antwerpen = amerika

Weinig reden tot feesten, deze donderdagavond. De wereld
is weer een heel stuk grimmiger geworden, nu de poppenkast
rond wapeninspecties en UNO-resoluties tot een einde is
gekomen en de Amerikanen en hun bondgenoten begonnen zijn
met waar het eigenlijk allemaal om draait: de
herkolonisatie van Irak. Ook wij hebben hier de
verklaringen van de Belgische politici de afgelopen week
kunnen volgen. Verbijsterend gewoon. Heeft Verhofstadt
echt gezegd dat Saddam door Irak niet te verlaten nogmaals
heeft bewezen hoe weinig hij om mensenlevens geeft? Wij
kunnen er met ons hoofd niet bij.
In Cuba worden niet echt massale betogingen tegen de
oorlog georganiseerd, wat niet wil zeggen dat men moet
twijfelen aan het standpunt van het land en zijn inwoners.
In toespraken op alle niveaus, tijdens herdenkingen en
festiviteiten in het land, in het Cubaanse parlement maar
ook in de UNO of op de top van de Beweging van
Niet-Gebonden landen is de teneur dezelfde: deze oorlog is
onmenselijk, onnodig en illegaal. Niemand gelooft hier
natuurlijk de retoriek van Bush, Cuba wordt zelf met de
regelmaat van de klok beschuldigd van het bezit van
massavernietigingswapens. Iedereen met wie je spreekt
beseft maar al te goed dat deze oorlog enkel om geld en
olie draait. Maar in de straten worden dus geen
protestacties gehouden, dat wordt overgelaten aan de
regering, op het niveau van de internationale politiek.
Wat de berichtgeving over de oorlog betreft, zitten we
goed. Enerzijds deinzen ze hier nooit terug om beelden van
CNN of andere buitenlandse zenders over te nemen,
anderzijds verblijven er nog steeds Cubaanse journalisten
in Bagdad. Ze zijn daar trouwens niet de enige Cubanen,
een zestal Cubaanse jongeren maken er deel uit van de
zogenaamde ´Levende Schilden`. Ook de Cubaanse ambassade
in Bagdad is nog steeds open, als blijk van solidariteit
met het Iraakse volk. Niet zonder risico, denk maar aan
wat er met de Chinese ambassade in Belgrado gebeurde.
Buiten de Cubaanse ambassade is ondermeer ook Vaticaanstad
nog vertegenwoordigd, maar die mensen lopen wellicht heel
wat minder risico om als Collateral Damage te eindigen.
Ongetwijfeld hebben de oorlogsgeile Belgische media
(hebben jullie ook kunnen genieten van de uitleg van onze
favoriete professor Krijgskunde over Hoe Het Irakeese
Leger Vakkundig In De Pan Hakken?) de afgelopen week toch
enkele kolommen vrijgehouden om te berichten de
gruweldaden die deze week in Cuba hebben plaatsgevonden.
De Cubaanse overheid heeft inderdaad zijn hardere kant
getoond: woensdag werd bekendgemaakt dat de
bewegingsvrijheid van de heer James Cason, hoofd van het
Oficina de Intereses de Estados Unidos (zowat de
ambassadeur bij gebrek aan ambassade) beperkt werd.
Bovendien werden enkele tientallen Cubanen met wie dit
heerschap nauwe contacten onderhield de bak ingedraaid,
alwaar zij momenteel hun proces afwachten. Hoe is het
zover kunnen komen?
In 1961, nadat heel wat Cubaanse vestigingen van
Amerikaanse bedrijven genationaliseerd werden, verbrak de
Amerikaanse overheid alle diplomatieke betrekkingen met
Cuba. Dit duurde tot 1977, toen het Oficina de Intereses
werd opgericht. Bedoeling was de communicatie tussen beide
landen te vergemakkelijken en uitwisselingen op
commercieel, sportief, cultureel en wetenschappelijk vlak
soepeler te laten verlopen. Al snel werd het Oficina
echter de centrale plaats van waaruit de VS een interne
Cubaanse oppositie probeerde op te bouwen. Met nadruk op
proberen, want ondanks enorme financiële en materiële
steun en het effect van de economische crisis van de
afgelopen jaren, is men er niet in geslaagd meer dan
enkele geïsoleerde groepjes ´dissidenten` te laten
ontstaan. Cuba hield deze praktijken altijd nauwlettend in
de gaten, maar liet meestal begaan. Men streeft hier
namelijk naar normale handelsrelaties met de VS, dus
onnodige provocaties zijn uit den boze.
