misschien was dát het wel...

Op dag X kroop ik uit mijn bed en zette de computer aan, daarop vernam ik dat de aanval was begonnen, sindsdien blijven de radio en TV uit. Wel lees ik nog de krant (De Morgen) en kijk ik op IMC naar wat er op aktievlak gebeurt.

Ik doe dit omdat ik een specifiek soort informatie niet wil horen, noch zien. Ik wil geen, wat ik noem, ‘technische' of ‘instrumentele' info krijgen. Het beeld van een legervliegtuig heeft eigenlijk geen waarde, het beeld van een soldaat evenmin, ook wil niet in de val trappen van het ‘mee optrekken' met de soldaten, dat interesseert mij geen kloten. Ook wil ik geen interpretaties van de oorlog zien of horen. Ik kan mij inbeelden dat veel overbodige (on)deskundigen, tafelspringers, en vips nu uit hun hol kruipen om hun zegje te doen. Meestal kramen die nonsens uit. Die paar die ik mis, offer ik op aan die algehele banaliteit. Ik vrees dat ik allergisch geworden ben, ook aan ‘amerikaans' denk ik, zelfs het woord. En de krant, wel misschien laat ik die ook wel, maar voorlopig lees ik selectief, robert fisk blíjft een fijne, mooie man...

Eigenlijk moeten we aanvaarden dat we van de oorlog zelf niets weten, ik beschouw alles als besmet, verdraaid en dubieus nu, en heel erg oncontroleerbaar. Maar dit is niet de hoofdreden, de hoofdreden is dat ik met die informatie niets kan doen. Of er nu 10 tanks of 100 tanks Irak binnenrijden, traag of snel, dat speelt toch geen rol?

De bedoeling is ook om een afstand te creëren, een afstand die analyse vergemakkelijkt. Een gevolg van het feit dat ik één van de weinigen (denk ik) ben die dat doet, is dat het mij een biezondere invalshoek geeft. Ik maak geen deel uit van de collectieve ervaring, of wel, maar op mijn eigen specifieke manier. Ik moet zeggen dat ik persoonlijk mijn gedachten nog heel goed kan bewegen naar waar ik wil. Ik kan nog gemakkelijk focussen op andere realiteiten, enzovoort. Ik denk echt dat indien ik mijn besluit niet had genomen, de verwarring veel groter zou geweest zijn. Ik zou veel meer dwaze informatie in mijn kop hebben. De grimas van Eykens bijvoorbeeld, die ik nu scherp zie, want gezien de avond vóór dag X . Eyskens heeft mij, ik weet niet, ‘geshockeerd' vat het niet vollédig , hij heeft mij een soort van immobiele lafheid getoond, een soort van kleingeestigheid. Een bange oude man, ook een man die eigenlijk met een ego,( verwaand verwaaid blaasje ), zit die op die leeftijd hinderlijk moet zijn, hij is vastgeroest in een rol, hij is vooral bang om zijn rol te verliezen, denk ik, hij is bang om oud te worden, hij is bang om te vermageren en uiteindelijk de hele dag in pijama te zitten, alleen, verward, stervend uiteindelijk…

Ik ben op dag X begonnen met het boek ‘De Toekomst van Europa' van Mark Heirman. Het lag al een weekje op de salontafel, en ik had er al wat in gelezen, maar nu ben ik er echt mee bezig. Van dezelfde auteur heb ik 'Apocalyptische Tijden' liggen (reeds een jaar of drie) en er gaat geen maand voorbij dat ik stukken daaruit niet herlees. Een aanrader. Markske schrijft jaarlijks 1 boek en doet dat consequent, enfin, moest het je interesseren, zoek het eens. Trouwens, uit wat ik nu reeds las in het recentste boek kan ik al zeggen: go buy that book!

Verder wil ik nog kwijt dat ik vroeg aan Jan D. oa om mij te verwittigen als er iets bij te leren viel in Gent, en hij het blijkbaar niet nodig vond om dat te doen. Net als anderen vindt die man het noodzakelijk om iemands naam te weten om ermee uit te wisselen, soit, Eyskens heeft ook recht op een leven, en geleerd kan er worden van een onverwachte scheet...

Op dag X ben ik naar de Graslei geweest in Gent en ik moet zeggen dat ik ontroerd was, werkelijk, tot tranen toe. Ik was ook kwaad. Kwaad, machteloos, tegenover vallende bommen, ik was verdrietig, het was een vreemde ervaring, het was een beetje een begrafenis van de hoop die oorlog te stoppen, ja, misschien was dát het wel…

arch/ive/ief (2000 - 2005)