arch/ive/ief (2000 - 2005)

Voor de toekijkende zwijgende meerderheid is het verkochte verhaal dat deze jongelui een auto op een spoorlijn zetten en zich daarna aan de locomotief vastbonden. Dit is ver van de waarheid: het echte verhaal is dat ze knoeiden met de signalisatie van de trein door het groen licht af te dekken en een eigen rood licht te bevestigen. Daarna gingen ze rustig bij de treinbestuurder uitleggen dat het om een geweldloze politieke actie ging. Tenslotte bevestigden twee van hen zich aan de trein.

Gisteren wist premier Verhofstadt op de Zevende Dag te verkondigen dat hij veel moeite had met deze actie. Volgens zijn woorden is het OK dat burgers tegen de oorlog zijn, maar dat ze dit beter kunnen uiten in betogingen zoals die van 15 februari. Die zouden meer effect hebben volgens hem. ‘Voor hun eigen veiligheid' behoren ze geen ‘stunten' uit te halen zoals ‘auto's of zichzelf op het spoor leggen'. Wat België volgens Verhofstadt moet doen, is de internationale verdragen handhaven om de VS te tonen dat zij verkeerd zijn om hun internationale verdragen op te zeggen.

Wat moet je nu aanvangen met deze discussie? Dat België omwille van een schaduwachtig militair contract gebonden is om Amerikaanse militairen op weg naar een oorlog vrije doorgang te geven in een land dat de oorlog niet wil, is een ethisch pijnlijke zaak. Maar dat op hetzelfde moment minister van Binnenlandse Zaken Duquesne een circulaire lanceert die de gemeenten oplegt om hun politie in te zetten in het vrijwaren van deze Amerikanen tégen protesten van het eigen volk. Dit maakt de hele zaak bijzonder zuur.

Nog pijnlijker wordt de zaak als je het lot van de Witte Mars in herinnering brengt. Deze protestmars voor een hervorming van politie en justitie bracht een veelvoud van mensen op de baan dan de betoging van 15 februari, maar het resultaat was nihiel. Mooie beloftes kwamen erop neer dat de regering het wel zou oplossen, dat de boodschap was overgekomen, dat iedereen weer op beide oren kon slapen. De Witte Mars is ondertussen gedesintegreerd. Velen van diegenen die tijdens de Dutroux-crisis flaterden werden gepromoveerd. Enkele zeer kritische onderzoekers werden op een zijspoor gebracht. Eén van hen ging zelfs in hongerstaking. Het resultaat was een fusie van de rijkswacht en de politie, een flater van formaat betreffende plagiaat van de nieuwe politieuniformen, en een explosie van burgerlijke apathie: ‘betogen, dat verandert toch niks'.

Met andere woorden: je mag betogen zoveel je wilt, na een tijd zijn de mensen deze marsen grondig beu, vallen ze stil – en alles blijft zoals het is.

Sinds de protesten in het kader van de Eurotoppen van 2001 werden er bovendien allerlei precedenten geschapen die ervoor zorgden dat actievoerders als misdadigers kunnen worden berecht als ze bijvoorbeeld openbaar bezit beschadigen. De Lappersfort-bezetting leverde enkele activisten een berg gerechts- en ontruimingskosten op. Nu komt daar dus de 11 trainspotters bij. De voorgestelde maximumstraf van 10 jaar en 8 dagen zal er wellicht niet van komen, maar het alternatief ligt voor de hand: namelijk datgene wat de eerste twee van de 11 al te verwerken kregen: zwijgplicht en verbod om te protesteren. Met andere woorden: ‘koest zijn want je bent gevaarlijk voor de stabiliteit.'

WAT NU?

Waar moeten we nu heen? We mogen dus betogen. Wat daarmee uiteindelijk gebeurt blijft het privilege van enkelen, vaak zelfs van diegenen waartegen betoogd wordt. Verdergaan dan een brave protestmars levert steeds zwaardere boetes en persoonlijke risico's op.

