arch/ive/ief (2000 - 2005)

Vandaag [zaterdag 15 maart 2003] trok er, net zoals een maand geleden, een vreedzame en radicale protestmars door het centrum van Brussel. Vreedzaam tegen een zeer waarschijnlijke oorlog in Irak, radicaal tegen het clubje oliegeilerds dat vanuit Washington [en vanuit London, Madrid, de Azoren, ...] aan de touwen trekt. Redenen genoeg dus om op straat te komen vanmiddag, en morgen, en maandag, en ...

Juist, die redenen, daar gaat het toch wel een beetje om tijdens een betoging zoals die van vandaag. Toen ik gisterennacht in bed lag, had ik er echt geen moeite mee om voor mezelf te verwoorden waarom ik vandaag mee zou stappen. Sta me toe om er hier effe enkele op een rijtje te zetten...

In de eerste plaats, stapte ik vandaag mee omdat ik niet geloof in een militaire oplossing voor de problemen in Irak. Ik geloof niet dat een oorlog [waarbij het Irakese volk een regen van hoogtechnologische bommen op het hoofd zal krijgen] de democratie in dat land ook maar een piepkleine stap dichterbij zal brengen, laat staan een einde zal maken aan de mensonwaardige omstandigheden waarin de bevolking al twaalf jaar moet leven.

Wat me eveneens ontzettend stoort, is dat er in heel het discours van meneer Bush en Blair blijkbaar heel weinig aandacht is voor de mogelijke gevolgen van een militaire invasie in Irak. "Wat deze heren momenteel plannen, zou wel es heel goed heel onaangename gevolgen kunnen hebben", hoor je professoren en journalisten zo vaak [en hoogst aannemelijk] vertellen. Jammer genoeg kunnen, durven of willen de bewuste 'heren' dit niet openlijk erkennen. "Nee, een oorlog in Irak zal de mensen daar vrijheid en niks dan goeds brengen." ...

Een andere reden waarom ik deze namiddag meeliep in Brussel, is omdat ik zowat ziek word van de makheid en de hypocrisie waarmee de Belgische en andere regeringen met deze 'crisis' omgaan. Enerzijds het NAVO-avontuur en meestappen in betogingen tégen een oorlog in Irak, anderzijds politiemensen overuren laten kloppen om activisten, die tegen diezelfde oorlog protesteren, in de bak te draaien. Wie zei er ook weer dat politiek en moraliteit geen al te beste vriendjes zijn?

Samen met vele anderen, betoogde ik vandaag tegen de onnoemelijke arrogantie die president George Bush jr. en zijn vriendjes en vriendinnetjes aan de dag leggen. Blijkbaar kan het hen allemaal geen bal schelen dat zowat heel de wereld tegen een mogelijke oorlog is, wat had je gedacht? Ik vind het gewoonweg absurd [juist, ABSURD] dat enkele rijke en machtige mensen onze hele wereld overhoop schoppen om hun rijkdom en macht veilig te stellen. Net of ze een zandbak gevonden hebben waar ze ongestoord kastelen kunnen vernielen, om het hunne groter en steviger te maken.

Ik protesteerde vandaag ook tegen de logica, die sinds de Tweede Wereldoorlog heel het Amerikaanse buitenlandse beleid domineert: een logica die de VS doet geloven dat heel de wereld aan hun voeten hoort te liggen en daar te blijven, braaf de hielen en tenen likkend. In feite [en jammer genoeg] is de stap die Bush aan het zetten is, heel erg logisch in die gedachtengang: "In Irak zit er olie in de grond, maar er zit ook een regime dat niet zo erg van ons houdt, dus ruimen we dat wel even snel en proper op, en vervangen we het door een slaafse jaknikker." Yeah baby.

Het was vandaag een betoging tegen oorlog, en voor vrede. Ik hoorde vandaag een even luide als positieve vraag, roep, schreeuw om die spiraal van geweld te stoppen. In elk hoekje van deze aardbol. Een boodschap die dapper tegen de stroom van bommen en zenuwgas inzwemt. Of zoals een meisje het vandaag met een citaat van Michael Franti toonde: "You can bomb the world to pieces, but you can't bomb it into peace."