arch/ive/ief (2000 - 2005)

Medio 2002. Tom Naegels werkte nog als journalist voor De Persgroep. Maar de dyabolisering van Dyab Abou Jahjah gaf hem zo op zijn zenuwen, dat hij een scherp stuk over de media schreef. Omdat hij één van de weinigen was die dat aandurfden, werd Tom begin 2003 gevraagd om in Antwerpen een debat te modereren met Filip Voets, Yves Desmet, Dyab Abou Jahjah en ondergetekende. Het liep er danig uit de hand. Maar niet getreurd voor Naegels want sinds kort heeft hij als journalist om de twee weken in De Standaard zijn eigen column ("Spijkerschrift") met foto en al. Heeft dat stuk over Abou Jahjah dan toch iets opgeleverd ? Ik herinner het me als weliswaar scherp, maar er ontbrak toch één en ander aan. Kritiek op de kapitalistische media bv.. Maar met dat woord kapitalisme moet je bij Naegels niet aankomen vrees ik. Mocht hij zich van zulke termen bedienen zou hij natuurlijk niet kunnen/mogen werken voor Persgroep of VUM .

Nu leek Tom me in de grond nog de slechtste niet en dus stuurde ik hem na dat venijnig debat in Antwerpen een vriendelijk mailke, waarop hij positief reageerde. Plooien gladgestreken.

Maar dan kwam zijn stuk "Vijf vredesbetogingen (in twee dagen)" in De Standaard van donderdag. Tom zit blijkbaar volledig op de lijn van Thomas; Thomas Leyssen, zoon van André en grote baas van VUM en Umicore (ex Union Minière). Broer ook van Christian Leyssen, Antwerps VLD'er en zakenman. Tom zal het ver schoppen. Het stukje dat hij in DS van 27 maart pleegde, kan hem als visitekaartje dienen.

De tussentitel geeft het al aan: "Ik ben tegen de oorlog, maar ik voel me niet thuis in de vredesbeweging, ik heb niets gemeen met die mensen".

Van in het begin is de PVDA, "marktleider van het anti-amerikanisme" de kop van jut. In zijn bespiegelingen bij "Betoging één (donderdag 20 maart, 9 uur)" schrijft Naegels dat het "merkwaardig is hoe de minuscule partij zo'n grote greep heeft op de vredesbeweging en die ook inzet voor haar campagne." Naegels snapt niet hoe de PVDA er in slaagt om op te roepen tegen zowel de oorlog, als tegen Agalev, de socialisten en Luk Lamine. "George Bush en Luc Lamine, één staatsterroristich front ?" schampert hij.

Op betoging twee wordt hij wat gepest door Marokkaanse jongens die zijn moeder een hoer noemen; maar Tom blijft glimlachen en doorstaat de "test". Hij krijgt hand en schouderklopje. Waarna hij zich erover verwondert dat sommigen denken dat als je nu tegen Saddam bent, je de strijd tegen Bush ondermijnt.

Betoging drie: eentje van AEL. "Mij valt op hoe jong de betogers zijn. De meerderheid is niet ouder dan achttien. Er lopen er bij die ik amper twaalf schat. Wat is het nut hiervan ? Waarom laat je je zulke jonge kereltjes zulke extreme slogans scanderen ?" (Slogans zoals "Hamas, Jihad, Hezbollah") En ook: wat is het nut van weer tegen Lamine te betogen. "Dit is toch geen betoging tegen de politie ?"

Betoging vier, "weer gedomineerd door communisten en AEL". En weer verwondert Tom zich erover dat je nu niet tegen Saddam mag zijn.

Betoging vijf: eentje van PVDA in Antwerpen. Met "een honderdtal zeer jonge allochtonen" en de politie die er is "met een surrealistisch machtsvertoon", die de jongeren en kinderen ook oppakt. Wat Tom weer niet begrijpt. Maar hij vindt toch dat de PVDA de grote schuldige is: "De PVDA weet zeer goed dat je een betoging eerst moet aanvragen. Dat volwassenen genieten van agitatie en zich met plezier laten oppakken, dat is hun zaak. Maar zeventig minderjarigen in zo'n situatie meeslepen ?"

Betoging zes: "ik ben niet meer gaan betogen want ... "het ongemakkelijke gevoel blijft: ik heb met deze mensen, behalve een zeer algemene afkeer tegen oorlog, weinig tot niets gemeen. Kun je ook tegen de oorlog zijn zonder mee te lopen. Ik wou dat het kon."

Misschien was Tom toch maar beter naar de grote betoging van zaterdag 22 maart geweest. Dan had hij zowat iedereen samen gezien: de gezapig betogende blanke Belgen zowel als de meer actieve allochtone Belgen, aangevuurd inderdaad door de PVDA, en anderen. Ik heb zaterdag de hele betoging tot aan het einde aan het Luxemburgstation mee gestapt, ben er heel wat vrienden en kennissen tegengekomen - mensen waarmee Tom normaal gezien toch wel iets gemeen zou moeten kunnen hebben - en ben dan teruggekeerd naar de Amerikaanse Ambassade waar het enthousiast protest van vooral maar niet alleen allochtonen me een heel goed gevoel gaf. Daar leefde de betoging echt. Dat er bij zo'n protest ook onverantwoorde heethoofden actief zijn, ik zal het niet ontkennen. Maar ik vind het toch vooral heel mooi menselijk, dat zoveel mensen in een bonte mix van wit, geel, bruin en zwart, zich al die moeite getroosten om tegen een verre oorlog te protesteren. Ga jij ondertussen maar lekker op een terrasje van het zonnetje genieten Tom.