Het is vandaag meer dan ooit nodig is om de democratie te beschermen, nu die zo onder druk ligt van Amerikaans machtsdenken. Precies nu komen we in een situatie terecht waarbij volstrekt geweldloos protest als Trainspotting op de hoofden dreigt te vallen van een paar enkelingen, die daarmee hun hele toekomst op het spel zetten. Het wordt een hartverscheurende keuze voor activisten: kiezen tussen directe bescherming van het eigenbelang door niks te doen, of indirecte steun voor het belang van duizenden, met gevaar voor de eigen ‘burgerlijke rechten'.

Het is te hopen dat het gerecht beseft dat het in deze zaak beslist over het leven en de toekomst van een paar mensen die de moed hebben gehad om te kiezen voor het belang van die duizenden, ten koste van zichzelf. Het is te hopen dat de rechters beseffen dat ze gevaarlijke precedenten scheppen voor politiek activisme als ze deze Trainspotters als misdadigers bestempelen.

De 11 verdedigen een zaak die het grootste respect verdient. Wat ze kregen was een wandeling langs 40 Dendermondse politieagenten met metaaldetectors - als waren de activisten met de archetypische bommen met brandende lonten bewapend. Blijkbaar is dit respect dus teveel gevraagd. Iemand in Brussel hecht wel héél veel belang aan een handtekening op een contract, als dit hem of haar aanzet om een schizofrene dubbelrol te spelen: aan de ene kant een diplomatieke positie tegen de oorlog handhaven, aan de andere kant een totaal gebrek aan elementair respect tonen voor diegenen die van deze anti-oorlogspositie wérkelijk een levenshouding maken.

We zijn ver afgedreven van respect voor de ander en voor de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens. De 11 activisten handelden in directe overeenstemming met het verdrag van Nuremberg, dat mensen in staat stelt om zélf in actie te komen als ze op de hoogte zijn van gruwelijke misdaden, en zo de ‘wir haben es nicht gewüst' te ontwijken. Als alle feiten van de dreigende oorlog tegen Irak naast elkaar worden gelegd (de positie van de Bush regering tegenover olie- en energiebedrijven, gekopieerde eindwerken van studenten als bewijslast tegen Irak in Groot-Brittannië, het afluisteren van leden van de VN-veiligheidsraad, rechtstreekse bedreigingen tegenover Frankrijk en het voorgestelde passeren van de VN en daarmee het Internationaal Recht,…), dan moet je wel een héél zure politicus zijn om burgers die hier terecht woest van worden, zo beschamend aan te pakken. We mogen dus ongestraft medeplichtig zijn aan moord, liever nog dan ‘illegaal' de mensenrechten te verdedigen.

De evolutie van het recht heeft ervoor gezorgd dat de mens niet rechtstreeks zijn lot kan verdedigen. Je mag niet zelf achter een moordenaar aangaan, daar dient de politie voor. Verdediging, daarvoor hebben we een leger. Volksvertegenwoordigers zullen je wel vertegenwoordigen.

Maar steeds vaker blijkt dat we uiteindelijk als volk weinig meer mogen doen dan een bolletje kleuren om de zoveel jaar en af en toe eens op straat komen. Maar wat vang je dan aan als de meerderheid van de wereld tégen een oorlog is, opgezet door een clubje oliemagnaten en politieke fraudeurs? Moeten we dan apathisch aan de kant blijven staan, of mogen we deze keer wél kleur bekennen? Gaan we met zijn allen voor een zeer individualistische toekomst van produceren en consumeren, of mogen we ook een wereld opeisen die rechtvaardig en duurzaam is? Gaat het niet te ver om dit protest vandaag de kop in te drukken?

