arch/ive/ief (2000 - 2005)
|
Hollywood, de sloophamer en de recuperatie van het revolutionaire by lize Thursday April 10, 2003 at 02:52 PM |
Het vallende standbeeld van Saddam kwam over als een voorgeregisseerd hollywoodproduct, afgeleverd met de nodige symboliek, kant-en-klaar om in de archieven van de geschiedschrijving te worden geklaseerd.
Ik zie het al voor me, tijdens het jaaroverzicht van 2003. Flitsende beelden - wat is er allemaal gebeurd dit jaar ? - oh ja, de "bevrijding van Irak", ongetwijfeld geillustreerd door het "historische" beeld van de vallende Sadam. Geen focus op de Amerikaanse invasietroepen, geen focus op de duizenden doden en gewonden, ook onder de Irakeze burgers.
Vlak voor de val (van het standbeeld) van Saddam toonde CNN hoe een groepje van zo'n 10-tal Irakese zwaargewichten, omringd door wel 50 persmensen de sokkel van het standbeeld-met-de-strop milimetertje per milimetertje probeerden te "verpulveren". Van de hollywoodregisseurs kregen ze hiervoor slechts 1 sloophamer ter beschikking, die ze om beurten doorgaven terwijl ze hun woede t.o.v. Saddam zo goed mogelijk "de vrije loop lieten". De hele scène werd wel een uur lang in beeld gebracht, tot het voor de kijker bijna ondraaglijk werd : "help die mensen met je tanks, grote machtige Amerikaanse bevrijder, help hen toch !"
Ook de vergelijking met de val van het Leninistische Rusland en de val van Ceaucescu was duidelijk voorgeprogrameerd. 50 jaar Koude Oorlogpropaganda zullen nog wel dienstdoen moeten ze in Hollywood gedacht hebben.
De sloophamer zorgde ook voor een vergelijking met de val van de muur, ook mooi meegenomen om de val van Saddam voor te stellen als een revolutie van het Irakese volk. Van een buitenlandse bezetter leek bij het zien van de beelden gewoon geen sprake.
Nu, het gevaar voor recuperatie van het revolutionaire schuilt overal, maar dit tart toch elke verbeelding. Toen ik met Guido in een volks Café in Rome de beelden bekeek, voelde het alsof er een golf van nervositeit over de aanwezigen heenging : het revolutionaire, het emancipatieve en de democratie kunnen nooit synoniem zijn voor imperialisme en medogenloze hebzucht.
Misschien, heel misschien zijn de Hollywoodmakers deze keer net een stapje te ver gegaan. Misschien, heel misschien hebben ze de manipulatieve kracht van hun beelden deze keer onderschat. In een toevallig café in Rome was dit alleszins het gevoel dat ik aan deze "geschiedschrijving" heb overgehouden..