arch/ive/ief (2000 - 2005)

Claes, Eyskens en een kolonel op rust. Dat was het rariteitenkabinet dat in het breaking news-journaal van de VRT opgevoerd werd als panel van experten. Claes is de vaste pianist van Koen Crucke en in zijn schaarse vrije tijd politiek commentator. Eyskens is Eyskens en de kolonel was duidelijk terecht op rust.
Uit hun uitleg werd je niet veel wijzer behalve dan dat Europa dringend groter, sterker, machtiger moet worden zodat "wij" ook eens een land naar de middeleeuwen kunnen bombarderen.

Wim Devilder, nieuwslezer van dienst, schakelde ook even over naar Rudi Vranckx in... Jordanië. Eén gericht propagandaberichtje was genoeg om Rudi uit Bagdad te jagen zodat hij ons niet meer kon vertellen dan een beschrijving van een verlaten woestijnweg in het oosten van Irak. Rudi zal voortaan zijn verslagjes doorsturen vanuit Amman, de hoofdstad van Jordanië en is voor zijn nieuwsgaring ook aangewezen op CNN en het internet. Eigenlijk zou hij dus even goed in Durbuy kunnen zitten.
Wim vroeg ook aan Rudi of Saddam niet beter voor het asiel had gekozen en kijk, daar waren de twee journalisten van de openbare omroep het roerend eens: door zich in Bagdad schuil te houden (sic) veroordeelde Saddam zijn volk tot een oorlog. Van die Saddam kregen we een glimp op te vangen toen de VRT vijf seconden uit zijn TV-toespraak liet zien. Afijn, als dit wel de echte Saddam was, voegde een VRT-commentator er pienter aan toe.

Bush zijn speech kregen we wel helemaal te zien tot twee keer toe zelfs. De president verklaarde de Arabische wereld de oorlog met op de achtergrond de foto van zijn kinderen en daarboven de Amerikaanse vlag.
Toen het bericht binnenkwam dat er in Bagdad tien doden waren gevallen, zette Peter Verlinden daar levensgrote vraagtekens bij. Het bericht was afkomstig van de Iraakse autoriteiten en zou wel onderdeel zijn van de oorlogspropaganda. Bij de woordevoerder van het Witte Huis, het Amerikaans leger in Koeweit, Bush en Verhofstadt bestaat dat gevaar blijkbaar niet. Verlinden vond het althans niet nodig om daar vraagtekens bij te plaatsen.

En toen was er natuurlijk Greet De Keyser. Ze had ondertussen al een reportage klaar van een kleine manifestatie voor het Witte Huis. "De zijn de tegens tanders van de oorlog. De voorstanders van de oorlog zaten natuurlijk allemaal thuis voor de buis."
Dat we daar niet eerder opgekomen waren. Toen 300.000 mensen meeliepen in de Witte Mars zaten de voorstanders van Dutroux waarschijnlijk ook allemaal thuis voor de buis.

PS: Het nieuws werd halverwege onderbroken voor een reclamefilmpje over de VRT-nieuwsploeg. Oorlog is excitement en adrenaline voor journalisten. Dat moest dit filmpje bewijzen. Je zag een glimmende Wim Devilder die uitgezakt in een make up-stoel nog een snel een streep oogschaduw liet aanbrengen. Samen met de groene lichtflitsen, de opstijgende vliegtuigen, de woordvoerders van het Amerikaans leger is dit beeld een voorteken van wat we nog allemaal gaan te verwerken krijgen...

Goed artikel Christophe. Ik wilde er ook zo eentje schrijven want ook ik heb me aan het journaal gestoord. Dat is bij deze niet meer nodig.

De tekst die je hier geschreven hebt heeft mij ook aan het denken gezet over het feit dat oorlogsverslaggeving haast een prime-time show is,waarin het spectaculairste het eerst aan bod komt, met de daarna zogenaamde experts die weten hoe de oorlog juist in zjn gang zal gaan, niet dat ik twijfel in hun kennis over dit soort zaken, maar vaak eindigt het in een steeds wederkerende herhaling van dezelfde feiten. Ook de technologische snufjes, om aan te tonen hoe het Amerikaanse en het Britse leger de strijd zullen voeren, verliest al haar geloofwaardig, ik waan mij als het ware in een, "hoe voer ik een oorlogles", waarbij mijn lachspieren niet geheel afzijdig blijven.
De berichtgeving is puur een show, met als enige doel de kijkcijfers, en waarbij het serieuze nieuwsgehalte vrij nihil is.