MIJN EIGEN GEVOEL

Ik kan er niet aan doen, wat er vandaag aan de hand is maakt me bang. Het totale gebrek aan controle over het eigen leven zorgt ervoor dat ik zelfs overstresst ben op momenten dat ik gewoon in de zetel zit. Iemand anders beslist over de kern van mijn leven, ik zie mensen kwaad kijken naar de Trainspotters omdat de meeste media hun de genuanceerde feiten niet meer leveren, ik zie politie op basis van orders van burgemeesters individuele basisrechten schenden, ik zie politici met de ene slogan vrede promoten en aan de andere kant vredesactivisten monddood maken.

Ik zie een clubje economen op vijfduizend kilometer afstand een president betalen om hun korte termijnbelangen te verdedigen ten koste van de veiligheid van de hele wereld. Ik voel mezelf verscheurd worden tussen een woede die op het punt staat om als illegaal te worden bestempeld, en een cynisme dat me alleen maar ongelukkig en levensmoe kan maken.

De wetgever speelt in mijn ogen een levensgevaarlijk spel om een stoomfluitdemocratie als deze (een term van Hugo De Ridder, die dit woord gebruikt om een België te omschrijven waarin je het recht hebt om af en toe in een betoging stoom af te laten, zodat je weer kalm bent – zolang er maar niks fundamenteels verandert…) in deze tijden nog aan te snoeren. Mensen worden kwaad, gefrustreerd, bang – een kwalijk mengsel dat wel eens de verkeerde vorm kan aannemen. België is al verzuurd genoeg, dank je zeer. Dergelijke fnuikende inbreuken op het recht op politieke actie maken mensen cynisch. Ik wil niet graag wetgever zijn in een land vol cynici die weten dat het de politiek is die hen cynisch heeft gemaakt…

Het enige wat ik wil vragen aan de heren en dames ‘volksvertegenwoordigers': grijp alsjeblieft vandaag nog de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens, de enige garantie tegen despotisme en machtsmisbruik. Léés het van voor naar achter en omgekeerd. Pas het toe op de wereld van vandaag. Vergeet voor één keer alsjeblieft internationale verdragen die alles behalve ethisch, logisch, rechtvaardig of menselijk zijn in hun uitvoering. Kies voor een rechtvaardige toekomst. Die begint in de eerste plaats met het risico dat werd genomen door de 11 activisten die jullie vandaag als misdadigers behandelen om toch maar niet boos te worden bekeken door de Verenigde Staten. Ondersteun wat rechtvaardig is, en respecteer alsjeblieft het signaal en de mooie ziel van die werkzoekenden, studenten en ander ‘punkgespuis' die er, in tegenspraak tot jullie, wél staan om de eerlijkheid, de rechtvaardigheid en de vrijheid te verdedigen door de oorlogstrein te stoppen.

Waarom? Omdat het erop lijkt dat jullie vandaag wel eens dé keuze zullen moeten maken die de toekomst van de wereld zal bepalen. Kiezen we voor vrijheid en democratie, of voor brood en spelen voor de massa en macht zonder weerga voor de enkeling? Denk goed na: je kinderen en kleinkinderen zullen de gevolgen dragen van de keuze. Laat staan de 11 Trainspotters, en al wie erin gelooft dat een betere wereld mogelijk is.

AFSPRAAK

De rechtzaak van de trainspotters is verplaatst naar 28 april om 9 uur in het gerechtsgebouw van Dendermonde. Be there!

Maarten schrijft :
"Ik kan er niet aan doen, wat er vandaag aan de hand is maakt me bang. Het totale gebrek aan controle over het eigen leven zorgt ervoor dat ik zelfs overstresst ben op momenten dat ik gewoon in de zetel zit. Iemand anders beslist over de kern van mijn leven."

Dat is vervreemding maarten, één van de kenmerken van deze samenleving. Mensen die in fabrieken, kantoren, ... werken ervaren dat gevoel elke dag opnieuw.

Vervreemding, frustratie, machteloosheid, ...
Vraag is hoe keren we dit proces om? Of worden we verondersteld met deze gevoelens te leren leven? Hoeveel activisten zullen nog gearresteerd moeten worden?

