arch/ive/ief (2000 - 2005)

Een dode vogel

Zo, zo is het gegaan
zoals een dode vogel
die in je nek valt, een
vergiftigd geschenk
uit de hemel toen je
heel even niet aan het
opletten was

dadelijk sijpelt bloed,
bitter als de kater op
zondag, langs je wervels,
over je lenden, tussen
je aars en op je tenen,
onder je voeten - en je
staat stil

je plakt aan de grond,
het wriemelende bloed
verstart tussen je zolen
en je ziet je eigen blik
verstarren, mensen rond
je heen kijken angstig
omhoog

de vogel krijst nog na,
haar ingewanden zijn
gekookt, één of andere
mysterieuze ziekte denk
je bij jezelf, je denkt niet
meer aan jezelf, waar is
boven

zoals in de verhalen van
je oma, waar iedereen
samen is, of die eerste
keer, die eerste kus, toen
de lucht zo blauw was, en
toen, toen iedereen in de
wolken was

En dan zie je de anderen,
volgekotst met bloed
liggen op de grond, zij
bestaan niet meer, je zus
die wil huilen zoals je
het nog weet, zoals ze wel
vaker deed

En je vader die ligt en
zijn ingewanden rond zijn
nek, altijd de moed erin
houden, een kwinkslag hier
een woordje daar, zoals hij
kon liegen om bestwil, en nu
is het echt

je moeder, je lieve moeder
zij is altijd daar, de gift en
de troost van haar schoot,
haar borsten en ook haar
haar, dat je zusje dan mocht
vlechten, op zondag toen,
zij is dood

En dan is er niets meer,
zoals de stilte van een atheist
alleen in een kathedraal,
je gaat zitten en ademt eens
diep, je bent bij jezelf en denkt
eens diep na: hoe is dit
mogelijk?