arch/ive/ief (2000 - 2005)

Het doet een beetje raar: Brussel verandert stilaan in een belegerde stad. Een stad in opstand tegen het imperialisme van de VS of tegen haar eigen bevolking die wil protesteren?
Feit is dat waar je ook gaat, je struikelt over vergeten Friese ruiters, militairen, overvalwagens en flikken allerhande...
Het wordt bijna een gewoonte, en dat is het erge aan de hele zaak. We moeten er blijven tegen protesteren. De straat is van ons...
Gelukkig stonden een 500-tal mensen te betogen tegenover de Amerikaanse ambassade. Gedurende 2 uur schreeuwden zij hun woede uit én maakten zij lawaai met potten en deksels, brooddozen, allerlei toeters, ...
Een man klom zelfs in de bomen, de fietsers vertraagden het verkeer en bijna alle automobilisten ondersteunden het protest met hun claxon.
Het was een kleurrijk protest, gedragen door een brede basis. Heel uiteenlopende mensen; allemaal met een eigen visie op de oorlog. Dat is boeiend en er was veel ruimte voor discussie. Alleen zo kan iedereen een objectief en ruim beeld vormen van de zaak. 1 ding was voor iedereen duidelijk: Bush is een smerige moordenaar en deze oorlog moet stoppen.
Bij afloop was er even discussie. Elke week een wake is een goede stap, maar de échte pacifisten verzamelen élke dag voor de ambassade. Bovendien zou er een continu - wake kunnen georganiseerd worden. MIsschien ook iets minder braaf achter de touwtjes van de flikken, maar op de kleine ring of aan de ambassade zelf. Waarom laten we ons weer wegdrummen achter de lintjes die de flikken hangen waar ze willen? Als we echt het verzet tegen de oorlog willen blijven organiseren en op gang houden, kunnen we bij de beelden van stervende kinderen, vrouwen en burgers in Irak niet anders dan ook ons protest radicaliseren.
Hasta la siempre!