Han schreef :

"Dat is vervreemding maarten, één van de kenmerken van deze samenleving."

Ik zou eens willen vragen in welke samenleving je dat dan niet hebt ???

Maarten, wat je aanhaalt is inderdaad een groot probleem. En zoals je terecht opmerkt zijn jullie niet de eersten die dit lot ondergaan. De bezetters van het Lappersfort-bos en verschillende leden van het voormalige Collectif Contre les Expulsions, d'Orazzio, zien zich ook geconfronteerd met een rechtszaak en beschuldigingen met mogelijk vrij zware straffen tot gevolg.

In feite wordt openbare actie in Belgie enkel maar gedoogd. En wanneer U een vakbond bent of de boerenbond die acties organiseert zult U wat meer mogen, dan wanneer U enkele jongeren bent die tegen het onrecht wensen te strijden. Maar ook de eerste twee organisaties krijgen het altijd maar moeilijker, naarmate hun greep op de politiek minder wordt.

Bovendien kunnen in Belgie zonder veel problemen blijkbaar ook betogingen verboden worden, vooral in oorlogstijd. Zelfs dit laatste democratische strijdmiddel stelt in tijden van nood niets voor, want het heeft niet voldoende wettelijke bescherming.

In feite kan men de conclusie nog straffer stellen : de democratie wordt in Belgie maar gedoogd.

Welke vorm van vreedzame acties kunnen dan nog, wil men de aandacht van het publiek op een probleem vestigen ??? In de actuele situatie wordt dit een questie van aanvoelen en veel fantasie hebben. Delicaat wordt het bij het belemmeren van verkeersstromen en/of het beschadigen van gebouwen. In eerste instantie zal dit misschien even getolereerd worden. Maar wanneer het de excellenties te veel wordt, en dat kan soms vrij vlug wanneer je geen grotere politiek belangrijke organisatie achter je hebt staan, kunnen juridische acties volgen. Juridische pesterijen, met medewerking van het gerechtelijk apparaat, zijn in Belgie trouwens een beproefd middel om kritische stemmen proberen monddood te maken. Denk oa aan hetgeen er onlangs met de AEL gebeurde, een dieptepunt in de naoorlogse geschiedenis van de Belgische democratie.

Wanneer U dus actie voert, moet U proberen zich altijd heel goed bewust te zijn van hoe ver U mag gaan, en hoe ver niet.

Naar aanleiding van hetgeen er met het AEL gebeurd was, had ik een open brief gestuurd naar een heel aantal organisaties, oa Greenpeace, Oxfam Wereldwinkels, 11 11 11, Charta, Netwerk Recht, Attac, VAK, Liga Van De Mensenrechten met de vraag om gezamenlijk tegen de gebeurtenissen te reageren. Ik had het volgende afsluitsel voorgesteld :

"
Algemeen moeten wij vaststellen, dat het vandaag de dag voor organisaties van de civiele maatschappij bijna onmogelijk geworden is om via vreedzame acties op problemen opmerkzaam te maken. Zelfs het demonstratierecht wordt altijd maar meer uitgehold. Deze tendens is ondemocratisch en moet terug omgekeerd worden.

Daarom eisen wij :

1) Het recht van burgers om toe te zien op politieacties. Zelfs filmen of fotograferen moet kunnen. Buitenlandse voorbeelden hebben aangetoond, dat dit soms de enige middelen zijn waarmee men politiemisdaden kan bewijzen.
2) Het versterken van het recht op vreedzame acties . Het demonstratierecht moet versterkt worden, maar is alleen onvoldoende om op maatschappelijke problemen opmerkzaam te maken. Ook sit-in's, wegblokkades, bezettingen en andere vreedzame actievormen moeten mogelijk zijn, zonder dat de actievoerders gecriminaliseerd of met schadeëisen gechanteerd worden.
3) Bij vreedzame acties binnen het wettelijke kader en bij het waarnemen van uw simpele burgerrechten :
a. Het onmiddelijk stopzetten en strafbaar stellen van het misbruik van administratieve en gerechtelijke aanhoudingen.
b. Het stopzetten van andere intimiderende politieactiviteiten : zoals identiteitscontroles, en autofouilleringen.
4) Een verbod van inmenging van de Staatsveiligheid en andere gerechtelijke en politionele diensten in de werking van organisaties van de civiele maatschappij, wanneer deze zich binnen het wettelijke kader bewegen.
5) Een inperking van het injunctierecht van de minister van Justitie."

