arch/ive/ief (2000 - 2005)

Gisteren gaan slapen en vanmorgen wakker geworden in een ongeziene golf van propaganda. De stem van Rumsfeld horen net als je je nog eens wil omdraaien in bed.

"We are seeing history unfold, events that will shape the course of a country, the fate of a people and potentially the future of the region. Saddam Hussein is now taking his rightful place alongside Hitler, Stalin, Lenin, Ceausescu in the pantheon of failed brutal dictators, and the Iraqi people are well on their way to freedom."

Een uur later dan in de krantenwinkel. "Iraki's vieren feest", titelt Het Nieuwsblad. Ik zie foto's waarop Amerikaanse militairen de vlag draperen over een standbeeld van Saddam Hoessein. Een foto in De Morgen toont de plundering van een supermarkt. Het is een intriest beeld. Een man steekt een karton eieren de lucht in.

Kranten spreken ook al over de toekomst. In Basra heeft een niet nader genoemde religieuze leider zichzelf aangemeld bij de Britten en hij werd prompt de burgemeestersherp in de handen geduwd. De posse van het Witte Huis wil Chalabi aan het hoofd zetten van Irak. In de media wordt Chalabi een leider van de Iraakse oppositie genoemd. Eigenlijk is het een ordinaire oplichter die zijn straf van 22 jaar dwangarbeid nooit heeft uitgezeten. Hij vertegenwoordigt niets of niemand behalve Cheney en enkele andere extreemrechtse figuren in en rond het Pentagon. De man die Irak zal besturen heet Jay Garner, een gepensioneerde generaal die in 2000 het Israëlische leger prees voor "zijn buitengewone terughoudendheid in de bezette gebieden" en die tegelijkertijd de Palestijnen er van beschuldigde hun kinderen te vervullen van haat. Garner wil als leider van Irak zo snel mogelijk Israël erkennen. Een grotere nederlaag voor het Arabisch nationalisme is niet denkbaar. Sharon zegt intussen dat Palestina zo snel mogelijk het voorbeeld van Irak moet volgen. Rumsfeld denkt al aan de komende oorlogen. De Iraakse hardliners zouden met hun massavernietingswapens onder de arm een schuilplaats gezocht hebben in Syrië. "The future of the region", weet je wel.

Dus moeten wij nu geloven dat de Irakezen nu feest vieren. Ik geloof het niet. De BBC spreekt over enkele dozijnen mensen die rond het keurig in beeld gebrachte vallende standbeeld van Saddam stonden. Over de rest van de vier miljoen inwoners van Bagdad geen nieuws. Als je CNN bekijkt, zal je ook niets vernemen over de vele doden en gewonden van de laatste twee dagen. Gelukkig belde de VRT nog met twee van de vier Belgische dokters in Bagdad die getuigden over de tientallen zwaargewonden. CNN verdedigt de keuze om geen beelden van gewonden en doden te tonen: "It is a matter of taste."

In de Arabische wereld heerst grote verwarring. Maar die verwarring zal van korte duur zijn. Toen de Amerikanen in de jaren '80 in Beiroet aankwamen, waren er ook berichten over het zogenaamde feest van de Libanezen. Enkele maanden later kwamen bij een bomaanslag tegen het hoofdkwartier van de Amerikaanse troepen 241 soldaten om het leven.

Dit is dag één van de herkolonisering van de Arabische wereld. Voor het eerst bezetten Amerikaanse militairen een Arabische hoofdstad. Dit is eveneens dag één van het verzet. Jenin, Betlehem en Gazastad liggen voortaan ook in Irak. De strijd tegen de Amerikaanse bezetting is pas begonnen.