arch/ive/ief (2000 - 2005)

Horst Köhler, Managing director van het IMF, heeft tijdens zijn bezoek aan Spanje, op 11 maart, zijn visie toegelicht over de economische situatie van Latijs Amerika. Hij onderkent de problemen van de regio, maar wil er in de eerste plaats op wijzen dat de oorzaken niet mogen gezocht worden in de marktgerichte strategie, die er reeds tientallen jaren, op aanraden van het IMF, gevolgd wordt.

Hij sluit zich aan bij de vorige president van Mexico, die beweert dat niet te veel, maar te weinig hervormingen werden doorgevoerd in Latijns Amerika. Hij blijft dus de hoop koesteren dat op een wondermooie dag, de maatregelen die het continent nu in armoede doen verzinken, plots wel efficiënt zullen worden en de oplopende achterstand er uit de wereld zal helpen.

Köhler meent dat de maatregelen, die eerder te weinig dan te veel werden toegepast, onvoldoende werden begeleid door een regelgevend raamwerk, in het geval van privatiseringen. Het fiscaal beleid was dan weer niet in overeenstemming met het macro-economisch beleid. Dit ondanks de aanhoudende verminderingen van overheidsuitgaven die het IMF deze landen steeds heeft opgedrongen. Hij gaat zelfs nog verder door te stellen dat de oorzaak evenzeer ligt in het verwaarlozen van de kloof tussen arm en rijk en de sociale voorzieningen.

De topman van het IMF haalt zelfs de Duitse oud-kanselier Erhard aan, die stelt dat ‘in een sociale markteconomie, het nastreven van de vrije markteconomie in evenwicht moet worden gebracht met sociale gelijkheid en het principe van morele verantwoordelijkheid van elk individu ten opzichte van de gehele maatschappij'.
In het bereiken van dit evenwicht zouden veel Latijns Amerikaanse landen hebben gefaald

De IMF baas haalt ook de formules aan die moeten leiden tot meer welvaart. Zo moeten de Latijns Amerikaanse economieën crisisbestendiger zijn. Hiervoor stelt hij niet voor de speculatie aan banden te leggen, die crisissen in de hand werkt, maar acht hij het noodzakelijk de efficiëntie van de publieke administratie te verbeteren en taks en pensioenhervormingen door te voeren. De wisselkoerspolitiek moet soepeler en de binnenlandse besparingen moeten toenemen.

Wat de liberalisering van de handel betreft, is hij er zich van bewust dat er nog grote inspanningen moeten worden gelverd, zowel in de westerse wereld als binnen de regio zelf, om handelsbelemmeringen af te bouwen.
Köhler erkent dat de buitengewoon hoge tariefmuren, die de westerse economieën in stand houden voor alle producten waarop de export van de derdewereldlanden is gebaseerd, de economieën van die landen zware schade toebrengen.
Hij toont zich echter naïef optimistisch over de Doha ronde van de Wereld Handels Organisatie, waarvan hij hoopt dat het een echte ontwikkelingsronde zal worden. Dat de onderhandelingen, net zoals die van Seatle, volledig vastlopen juist op domeinen zoals Landbouw en textiel, sectoren die de derdewereld aanbelangen, moet hem zijn ontgaan.

Ook het onderwijs moet beter en toegankelijker. Ook dat is verassend na zovele jaren IMF beleid dat de regeringen heeft gedwongen te besparen op uitgaven zoals onderwijs en gezondheidszorg.

Köhler zou ook graag zien dat de instituties die democratie en de werking van de markteconomie ondersteunen zouden worden versterkt. Wat de democratie betreft, kan hij dan wellicht best het woord richten tot de Verenigde Staten, die totnogtoe de Latijns Amerikaans democratie hebben opgevat als het dwingen van de bevolking te kiezen voor hun kandidaat, en wanneer nodig alles in het werk stellen om de werkelijk democratisch verkozen regeringen, desnoods manu militari, te vervangen door hun eigen marionetten.

In een adem noemt hij nog het aanpakken van de sociale ongelijkheid en het slechte beleid, die het continent zo hebben beduveld.
Publieke diensten zoals veiligheid en proper water (sic!) alsook gezondheidsdiensten vormen volgens hem de basis voor menselijke waardigheid en moeten versterkt worden. Wellicht bedoelt hij daarmee, daar waar ze nog niet geprivatiseerd zijn…

Na al deze haast antineoliberale uitspraken, kan het nauwelijks verwonderen dat Köhler een grote voorstander is van de ingeslagen linkse koers van Brazilië. Hij haalt daarvoor drie redenen aan:
1. de zachte en democratische overgang in Brazilië,
2. het voorbeeldig leiderschap van Lula, met de juiste agenda, namelijk macro-economische stabiliteit gekoppeld aan sociale gelijkheid,
3. het gezond houden van de publieke financiën (en zijn engagement de schuldverplichtingen na te komen?).

Hij besluit zijn betoog met te stellen dat hij fundamenteel optimistisch is over de toekomst. In het begin heeft hij echter al gesteld dat de dreigende oorlog waarschijnlijk toch niet zal aanslepen en dus de nu al in het slop zittende economie niet verder zal vertragen. Het enige wat nodig is om de wereldeconomie terug op het juiste pad te krijgen is het juiste beleid (hahaha).

Psichael

"het gezond houden van de publieke financiën "

Eenvoudig wordt het in elk geval niet. In Brazilië kan je nog steeds meerdere pensioenen van 100% je vroegere loon krijgen. Met de toekomstige vergrijzing wordt dat dus een enorm probleem.
En zomaar die pensioenen aantasten, zal wellicht enorme stakingen veroorzaken. Laten we hopen van niet, want dat geld kan beter naar bv onderwijs gaan dan naar te hoge pensioenen.