Enkel 11 11 11 en het VAK (Vlaams Aktiekomitee tegen Uitwijzingen)hebben zich terug gemeld. 11 11 11 vond dat ze er niets mee te maken hadden (eigenaardig, een ontwikkelingsorganisatie die dagdagelijks met de gevolgen van onderdrukking en gebrek aan democratie te maken krijgt), en dat de teneur van de brief een beetje eigenaardig was (terwijl de brief maar een voorstel was, geen afgewerkte versie), en het VAK had er wel over gediscussieerd, maar ze hadden belangrijker zaken te doen, of konden zich niet met alles bezig houden, of zo iets. Netwerk Recht, dat opgericht was naar aanleiding van de gebeurtenissen rond het AEL en aan wie ik eigenlijk gevraagd had om de zaak verder te zetten, hebben ook nooit gereageerd. Enkele weken later vonden zij zelf, bij monde van een zekere Mark De Quidt, dat eigenlijk met de vrijlating van Abou Jahjah er voorlopig geen behoefte meer was aan Netwerk Recht...

Mijn besluit is, dat veel van die zo sympathiek lijkende organisaties, zelf geleid worden door individuen, die blijkbaar absoluut geen probleem hebben met de richting waarin onze democratie evolueert.

Toch vind ik dat je de zaken niet te pessimistisch mag zien. Het is belangrijk niet af te glijden in cynisme. Er zijn een aantal positieve tendensen (Internationaal Strafhof, Wereld Sociaal Forum, Anders-Globalistische beweging...) Maar stel ook niet te hoge verwachtingen. Probeer ook niet te veel van je eigen erin te geven. Het is belangrijk dat je niet vlug opbrant, maar dat je lang meegaat. Te veel jonge mensen geven alles, en als het dan niet meteen meevalt, gaan zij plots radikaal de andere kant uit. Probeer banden te leggen met mensen die denken, zoals jij. Wanneer je actie voert, hou dan altijd rekening met de mogelijk juridische consequenties, en maak de afweging wat je in het slechtste geval bereid bent als juridische consequentie te dragen. Wanneer dat niet veel is, beperk je dan tot echt ludieke acties. Hou er rekening mee, dat de inzet voor een betere wereld een inzet van lange adem zal zijn. En dat wij iedere man/vrouw hard nodig hebben.

Hiermee roep ik iedereen op om op 28 april massaal aanwezig te zijn op het proces van de trainspotters te Dendermonde. Misdadigers bestraffen tot daaraantoe, maar waarom moeten mensen die het goed voor hebben met de mensheid, op dezelfde manier behandeld worden ? Wetten overtreden door iemand te vermoorden ???=??? wetten overtreden door iemand niet te (laten) vermoorden ?
Ik neem alvast een dag vrij....en be there !!!

