arch/ive/ief (2000 - 2005)

Het zijn dus de sectoren die vroeger de felste weerstand boden tegen de opkomst van Lula (voornamelijk de financiële sector) die nu de president van lof bedienen. Ze zijn vooral tevreden met het orthodoxe beleid van financieminister António Palocci, die de gebruikelijke recepten toepast van de monetaire en fiscale politiek. Lula heeft ook alles in het werk gesteld om de sterk verontruste markten te kalmeren, onder meer via gunstige cijfers over een controle van de inflatie.

Daar tegenover staat echter de harde kritiek die de regering moet incasseren en die voornamelijk komt van het meest radicale deel van de Arbeiderspartij (PT). Zij beschuldigen Palocci ervan een economisch beleid te voeren dat identiek is aan dat van Lula's voorganger Fernando Henrique Cardoso. Het stokpaardje van Lula tijdens de verkiezingscampagne was de belofte om alle Brazilianen eten te geven. Kort na zijn benoeming trok Lula met zijn regering naar drie van de armste streken van het land om er het "hambre cero" programma voor te stellen. Als schokeffect kan dat tellen, maar de uitvoering in de praktijk laat op zich wachten bij gebrek aan geld.

Veel reden tot feesten is er dus niet voor de voormalige vakbondsleider. Afgelopen dinsdag kreeg hij ook nog eens een nationale staking te verwerken, de eerste sinds hij aan de macht kwam. Arbeiders van de publieke sector (gezondheidszorg, onderwijs en justitie) legden het werk stil gedurende 24 uur om te protesteren tegen de voor hen ongunstige hervorming van de Sociale Zekerheid. Door de staking werden 52 federale universiteiten lamgelegd, net als een groot aantal publieke ziekenhuizen in 26 van de 27 staten. Ook andere instellingen als b.v. de douanes werden getroffen.

In een reactie bekende Lula dat een aantal ingrepen hem verscheidene slapeloze nachten bezorgd hebben, maar "om het land werkelijk te veranderen is het enige alternatief vaak een bitter medicijn". Hij staat erop aan de wereld getoond te hebben dat Brazilië, naast het land van carnaval en voetbal, ook het land is van de industrie, de landbouw, de handel en het toerisme. Zelfs de internationale financiële instellingen hebben hun bewondering getoond voor het werk van Lula. De rollen zijn dus volledig omgekeerd bij de beoordeling van het beleid van wat de eerste linkse regering van Brazilië heet te zijn.

't is wat vlug en makkelijk om nu al dit soort van conclusies te trekken.

Hmm het zou anders helemaal in de lijn liggen van de verwachtingen. In de aanloop van de verkiezingen is hij bijna door het stof gekropen om geen buitenlandse investeerdes af te schrikken en om de steun van de binnenlandse 'bourgeosie' niet te verliezen (of hen op zijn minst gerust te stellen.)

De vraag is uiteraard of het mogelijk is om iedereen te vriend te houden. Als hij iedereen een volle maag wil geven op het einde van zijn legislatuur dan vrees ik dat hij vroeg of laat tegen een aantal (kapitalistische) schenen zal moeten schoppen. De vraag is uiteraard of hij dat zal aandurven. Het is en blijft immers een sociaal-democraat......

Ik vrees alleen dat op het einde van deze legislatuur een heel pak mensen in Brazilië heel wat (refomistische) illusies armer zullen zijn. Maar goed of dat dan weer zo slecht is..... ;)

Akkoord dat het nog veel te vroeg is om definitieve conclusies te trekken i.v.m. het beleid van Lula, vooral in een land zo complex als Brazilië, maar het is toch opmerkelijk hoe juist de bedrijfswereld en de financiële sector de meeste punten toekennen aan Lula.
Op vlak van geloofwaardigheid en hoop voor de bevolking krijgt Lula nog steeds veel krediet, maar concrete verwezenlijkingen (vooral op sociaal vlak) zijn er voorlopig nog weinig te merken geweest. Naast het "Hambre Cero" programma pakt de regering van Lula ook uit met een ambitieus plan om de meer dan 20 miljoen Brazilianen die niet kunnen lezen of schrijven te alfabetiseren. Daarenboven zijn er projecten om de discriminatie van de vrouw in Brazilië te bestrijden. Kortom, de wil is er wel om degelijke sociale hervormingen uit te voeren, maar men krijgt de indruk dat het blijft steken bij die goodwill.
Lula moet daarbij nog een hele reeks hindernissen weten te overwinnen. Zijn regering heeft geen meerderheid in het Parlement, en de financiële middelen zijn beperkt. Door het bijna confederale systeem moeten al deze projecten besproken worden op parlementair én regionaal niveau.
Het succes van de politieke experimenten is uiteraard niet enkel van belang voor Brazilië zelf, maar in heel Latijns-Amerika wordt met spanning afgewacht of het wel degelijk mogelijk is een economische efficiëntie te verzoenen met sociale rechtvaardigheid.