arch/ive/ief (2000 - 2005)

Slaapzacht Bagdad

We werden vrienden
Bij de marine
‘We zullen vechten'
zong de kantine.
We stonden scherp,
Zo vreselijk scherp.
En we zongen in de woestijn onze songs.

Een helikopter,
Met grote wieken
En duizend bommen,
Getelde lijken.
We leerden snel,
Door tegenslag,
De wapens zwaar genoeg voor een lege maag.

Er was geen thuisland,
Er was geen sunlight
Ze gaven ons dope,
Ze gaven geen hoop.
We stonden vaak
In 't ochtendvuur
te bidden opdat God Amerika redt….

En al die beelden
Als Hollywoodfilms,
Vergeten steden
En songs van U2.
De nacht valt snel
In duisternis
En wij staan schouder aan schouder,
Als broeder naast broeder;
De moeders, ze huilen vergeefs;

Want we gaan allemaal ten onder;
Ja, we gaan allemaal ten onder.
We gaan allemaal ten onder.

Ik denk aan Charlie,
Ik denk aan Baker
Op de terugreis
In ‘body bags' nu
En wat liep fout?
En wat liep goed?
Ik zou pas liegen als ik dat zeggen zou.

En elke dag
Klonk een lied
Van een kind.
En elke nacht,
Ja, de nacht,
Scheen zo lang als
Al die dagen
Bij de marine.
Geen kruisraketten
Om te bedienen.
We stonden scherp,
Zo vreselijk scherp.
Zij waren bang van de rotors,
De vliegende doders
En zagen hun land ondergaan.

Want we gaan allemaal ten onder;
Ja, we gaan allemaal ten onder.
We gaan allemaal ten onder.

SLOPPEL