Benny

VAK zou de afkorting moeten zijn van Vluchtelingen Aktie Komitee
(zie http://www.student.rug.ac.be/vak)
en is een klein gents komitee dat zich oa bezig houdt met directe acties voor vluchtelingen (zoek het artikel rond de blokkade om de uitwijzing van mahmoud sesay tegen te houden maar eens op)

een van de redenen waarom we niet meededen is dat wij onze tijd inderdaad beter kunnen benutten, en omdat wij via acties onze wil tot directe acties proberen te uiten

ps dit is een persoonlijke mening en niet die van het vak

manu

"Naar aanleiding van hetgeen er met het AEL gebeurd was, had ik een open brief gestuurd naar een heel aantal organisaties, oa Greenpeace, Oxfam Wereldwinkels, 11 11 11, Charta, Netwerk Recht, Attac, VAK, Liga Van De Mensenrechten met de vraag om gezamenlijk tegen de gebeurtenissen te reageren."...
"Mijn besluit is, dat veel van die zo sympathiek lijkende organisaties, zelf geleid worden door individuen, die blijkbaar absoluut geen probleem hebben met de richting waarin onze democratie evolueert."

Bernd, de activisten van het VAK worden af en toe opgepakt en opgesloten, niemand die er naar kraait. Kijk maar naar begin februari, de actie aan Steenokkerzeel, het proces tegen de collectieven. Zij verzetten zich tegen de richting waarop onze democratie evolueert.

>>>Uitwijzingen a volonté, asielzoeker=terrorist,...

Maar Bernd, zij zijn één van de enigste organistaties die zich nog verzetten tegen het asielbeleid. De meeste mensen hebben het al lang aanvaard en velen weten gewoon niet eens dat gesloten centra bestaan. Alsof men vind dat het asielbeleid wel ok is.

Maar voor vele NGO's zijn die van het VAK al veel te radicaal. De meeste van die NGO's denken nog steeds dat we in een democratie leven. Langzaam worden ze wakker. :)

Het probleem is dat iedereen met zijn eigen ding bezig isen dat dat al veel tijd en energie opslorpt.

Bern, weet u bv. waarom de academische wereld nu zwijgt ivm de preventieve arrestaties in Melsele en het recht op zwijgen van twee andere vredesactivisten? Ze deden het wel bij de arrestatie van Dyab ABou Jahjah.

Onze parlemetariërs gaan nu vragen stellen aan de regering over die arrestaties. Makkelijke manier om zoniet meer te moeten spreken over de transporten zelf? Verleggen van het debat?

Bernd, jouw iniatief, daar zit iets in maar omdat niemand erop reageerde, direct iedereen zwart maken,...

Voor sommigen waren die van het Lappersfort extreem-links.
Voor sommigen zijn die van de PVDA extreem-links.
Voor sommigen zijn die van RAGE extreem-links.
Voor sommigen zijn andersglobalisten extreem-links.
Voor sommigen zijn die vredesactivisten extreem-lins.
Voor sommigen zijn de BomSPOTters extreem-links.
Voor sommigen is Attac extreem-links.
Voor sommigen is het VAK extreem-links.

Men kan blijven onderling vechten maar voor de meeste mensen is wat hierboven is opgesomd extreem-links, dus waarom niet meer samenwerken?

Men kan zich ook afvragen wanneer iedereen zijn etiketje eens gaat afwerpen.

Wanneer vernield men de -isme(n)?

Laat mij eerst eens even stellen, dat ik heel blij ben dat de collectieven er zijn, en dat er het Vluchtelingen Aktie Komitee ook nog is. Ik vind de vluchtelingenproblematiek het centrale thema van de huidige tijd, waarin zich een groot deel van de mondiale problematiek op een holistische manier in weerspiegelt.
"Iedereen zwart maken....", tja, laat ons zo zeggen, ge hebt de gebeurtenissen rond het collectief, het Lappersfort-bos, en de climax rond de gebeurtenissen in Borgerhout. Er worden schitterende analyses in kranten neergeschreven, waarin wordt uiteengezet dat democratische basisrechten altijd maar verder uitgehold worden, en wanneer je dan een voorstel doet om gezamenlijk een eisenpakket rond die democratische grondrechten op te stellen, trekt iedereen zijn staart in, vind men het interteressant maar heeft men geen tijd, of belangrijker dingen te doen.
Met het gevolg dat een hele boel jonge mensen dreigen gecriminaliseerd te worden, en dat de inperking van het democratische recht op actievoeren altijd maar verder gaat.

