappen worden als gelijkwaardig behandeld. Daarom moeten wij binnen de grenzen van de wet werken aan het opheffen van sociaal-economische problemen en het realiseren van de noodzakelijke infrastructuur en instrumentarium om als gemeenschap een waardiger en sterkere maatschappelijke positie te bereiken.
Eigen verantwoordelijkheid: je krijgt geen gelijke rechten, je eist ze op. Je zult niet vooruitkomen als anderen het werk voor je doen. Het is onze eigen verantwoordelijkheid en onze plicht om ons te organiseren teneinde in alle behoeften van onze gemeenschap te voorzien. Niemand begrijpt onze problemen beter en kent de oplossingen daarvan beter dan wijzelf.
Identiteit: we geloven in een multiculturele samenleving als een sociaal-politiek model waarbinnen verschillende culturen naast elkaar bestaan, met gelijke wettelijke rechten. We willen niet assimileren en we willen ook niet tussen twee culturen bekneld raken. We willen onze identiteit en onze cultuur behouden terwijl we ons opstellen als achtenswaardige burgers van de landen waarin we wonen, met respect voor de wetten daarvan. Om dat te bereiken is het noodzakelijk om onze kinderen te onderrichten in de Arabische taal en geschiedenis en het Islamitische geloof. We zullen ons verzetten tegen elke poging om ons recht op eigen cultuur en identiteit te ontnemen, aangezien we ervan overtuigd zijn dat dit één van de meest fundamentele mensenrechten is.
Positief zelfbeeld: we willen dat onze kinderen weten wie ze zijn en trots zijn op wie ze zijn. Het verloren zijn tussen identiteiten leidt enkel tot een disfunctioneel zelfbeeld en emotionele onzekerheid. In combinatie met sociaal-economische achterstanden kan dit bijdragen aan disfunctioneel en antisociaal gedrag. Het hebben van een positief zelfbeeld en innerlijke zekerheid zijn wezenlijk voor sociale vooruitgang en vormen stimulansen om adequaat met anderen te communiceren en samen te werken.
De volledige tekst op: http://www.arabeuropean.org/nederlands/aboutus.html

Empowerment volgens het Roze Huis

Wat staat er – behalve de verwijzing naar de Islam – in deze AEL-tekst dat niet van toepassing is op de holebi-beweging? Ook de holebi-gemeenschap beseft de noodzaak van een eigen gemeenschap, het organiseren van acties en het belang van een eigen identiteit en cultuur. Ook holebi's hebben nood aan een positief zelfbeeld (denk aan de zelfmoordcijfers bij jonge holebi's). En zoals de allochtonen krijgen holebi's ook de vraag van de buitenwacht waarom dat zo nodig allemaal moet. Op de website van het Antwerpse Roze Huis legt Dennis Bouwen uit hoe hij empowerment ziet: "Ik herinner me hoe ik zelf in 1986 mijn eerste, schuchtere stappen in het roze wereldje zette door een homocentrum met bar binnen te wandelen. Het was een enorme verademing en een wereld die voor me open ging: ik ontdekte een hoop mannen die, net als ik, op mannen vielen. Ze gaven elkaar een kus alsof het de gewoonste zaak in de wereld was. Zalig! Ik voelde me meteen thuis in die boeiende microkosmos, die me hielp mezelf te aanvaarden zoals ik echt was. Zestien jaar later is de samenleving enigszins veranderd, en gelukkig maar. Steeds meer mensen lijken te snappen dat homo- en biseksualiteit helemaal niet raar zijn en dat velen liever met iemand van hun eigen geslacht vrijen of een relatie aangaan. Wettelijk is er ook een en ander aan het "bougeren". Dat neemt niet weg dat vele holebi's nog altijd graag hun coming-out maken via een "gespecialiseerde" vereniging of met plezier naar roze fuiven trekken. De vele holebi-organisaties en de vier roze huizen in Vlaanderen bewijzen dag in dag uit hun maatschappelijk nut. Zal alles op maatschappelijk gebied koek en ei zijn wanneer homo's en lesbo's kunnen trouwen en kinderen adopteren? Natuurlijk niet, wie dat gelooft is erg naïef of kortzichtig. Wie een kleine vriend(inn)enkring heeft, zijn relatie op de klippen ziet lopen, een knap idee heeft maar het niet alleen kan uitwerken, informatie of ontspanning zoekt of gewoon een pint wil pakken, is maar al te blij dat er roze huizen en talloze verenigingen functioneren. (…) Zo'n rijk patrimonium moeten we meer dan ooit koesteren en verzorgen. In veel landen moeten ze het met heel wat minder stellen. Een aantal jaar geleden zei iemand me dat hij echt niet begreep waar zo'n roze huis dan wel goed voor was. Hij had het ook over "een gettomentaliteit". Wie zag je later echter in Het Roze Huis, de homosauna, de homohoreca enzovoorts? Precies!"
De volledige tekst van Dennis op: http://home2.pi.be/marc311/Editoriaal.htm

Een origineel huwelijksfeest…

Ik hoef de holebi-beweging niet op te roepen om het gesprek aan te gaan met de AEL, Tom Lanoye heeft dat al gedaan. Ik wil zijn oproep bij deze nog eens naar de holebifederatie sturen. De Holebifederatie (http://www.holebifederatie.be/) heeft op haar laatste congres het belang van een multiculturele samenleving onderstreept en neemt het op voor allochtone holebi's. Dit laatste zal niet lukken als men een organisatie zoals de AEL daar niet bij betrekt. De AEL bereikt immers een belangrijk segment van de allochtone jongeren. Beide bewegingen kunnen op eigen terrein stappen zetten in de richting van minder racisme en minder heteroseksisme. Nu het huwelijk is opgesteld voor koppels van hetzelfde geslacht fantaseer ik al een tijdje over een huwelijksfeest waar twee homoseksuele jongens of lesbische meisjes (liefst een gemengd huwelijk!) met elkaar trouwen. Het feest wordt georganiseerd door de Marokkaanse gemeenschap in samenwerking met het Roze Huis. Als getuigen treden de voorzitters van het Roze Huis en de AEL op.

arch/ive/ief (2000 - 2005)