arch/ive/ief (2000 - 2005)

Dode(n)cijfers

We tellen aandachtig
bommen en doden -
een kind telt voor twee
een soldaat soms voor tien
en soms helemaal niet.

Gladgeschoren of met snor
met whisky of thee
in salon of tent :
we tellen hun doden en daden
hun woorden tellen niet meer mee
ze onthullen en verhullen
slechts leugens en lijken.
We tellen hun doden
van nu en later
en schuiven het geld
al naar nieuwe wapens.

Er staat geen cijfer
op de angst van kinderen
op het geluid van bommen
in hun hoofd
op de kleverigheid van bloed
in de straten.

Er staat geen cijfer op het leed
angst of pijn blijven
ontelbaar en niet interessant
voor de verkochte geleerde
de kille zakenman
de stille wapenfabrikant

Patricia Lasoen

Oorlogsmisdaad (1)
1991

Een nachtelijke stad
in een verlichte kerstboom
herscheppen
is geen misdaad
als je aan de juiste kant staat

vernuftige kraters creëren
rond strategische plaatsen -
meteen een massagraf
voor toevallig getroffen burgers-
is natuurlijk geen oorlogsmisdaad
als je aan de juiste
kant staat

je kunt
leugens vertellen
hoopvol blijven
mensen offeren
tv-nieuws zijn
stemmen winnen
geld verdienen
beurzen opjagen
gewonden troosten
moeders bedaren
lekker slapen
als je aan de
juiste kant staat.

Patricia Lasoen

Logika

Verblind op alle fronten
schuiven wij langzaam door de mist.
Als doden logika wordt
en een brug geen brug
maar een doel in het oog van een bom
staan witte bomen nog altijd
te blinken in licht
zo rond 11
en wie gelooft in
wanhoop van soldaten.

Patricia Lasoen

Voor een kleur, voor een vlag
1989

Dit is
geen tijd voor poëzie.
Onder geroep van loze leuzen
stromen straten vol bloed
worden vrouwen verkracht
en kinderen doodgespietst.
Enkelen worden verkocht
en krijgen hun foto in de krant -
de anderen sterven nog steeds
terwijl ze wachten op water.

Terwijl de rivieren schuimen
van nutteloosheid -
terwijl de bomen krakend begeven
onder holle bergen blinkende beloften -
terwijl de kassa’s van de banken
en de wapenfabrikanten rinkelen -
worden sommigen vermoord
voor een kleur, voor een vlag.

Dit is geen tijd voor poëzie.
Je kunt niet vluchten zelfs -
niet meer -
zelfs niet meer voor jezelf.
Papier is ontoereikend
de kachel is koud
een schuilplaats is schijn.
Voor holle leuzen
sterven nog steeds mensen
en niets
en niets voorspelt meer wijsheid.

Patricia Lasoen

Oorlogsmisdaad (2)
2003
‘Zo simpel als bonjour’

Een bommetje gooien
en hup ‘they are gone,
it’s simple as that’
het is geen misdaad
als je van de coalitie bent.

Vernuftige kraters creëren
rond strategische plaatsen -
meteen een massagraf
voor toevallig getroffen burgers-
is natuurlijk geen oorlogsmisdaad
als je van de coalitie bent

je kunt
leugens vertellen
hoopvol blijven
mensen offeren
tv-nieuws zijn
stemmen winnen
geld verdienen
beurzen opjagen
gewonden troosten
moeders bedaren
lekker slapen
als je van de
coalitie bent.

Patricia Lasoen

Humz... dit is echt wel een schitterend gedicht. Toen ik dit voorlas in de klas was iedereen op slag stil. Het is me toch 1 keer gelukt om hen aan het denken te zetten.