Op zich is natuurlijk alles belangrijk, het Lappersfortbos, Bomspotters, het VAK, Attac, Greenpeace enz...

Maar welke middelen gaan deze organisaties nog ter beschikking hebben, wanneer iedere andere actievorm, afgezien van lezersbrieven schrijven en (met veel geluk)een betoging houden (zolang je zelf niet ook nog voor de veiligheid zult moeten gaan zorgen ??? en eventueel verantwoordelijk zult kunnen gesteld worden voor wandaden tijdens uw betoging gepleegd ?) , praktisch onmogelijk geworden is ?

De -ismen waarover jij het hebt, denk ik , spruiten voort uit de persoonlijke gevoeligheden die mensen hebben, en de verschillende maatschappijanalyses die mensen maken. Het is dus vrij normaal dat er -ismen bestaan. Soms lijken de verschillen inderdaad klein, maar de duivel steekt hem juist vaak in het detail, en lijkt dan vaak onoverbrugbaar...spijtig genoeg, en die frustratie over links deel ik met jou, samen met vele anderen.

Anderzijds vrees ik dat een groot deel van "extreem-links" ook geen interesse heeft aan een verbetering van het systeem zoals JP Everaerts in zijn artikel

Extremisme
http://archive.indymedia.be/front.php3?article_id=51055&group=webcast

in het woord "verelendigungsdenken" samenvatte (of zoals hij schreef :"des te slechter, des te beter, joepie, want dan gaan de ogen van de mensen open voor de wandaden van het kapitalisme." ). Deze tendens mag zeker niet onderschat worden, vooral niet bij de chef-ideologen van "extreem-links".

Hoe het ook zij, wanneer al die groepuscules niet eindelijk eens gaan samenwerken om een juridische duidelijkheid rond actievoeren te creeren, gaan, vrees ik, nog veel jongeren gecriminaliseerd worden.

En uiteindelijk, vrees ik, zou het wel eens heel stil kunnen worden in dit Belgenland, spookachtig stil...

"Maar welke middelen gaan deze organisaties nog ter beschikking hebben, wanneer iedere andere actievorm, afgezien van lezersbrieven schrijven en (met veel geluk)een betoging houden (zolang je zelf niet ook nog voor de veiligheid zult moeten gaan zorgen ??? en eventueel verantwoordelijk zult kunnen gesteld worden voor wandaden tijdens uw betoging gepleegd ?) , praktisch onmogelijk geworden is ?"

welke middelen? praktisch onmogelijk geworden is? Mag ik vragen wat je daar precies mee bedoelt? Doel je op hoever je moet/kunt gaan in je axies (of net evenver als nu maar met meer juridische risicos) zonder gerechterlijke gevolgen? Als bovenstaande nu, laten we dat hypothetisch veronderstellen, zou waarheid worden, zal ieder zijn keuze moeten maken. Laat je je monddood maken op vooraf (maw blijf je in je luie zetel zitten) of pak je het risico om achteraf monddood gemaakt te worden voor enige tijd (gevangenis, verbod tot interviews geven,...). Eens die tijd er 'zou' komen moet elk zijn verantwoordelijkheid pakken (zoals nu?) en ervoor gaan lijkt mij...of zoiets toch
soit slaapwel

na wo II is er het nurenbergtribunaal geweest, eerst bedoeld om de nazimisdadigers te veroordelen, maar een van de besluiten van datzelfde tribunaal was ook dat burgers van een bepaald land actie moesten/mogen voeren als dat land zich schuldig maakt aan oorlogsmisdaden,iets wathet doorlaten van amerikaanse doodstreinen duidelijk is, dus de belgische regering heeft eigenlijk geen poot om op te staan. tenzij men de nurenbergprincipes opzij wil schuiven voor later afgesloten navoverdragen