Dr. Colette Moulaert vanuit Bagdad: "Ze zijn begonnen!"

Colette: "Er zijn drie salvo's geweest om 5u45 (lokale tijd, dat is 3u45 in België), ten oosten en ten zuiden van Bagdad."
Ik vraag of zij en Geert veilig en wel zijn. "Wij blijven in het Hotel Palestine, dat is ver van alle militaire objectieven", zegt Colette. "Tijdens de dag, als er geen bombardementen zijn, hopen we naar ziekenhuizen te kunnen gaan, om vandaar te kunnen getuigen over de verschrikkingen van deze oorlog et te helpen waar we kunnen. Maar we hebben nog geen officiële toelating om er als arts te werken. Onze contactpersoon die dat ging regelen, is sinds gisteren ook uit Bagdad verdwenen… Gisteren zijn we wel al de chronische patiënten gaan bezoeken in het Al-Mansourhospitaal. We hebben er afschuwelijke verhalen van meegebracht. We gaan nog proberen die door te mailen."
En de communicaties, die blijven voorlopig verzekerd? "Zoals je hoort werkt de telefoon nog (inderdaad, de lijn is zelfs zeer goed, stel ik vast), en alle laptops hier zijn ingepakt in aluminiumpapier. Dat zou beschermen tegen de e-bom, zegt men. Elke dag hebben we ook een vaste afspraak met Alain Lallemand van Le Soir. Die zit in een ander hotel. Hij heeft een satelliettelefoon, die we zouden kunnen gebruiken."
En wat met andere internationalisten, of zijn Geert en Colette nog de enigen? Colette klinkt heel optimistisch: "O, van die kant uit bekeken is alles prima: er is de groep Algerijnen, en een heleboel Palestijnen!"
Tijd om op te leggen. Ik bewonder de kalmte en de moraal van Colette (en ongetwijfeld ook van Geert – het is de eerste keer dat ik niet hem, maar Colette aan de lijn heb). En ik hoop van ganser harte dat ze nog veel van hun bewonderenswaardig werk gaan kunnen doen, tegen de oorlog en in solidariteit met het Iraakse volk. Ik open mijn mail, en bij de verschillende mailtjes van aanmoediging voor Geert en Colette zit er ook eentje van Mayang Grenough, een Amerikaanse non die al 35 jaar actief is in de Filippijnse volksbeweging. Vorig jaar was ze samen met Geert op een mensenrechten-onderzoeksmissie in de Filippijnen. Ze schrijft: "I hope and pray for their safety during this time. Such courage and
compassion is really moving."

arch/ive/ief (2000 - 2005)