arch/ive/ief (2000 - 2005)

Met de heisa rond Soetkin Collier, haar extreem-rechtse verleden en de onduidelijkheid die er heerst rond de ideologie die ze nu aanhangt, waardoor ze niet als zangeres voor België naar het Eurosongfestival kan, komen er ook andere discussies in beweging. Daarbij spelen De Morgen en Indymedia België een centrale rol. Collier heeft zelfs juridische stappen ondernomen tegen Indymedia. Maar ook voor authentiek libertaire kringen in Noord-België is deze discussie van belang, vermits er al jaren pogingen worden ondernomen aan positiebepaling te doen als het over nationalisme, ecofascisme en de ecologische stromingen gaat. Met mijn tijdschrift Tomsk probeer ik ook al jaren in grote mate duidelijkheid in de zaak te scheppen om de discussie te verrijken.
Jammer genoeg ben ik één van de weinigen die dat met diepgang en nuance probeert. De grotere media behandelen de zaak vaak met nogal wat sensatiegerichte journalistiek. Een goed voorbeeld daarvan is de manier waarop men over de ALF-zaak bericht heeft. Journalisten van De Morgen, zoals Jan De Zutter met zijn boek over de heidenen van het Vlaams Blok, hebben er ook diepgang in proberen te brengen, maar waren misschien teveel journalist en te weinig objectief-wetenschappelijk of maatschappijkritisch om to the point te kunnen zijn.
Wat de ALF-zaak in België betreft, ik heb er veel (doch het bleef legaal) aan gedaan om de boel van dichtbij te kunnen volgen, en ik ben van de ene verbazing in de andere gevallen. Gerechtsjournalisten die erop uitkwamen dat kringen die met brandstichtingen bij McDonalds in verband waren gebracht geïnfiltreerd werden door een aantal undercoveragenten. Jongeren die zich, verward en zwaarmoedig, lieten meeslepen in een zaak van criminalisering. Ideologische cocktails van het slechtste uit de anarchistische en communistische tradities. Provocaties, wanhoopsdaden, zware gevangenisstraffen, psychiaters, het hield niet op.
Nu zijn de acties van het ALF blijkbaar al een paar jaar gestopt in dit land. Of zijn ze een stuk minder zichtbaar. We kunnen ons afvragen wat er gebeurd is met diegenen die ten tijde van de brandstichtingen er actief in waren, of er onterecht mee in verband zijn gebracht. In hoeverre er linkse mensen bij betrokken waren. Of er ook rechtse mensen een rol speelden. Of dat in opdracht van de staat gebeurde, etc. In hoeverre weet A.H. zich bijvoorbeeld los te worstelen van haar grote levensproblemen? Welke rol spelen psychiaters nog in haar dagelijks bestaan? In hoeverre hebben anderen haar manipulatieve praktijken vergeven? Wat is er gebeurd met de mensen die verliefd op haar waren? In hoeverre is L.V.K. losgekomen van haar christelijk-religieuze en links-nationalistische overtuigingen? Hoe denkt G. W. uit Beveren, na een jarenlange gevangenisstraf, terug op de half-goede contacten die hij behield met zijn Vlaams Blok gezinde broer, of zijn biocentrische levensovertuiging en anti-organisatie standpunten? Welke rol speelden drugsverslavingen en drugsroezen in de affaire? Waarom betuigt P.T. nu openlijk sympathie met de vroegere activisten van de CCC? Ja, wat is er allemaal gebeurd met diegenen die met de ALF-zaak in verband zijn gebracht? Ik ben geen journalist en heb het dus niet voor u uitgespit. Maar dat er aardig wat veranderd is daar kan u van op aan.
Bij het lezen zal niet alles even duidelijk worden voor u. Ik wil slechts aanzetten geven tot nadenken over deze kwestie en ga daarbij nogal experimenteel te werk. Ik heb me bijvoorbeeld de vraag gesteld wat er zo aantrekkelijk kan zijn voor nieuw-rechts aan het anarchisme. Mij lijkt dat bijvoorbeeld vooral anarcho-primitivisme te zijn, een pseudo-libertaire stroming die voortbouwt op een negatief-individualistische traditie die denkers als Max Stirner omvat. Anarcho-primitivisten zijn niet links, ook naar eigen zeggen niet (al zijn er misschien uitzonderingen). Men kan zich afvragen wat er overblijft als men het sociale uit het anarchisme wegneemt. In hoeverre men dan bijvoorbeeld geïnteresseerd geraakt in organisaties als het ALF? Als we dat al een organisatie mogen noemen, want veel wijst er op dat het eerder om een project gaat waarbij mensen elkaar niet noodzakelijk kennen. Anarcho-primitivisten houden van een gebrek aan organisatie. Rechts houdt van de chaos, tenzij het haar slecht uitkomt. Misschien is het dat wel wat anarcho-primitivisme en rechts het meest verbindt, de voorliefde voor een bepaald soort chaos, psychosociale entropie.

Raf, of R.G. om in de stijl te blijven, vind je het nu zelf niet een beetje zielig om de mensen hun persoonlijke problemen via het internet aan de wereld te verkondigen? Zou je het leuk vinden als jouw eigen privé-leven, bekritiseerd door iemand anders, hier zou staan? Get a fucking life, man!

Welk een objectief-wetenschappelijk en maatschappijkritisch voortborduurwerk. Of valt dit onder journalo-primitivisme?

Een snodaard heeft net vandaag (als reactie op dit artikeltje??) een ondoordachte ALF-actie uitgevoerd: honderden nertsen zijn vrijgelaten (dat betekent onvermijdelijk de dood voor de meeste beestjes die niet opnieuw gevangen konden worden).
Is dat nu een noodkreet, een revolutionaire daad, een anarch-primitivistische oprisping of een vergissing? misschien een psychologische uitlaatklep? weet jij het, Raf?

Beste R.G.

P.T. heeft al in '84 zijn sympathie voor de CCC bekend gemaakt. Ik liep toen namelijk op de grote vredesbetoging tegen de plaatsing van de kernraketten met een grote rode vlag met het CCC-logo. Ik werd bij die gelegenheid geïnterviewd door de RTBF over mijn sympathie.
P.T. heeft ook sympathie voor het ALF. En voor MOVE en de BLACK PANTHERS en voor iedereen die zich systematisch, daadwerkelijk en consequent verzet tegen het kapitalisme en al zijn uitwassen.
P.T. meent verder dat de middelen die door de CCC werden gehanteerd, dat de gewapende propaganda en de voorhoedestrijd niet functioneren. Dat zegt hij ook al heel lang. Hetzelfde geldt voor het in brand steken van fastfoodrestaurants, of het 's nachts neerschieten van agenten.
Peter terryn is er namelijk van overtuigd dat de succesvolle strijd tegen het kapitalisme op dit ogenblik gediend is door een felle, niet aflatende publieke discussie, door het domineren en permanent aanwezig zijn in het publieke forum en het bepalen van het debat. Door aan te tonen dat verzet nodig, mogelijk en plezant is.
Zoveel is er dus niet veranderd. P.T. maakt zich niet zoveel zorgen over wat er achter de schermen gebeurd. Hij doet wat hij doet in volle daglicht en verbergt voor niemand zijn praktijk of zijn ideeën. En hij is geen primitivistisch anarchist maar beroept zich op het wetenschappelijk socialisme.