Een glimlach toveren op het gezicht van een gewond kind… by Bert De Belder Tuesday March 25, 2003 at 07:40 AM |
bert.de.belder@skynet.be |
Dr. Geert Van Moorter aan de telefoon vanuit Bagdad, 24 maart, 22u25.
Geert Van Moorter: "Ik bel even om te zeggen dat (Dr.) Colette (Moulaert) en ik nog in leven zijn. Het gaat zelfs goed met ons, hoewel de vermoeidheid wel begint te wegen.
Vandaag zijn we gaan kijken naar een bomkrater, geslagen door een kruisraket, midden in een woonwijk. Een ‘vergissing' uiteraard… De krater was 15 m breed en een tiental meter diep. Tot op 100 m afstand waren er ruiten kapot, deuren uit hun hengsels gerukt. Een buurman van het getroffen huis, die als bij wonder ongedeerd was, vervloekte Bush en zei: "Wij zitten nu in hetzelfde schuitje als de Palestijnen. Hun huizen worden vernield, maar ze bouwen ze telkens weer op. Dat zullen wij ook doen, tien keer als het moet!"
De moraal van de mensen is zeer goed. De eerste twee dagen waren de bewoners van Bagdad wat zenuwachtig, met al die Amerikaanse propaganda dat het VS-leger er korte metten mee zou maken. Maar nu het de VS-troepen niet voor de wind gaat en Irak stevig weerstand biedt, lopen de mensen hier glunderend rond. Ze zeggen: "Laat ze maar komen, ze zullen het geweten hebben!" Maar ik hou toch mijn hart vast, ik vrees dat de VS wel eens smerige wapens zouden kunnen gebruiken en veel slachtoffers kunnen maken in Bagdad. Uit frustratie.
We zijn opnieuw naar het Yarmouk-ziekenhuis geweest. Vergeleken met de dag voordien, waren er een dertigtal nieuwe gewonden toegekomen. Voor de gewonde kinderen had ik kindertekeningen voor vrede bij, gemaakt door Belgische schoolkinderen. Een kleurige tekening met een wereldbol en "Peace, No War!" erop toverde een glimlach op het gezicht van een gewond meisje. Op de spoedgevallendienst zei de anesthesist ons dat hij voorlopig nog voldoende materiaal had. Maar het hospitaal telt slechts vier beademingsmachines voor de zwaargewonden… We ontmoetten ook een neurochirurg, die voor hersenoperaties van het ene naar het andere ziekenhuis holt. Hij was de hele nacht bezig geweest, hij had nog bloedvlekken op zijn brilglazen! Morgen willen we naar een ander ziekenhuis, en zoeken we de Unicef-staf op."