Onder de Clinton-administratie in de jaren ´90 verliepen
de contacten tussen Cuba en de VS iets soepeler. Op
diplomatiek vlak dan toch, laten we niet vergeten dat in
1996, onder Clinton, de wet Helms-Burton werd gestemd, wat
een verscherping van de economische blokkade inhield. De
Bush-administratie gaat, zoals steeds, met net iets meer
agressiviteit te werk.
We hebben het al eerder over het geval van de Vijf gehad.
Die mensen zitten nog steeds onschuldig in de cel. Op 7
april komt hun zaak voor in beroep, dus heeft men in de VS
besloten hen sinds begin maart opnieuw in de isoleercel
(´The Hole` genaamd) te stoppen, alwaar ze geen contact
kunnen hebben met familie of advocaten. Opnieuw, want voor
hun eerste proces heeft men hen daar al eens 17 maanden in
vastgehouden. Momenteel zit er eentje, Gerardo, al een
tijdje halfnaakt in iets wat ze ´The Cage` noemen: een cel
waarin hij amper kan bewegen, met 24 uur op 24 kunstlicht
en enkel een betonnen brits. Optimale omstandigheden om
een proces voor te bereiden.
Verder mocht Otto Reich, de politicus van de anti-Castro
maffia in Miami, enkele maanden geleden Cuba nog eens
beschuldigen van de aanmaak van biologische wapens. Wat
later werden enkele Cubaanse diplomaten het land uitgezet,
en werd de bewegingsruimte van de overige beperkt. Dan was
er de benoeming van James Cason tot hoofd van het Oficina
de Intereses. De man is een persoonlijke vriend van Otto
Reich. Hij maakte zijn intenties onmiddellijk duidelijk:
tijdens een interview op Channel 51 (het kanaal van de
Cubaanse maffia) liet hij zich verleiden tot het beamen
van de platste leugens die er over Cuba de ronde doen. Bij
zijn aankomst in Cuba vond hij het nodig nog voor hij zich
aanmeldde op het ministerie van Buitenlandse Zaken te
verklaren dat zijn belangrijkste doel het verenigen van de
groepjes Cubaanse ´dissidenten` was. Tot zover de
diplomatie. De man werkt duidelijk aan een ´Regime
Change`. Dat is waar men in Irak ook aan werkt.
Al 44 jaar proberen de VS het Cubaanse socialisme omver te
werpen. Soms via aanslagen, dan weer via een verscherping
van de economische blokkade, nu door een interne
oppositie te financieren die de staat van binnen uit moet
ondermijnen. Het doel blijft hetzelfde: men wil van Cuba
een Bananenrepubliek maken zoals er zoveel zijn in
Zuid-Amerika. Een afzetmarkt, een leverancier van goedkope
grondstoffen en arbeidskrachten, met een
marionettenregering die enkel ja kan knikken. Dat daarbij
90% van de Cubanen in de miserie gestort zal worden,
interesseert Washington geen bal. Om de Cubaanse bevolking
tegen Haïtiaanse toestanden te beschermen, moeten soms
maatregelen genomen worden die niet echt sympathiek
overkomen. Cuba heeft wetten om zich te beschermen tegen
personen die de staat willen ondermijnen. Die wetten
worden niet steeds even strikt toegepast. De
´dissidenten`wisten maar al te goed dat ze zich met
illegale activiteiten bezighielden. Ze gokten dat de
overheid niets tegen hen zou durven ondernemen,
waarschijnlijk verwarden ze de economische opening naar
het Westen met een verzwakking van het socialisme. Dat was
verkeerd.
Maandag en dinsdag werd het doen en laten van de heer
Cason op de Cubaanse televisie uitgebreid uit de doeken
gedaan. Woensdag werden dan de arrestaties op de
voorpagina van de Granma aangekondigd. Wat staat er te
gebeuren met de arrestanten? Waarschijnlijk zullen enkelen
na hun proces opnieuw in vrijheid gesteld worden. Diegenen
die veroordeeld worden, zullen ongetwijfeld maar een
tijdje in de gevangenis verblijven, waarna ze uitgewezen
zullen worden naar de VS (de huurlingen die gearresteerd
werden na de invasie in de Varkensbaai hebben bijvoorbeeld
maar enkele maanden in de gevangenis doorgebracht). Veel
zal ook afhangen hoe het proces tegen de Vijf uitdraait.

Groetjes
Gwen en Veerle

PS: iets helemaal anders: de oliecrisis heeft ons
gedwongen fietsen te kopen. Eindelijk mobiel!

arch/ive/ief (2000 - 2005)