arch/ive/ief (2000 - 2005)

Zondag 6 april 2003

Ik heb dit dagboek twee weken verwaarloosd, en ik kan er alleen maar over kwijt dat het me spijt, maar ik heb het echt razend druk gehad. Ik zit al twee weken op stage en ik ben tijdens de week in Brussel. Als ik ¡¦s avonds toekom op mijn kot kook ik (alhoewel, wat je koken kunt noemen¡K), schrijf ik mijn stageverslag en daarna wil ik alleen nog maar in mijn bedje kruipen. Niet dat het echt vermoeiend of zwaar werk is, maar ik weet het niet, ik ben moe tot en met. Misschien kan ik het weekendleven niet meer aan ƒº (of mijn bioritme toch niet).
Nu ja, echt veel is er niet gebeurd in die tijd. Ik zit tijdens de week op mijn kotje en in het weekend ga ik uit, slaap ik en die ik dingen die dringend moeten gedaan worden. Eerlijk gezegd had ik er ook het fut niet voor. De eerste week die ik had overgeslagen, wilde ik op zaterdag iets schrijven. Omdat mijn wekker in Brussel was en ik dus geen besef van tijd had, was het 16u30 toen ik opstond. En ik dacht toen dat het nog maar 12 u was of zo¡K
Maar goed, ik zal het verwaarlozen van mijn lezertjes terug goed proberen te maken¡K
Ik had het er een paar weken geleden al over dat alles in mijn leven blijkt terug te keren. En dat was vorige week ook aan de hand. Het gevoel dat ik als laatste alles weet en ik niets in de hand heb¡K Vorige week schoof mijn jongste zusje een briefje onder de woonkamerdeur. Voor mijn moeder, en er stond nadrukkelijk op vermeld dat IK het niet mocht lezen.
Ik mocht niet weten wat er gaande was, maar ineens rommelde er vanalles en toen bracht mijn moeder mijn zus naar het ziekenhuis. Ik had de ergste scenario¡¦s in mijn hoofd, want ik had zoiets al wel eerder meegemaakt. Alleen zag het scenario er toen iets anders uit. Erger vooral. Ik was, god, een jaar of 15 geloof ik. Eerst even diep zuchten eer ik weer herinneringen ophaal die me pijn doen. Het was een zondagavond. Ik lag in mijn bed, maar ik sliep nog niet. Beneden was er ineens tumult. Ik kan er geen beter woord voor vinden. Stemmen. Luid. Paniek. Er was iets aan de hand. Ik ging naar de hal en riep naar beneden, naar mijn moeder die daar in de gang stond: ¡§wat gebeurt er?¡¨. ¡§Niets¡¨, zei ze: ¡§ga maar weer slapen.¡¨ En dat deed ik ook.
Ik weet niet heel zeker of het de dag erop was of twee dagen later (soms zitten er gaten in mijn geheugen), toen ik ineens vroeg aan mijn moeder: ¡§Waar is T.?¡¨ Ze kwam later thuis van school en vertrok eerder, dus had ik niet direct doorgehad dat ze er niet meer was. Ze lag in het ziekenhuis. Ze had pillen geslikt. Ze wilde dood. Dood! Mijn eigen zus(je). En god weet waar ik het heel ineens vandaan haalde, mijn onderbewuste had het blijkbaar doorgehad. Toen mijn moeder vertelde dat mijn zus in het ziekenhuis lag, vroeg ik ineens: ¡§Mama, heeft T. anorexia?¡¨ Ik schrok zelf van die vraag, vroeg me af waar die vandaan kwam, maar ik sloeg wel de nagel op de kop. Mijn zus wilde niet meer leven, hongerde zichzelf uit en ergens heel diep in mij had ik dat geweten. Ik was zo kwaad op mezelf, voelde me ook zo machteloos omdat ik er niets aan had kunnen doen. Had ik het maar eerder beseft wat er met haar was, want ineens vielen alle puzzelstukjes in elkaar.
De mens zit raar in elkaar. Ik wist het, maar ik wist het niet. En ik voelde me zooo vreselijk schuldig. Alsof ik, onnozel wicht van vijftien jaar, er iets aan had kunnen doen¡K