arch/ive/ief (2000 - 2005)

Dr. Geert Van Moorter aan de telefoon. Vannacht waren de bombardementen minder hevig en verder weg. Twee keer toch vlakbij ons hotel, het beton trilde mee. Het klopt dat de weerstand van het Iraaks leger hevig is, dat ondanks de enorme kloof in aantal, kwaliteit en zwaarte van het geschut tussen het Iraaks en het VS-leger. Het is bijna zielig om het Iraaks afweergeschut bezig te zien: dat kan amper een paar honderd meter hoog schieten, terwijl de B-52's van op 10 km hun dodelijke bommen droppen. In het kantoor van de Iraakse Rode Halve Maan zei iemand me: "Het embargo en het ontwapeningsprogramma waren er bewust op gericht om ons te verzwakken en om onze doelwitten in kaart te brengen. Ons eerst verzwakken, om ons nu beter te kunnen pakken. Schandalig!" Toch staan de Amerikanen nog helemaal niet aan de poorten van Bagdad. Kilometers oprukken door een verlaten woestijn wil op zich nog niet veel zeggen.

Gisteren zijn we in het Al-Yansour-ziekenhuis geweest, waar 101 burgerslachtoffers verzorgd worden. Dr. Moulaert en ikzelf hadden er contact met de assistent-directeur. Hij bedankte ons voor ons aanbod om te helpen, maar voorlopig hebben ze onze medische diensten niet nodig. We zagen zelf ook wel dat er meer dan voldoende competente en gemotiveerde Iraakse artsen aan het werk waren. Ze apprecieerden wel sterk de psychosociale ondersteuning die we hen bieden door onze internationale solidariteit. De assistent-directeur gaf ons een brief, in het Arabisch, waarmee we nu altijd dit ziekenhuis binnen kunnen om de toestand te observeren. Het is een van de grootste ziekenhuizen van Bagdad, met 22 operatiezalen. Het is gesitueerd in een stadsdeel dat al zwaar gebombardeerd is.

In het Al-Yansour-ziekenhuis hebben Dr. Moulaert en ik vrijelijk, zonder begeleiding van officiëlen, met de patiënten kunnen praten. Aan de vader van een gewond meisje vroeg ik wat hij voelde. "We zullen ons niet laten doen, zei hij. We houden ons sterk, en uiteindelijk zullen we overwinnen. "De moeder van een ander gewond meisje zat daar niet te klagen, zoals je zou kunnen verwachten. Integendeel, ze had eerder een tegengestelde reactie, zo van: "Nu ze mijn dochter hebben geraakt, vecht ik zeker door."

In de stad zie je nu minder volk, veel winkels blijven toe. De prijzen beginnen te stijgen, de eerste tekenen van voedselschaarste komen eraan. Maar toch stappen de mensen rustig door de straten, het leven gaat door. De Irakezen zijn al gewoon aan de bombardementen. Als ik me haast om op tijd op een afspraak te zijn, moeten de mensen lachen: ze denken dat ik gehaast ben uit schrik voor bombardementen.

Een groot deel van de buitenlandse pers gedraagt zich echt arrogant. Nu de oorlog is losgebroken, mag de pers alleen nog maar onder begeleiding van het Iraaks ministerie van Informatie de stad in. CNN heeft tegenover hen een houding van "binnen enkele dagen is het hier toch van ons". Maar het ministerie van Informatie geeft hen lik op stuk: "Hebben wij u gevraagd om naar hier te komen? Als het u niet aanstaat, we houden u niet tegen om het af te stappen!"

6 uur. Dr. Colette Moulaert aan de telefoon: "No problem!"

Colette vraagt eerst uitgebreid naar de betogingen van gisteren, in België, Europa en de VS. 300.000 in New York, 250.000 in Madrid, tienduizenden in Brussel, in Amsterdam,… "Dat nieuws is erg belangrijk voor de mensen hier", zegt Colette. Ze vraagt ook naar de vele arrestaties. Wat een ironie: de VS beweert de democratie te willen gaan opleggen in Irak, maar perkt zelf de democratische rechten in van wie betoogt voor vrede.

"Deze namiddag, zo rond 15 u, werd het tv-station geraakt door de bombardementen. De uitzendingen moesten gestopt worden, maar de tv kondigde aan dat hij tegen 22 u terug in de ether zou zijn. Wat effectief gebeurde. Hetzelfde met de watervoorziening. Om 15 u viel die uit. "No problem", zei de manager van ons hotel. En inderdaad, om 17 u was er al opnieuw water. Hetzelfde met de elektriciteit. De mensen praten daar zelfs niet over, ze zijn erop voorzien om deze ongemakken te dragen en… snel te herstellen!