arch/ive/ief (2000 - 2005)

Volgens de diverse bronnen is de eerste aanval specifiek
gericht geweest op Sadam. Genaamd: operation decapitation.
Een dozijn tomahawks zijn afgevuurd.
Volgens andere bronnen zijn de massieve aanvalsplannen door de zandstormen in de war gestuurd en moesten ze vannacht toch al iets lanceren,om hun gezicht niet te verliezen.
Iedereen twijfelt natuurlijk aan het effect van deze actie.

Veel moed gewenst aan diegenen die zich nu daar bevinden.

Wat? Geen massale inzet van kernwapens tegen babymelkfabrieken en burgerdoelen? Tsk, tsk, die Amerikanen toch...

Ondertussen zijn er verschillende rapporten van spontane vreugde-uitbarstingen bij de Koerdische bevolking van Irak.

Misschien is het je niet opgevallen dat er Koerdische groepen stellingen hebben genomen tegen een aanval uit Turkijke. Stop met trollen.

Claudio

naar mijn weten hebben de koerden in noord-irak op dit ogenblik een eigen quasi-staat, zelfbestuur,... (dit is zeker niet aan saddamke te danken, dat weet ik!)

denk je niet dat deze relatief positieve toestand gaat verslechteren? ik vrees daar eerlijk gezegd voor.

dat de mensen juichen is in mijn ogen niet altijd terecht, soms zijn mensen kortzichtig, slecht geïnformeerd of dom; soms zijn het er tien die juichen, maar lijkt het op tv dat de hele natie uit de bol gaat, en ook al is dat hier nu niet het geval, het blijft een beetje een zwak argument.

begrijp mij niet verkeerd, ik wens de koerden verdomme het grootst mogelijke geluk en (relatief) zelfbestuur toe, ik heb alleen schrik dat het verslechterd (en dan niet tov de periode dat saddamke nog controle had over het gebied, maar tov de laatste jaren)

misschien kun jij mijn vraag beantwoorden, deze gaat zo:

stel dat we gewoon koudweg de realiteit (van de oorlog)aanvaarden, hoe kunnen we dan nu een positieve rol spelen, als aktivisten, teneinde de toestand in irak tot een positieve ontwikkeling te helpen pushen (voor de koerden, maar ook voor de rest van de bevolking)?